O Michaeli Deprince już kiedyś słyszałam, przy okazji oglądania filmów dokumentalnych o balecie. Zwróciłam wtedy uwagę na zarys jej życiorysu, ale nie zagłębiałam się bardziej w historię osieroconej dziewczynki ze Sierra Leone, której życie zmienia nie do poznania adopcja i wyjazd do USA.

Teraz, po przeczytaniu jej książki, jestem wstrząśnięta. Po pierwsze tym, jak wiele Michaela musiała wycierpieć w swojej pierwszej ojczyźnie i ile miała w sobie nadziei, skoro pozostała pełną życia, pogodną dziewczyną. W wieku zaledwie trzech lat straciła ojca i matkę, którzy zapewniali jej wyjątkowo szczęśliwe, jak na afrykańskie warunki, dzieciństwo. W dodatku urodziła się dotknięta bielactwem, które w zabobonnym społeczeństwie zamykało jej drzwi do kontaktów z ludźmi. Już w sierocińcu stała się świadkiem bestialskiego mordu na uwielbianej nauczycielce i sama omal nie padła ofiarą rebeliantów. A ostateczne załamanie mogło przyjść wtedy, kiedy wszystkie dzieci w sierocińcu znalazły adopcyjne rodziny, a adopcji Mabintu odmówiło aż 12 par.

Wtedy jednak los się do niej uśmiechnął. Przypadkowo znalezione zdjęcie baleriny, które nie wiadomo jak znalazło się w śmieciach rozrzucanych przez wiatr, pokazało jej ścieżkę życiową, którą chciała kroczyć. Rodzina, która przyjechała po jej najlepszą przyjaciółkę, zdecydowała się adoptować także brzydkie dziecko z białymi plamami na skórze. W dodatku nowa mama okazała się osobą niezwykle empatyczną i wrażliwą na potrzeby dziecka.

Nie oznacza to jednak, że wraz z pierwszą lekcją baletu problemy Michaeli się skończyły. Balet to bowiem rodzaj tańca zarezerwowany właściwie dla białych eterycznych tancerek, Murzynka nie miała więc wielkich szans, by w nim zaistnieć. Jej autobiografia zawiera opis drogi na najważniejsze sceny świata i tylko potęguje ogromne wrażenie, jakie wrażenie wywiera na mnie Michaela.

Od strony technicznej mogę powiedzieć jedno - czyta się błyskawicznie i trudno się oderwać. Byłam do tego stopnia pochłonięta kolejnymi rozdziałami, że nie zauważyłam zdjęć znajdujących się z tyłu książki. Historia Michaeli Mabintu przemawia do mnie tak silnie, że trudno odnieść mi się do stylu i formy, może zauważyłam tylko, że pod koniec jest coraz więcej dużych przeskoków czasowych i to trochę mi przeszkadzało. Wolałabym, żeby książka była o kilkadziesiąt stron dłuższa, ale być może Michaela i jej adopcyjna mama uznały, że wówczas stałaby się nudna.

Przede wszystkim opowieść młodej baleriny, która z afrykańskiej sieroty stała się primabaleriną, może dawać siłę do walki o nawet najbardziej abstrakcyjne marzenia i uświadamia nam, jak wielkie mieliśmy szczęście rodząc się w Europie, we względnie spokojnych czasach.

O Michaeli Deprince już kiedyś słyszałam, przy okazji oglądania filmów dokumentalnych o balecie. Zwróciłam wtedy uwagę na zarys jej życiorysu, ale nie zagłębiałam się bardziej w historię osieroconej dziewczynki ze Sierra Leone, której życie zmienia nie do poznania adopcja i wyjazd do USA.

Teraz, po przeczytaniu jej książki, jestem wstrząśnięta. Po pierwsze tym, jak wiele...