Pierwszy mój kontakt z twórczością E.E. Schmitta miał miejsce kilka lat temu w liceum, gdy ktoś mi podsunął pod nos książeczkę „Oskar i pani Róża”. Ze względu na popularność autora, postanowiłam rozszerzyć moją znajomość z jego twórczością. Więc gdy natknęłam się w bibliotece na książkę „Przypadek Adolfa H.”, od razu po nią sięgnęłam.

Pomysł na fabułę dosyć ciekawy: ukazać, iż w każdym z nas czai się diabeł i anioł. To, co się nam przytrafia, oraz jak na to reagujemy, jakich wyborów dokonamy, to one zdefiniują do której z tych postaci się przybliżamy. To tyle z zamysłu autora. A co ja czułam, gdy czytałam tę książkę?

Alternatywna rzeczywistość, w której Hitler nie był potworem, a zwyczajnym człowiekiem początkowo wywołała u mnie odrazę. Czytanie o jego inicjacji seksualnej i scenach łóżkowych napawały mnie jedynie niesmakiem. Ciężko wyrzucić mi było z głowy obraz potwora, a zastąpić go zwykłym mężczyzną. Udało się to dopiero gdzieś w połowie książki, gdy życiorysy obojga Adolfów H. rozbiegły się na tyle, iż życie jednego nie miało nic wspólnego z tym drugim.

Od czasu „Cierpień Młodego Wertera” nie zdarzyło mi się, bym męczyła się tak z jakąkolwiek inną książką. Jednak kilkadziesiąt stron Wertera to nic w porównaniu z tym tomiszczem. Czytanie tej książki zajęło mi ponad dwa miesiące i jest to czas, który mogłam poświęcić na dużo ciekawsze pozycje. Pomimo tego, postanowiłam doczytać Dziennik E.E. Schmitta, który znajduje się na końcu książki, a w którym autor wyjaśnia pobudki oraz proces tworzenia. Po nieudanej lekturze udało mu się zdenerwować mnie ponownie, pisząc o literaturze angielskiej dotyczącej hitleryzmu, a z której korzystał przy tworzeniu książki: „Bezsprzecznie Anglicy najpierw stawili mu opór [Hitlerowi], a potem go pokonali!”

Mimo iż głównym zamiarem tej książki była analiza człowieczeństwa w zbrodniarzu, a nie „co by było gdyby”, to przebieg wydarzeń Polski w tej alternatywnej rzeczywistości wywołał we mnie oburzenie. Pewne jest jedno – zbyt prędko nie sięgnę po nic, co wyszło spod pióra E.E. Schmitta.

Pierwszy mój kontakt z twórczością E.E. Schmitta miał miejsce kilka lat temu w liceum, gdy ktoś mi podsunął pod nos książeczkę „Oskar i pani Róża”. Ze względu na popularność autora, postanowiłam rozszerzyć moją znajomość z jego twórczością. Więc gdy natknęłam się w bibliotece na książkę „Przypadek Adolfa H.”, od razu po nią sięgnęłam.

Pomysł na fabułę dosyć ciekawy:...