Jak zaznaczyła Marta Abramowicz podobno co piąta osoba zna byłą zakonnicę. Jestem jedną z tych osób. Znam kobietę, która po kilku latach opuściła zakon. Wiele elementów się powtarza, rozczarowanie, rozgoryczenie, niezgoda na ślepe posłuszeństwo czy kanciasty konserwatyzm.
Czym są zgromadzenia zakonne? Miejscami, gdzie w ciszy kontempluje się wiarę i służy ludziom realizując boskie przykazania? A może to instytucja totalitarna, pełna zachowań, które specjaliści poza murami nazwaliby przemocą, jednak tam uchodzą za normę?
Jeśli wszystkie zakony są instytucjami, w których roztrzaskuje się osobowość w drobny mak, niszczy piękno jednostki doprowadzając do jej depersonalizacji, to jest to przerażające i smutne. Czy każda zakonnica jest więc wyzutym z uczuć i pragnień własnym awatarem?
Książka ciekawa. O poszukiwaniu siebie. O sukcesach i klęskach tych poszukiwań. O swoistym tabu, jakim jest opuszczenie przez kobiety zgromadzeń zakonnych i no i o „życiu po”.
Zgrabny reportaż, myślę jednak, że z uwagi na niewielką liczbę osób z którymi autorce udało się porozmawiać nie można sprawy wystąpienia z zakonu generalizować i sprowadzać do niespełnionych oczekiwań czy surowości reguł obowiązujących w zgromadzeniach.
Nie można też nie dostrzegać faktu, że często do zakonu wstępują bardzo młode kobiety, poszukujące sensu życia, miłości, akceptacji i zrozumienia. Nierzadko są to osoby pokaleczone przez życie, które w stelażu nowicjatu próbują odnaleźć ukojenie i granice, których być może w dotychczasowym życiu nikt im nie wyznaczył. Pytanie, czy w murach zakonnych można dojrzeć, dorosnąć i uciec przed niezrozumieniem i brakiem miłości?

Jak zaznaczyła Marta Abramowicz podobno co piąta osoba zna byłą zakonnicę. Jestem jedną z tych osób. Znam kobietę, która po kilku latach opuściła zakon. Wiele elementów się powtarza, rozczarowanie, rozgoryczenie, niezgoda na ślepe posłuszeństwo czy kanciasty konserwatyzm.
Czym są zgromadzenia zakonne? Miejscami, gdzie w ciszy kontempluje się wiarę i służy ludziom...