Przykro to napisać, ale ilekroć przemknie mi głupia myśl, aby chwycić za pióro, to ta książka będzie służyć jako straszak. Po prostu, jeśli nie potrafisz to nie pchaj się na afisz. Coś, co pewnie w zamyśle miało być błyskotliwą satyrą na polską naukę, okazało się być literackim drewnem obfitującym w mało śmieszne dialogi, toporne opisy i miałkie postacie.
Szkoda, bo w pełni podzielam opinię Czytelnika @Almosa, że wciąż brak na polskim rynku (chyba, ze o czymś nie wiem) trafnej, inteligentnej i humorystycznej diagnozy życia uczelnianego.
Z daleka.

Przykro to napisać, ale ilekroć przemknie mi głupia myśl, aby chwycić za pióro, to ta książka będzie służyć jako straszak. Po prostu, jeśli nie potrafisz to nie pchaj się na afisz. Coś, co pewnie w zamyśle miało być błyskotliwą satyrą na polską naukę, okazało się być literackim drewnem obfitującym w mało śmieszne dialogi, toporne opisy i miałkie postacie.
Szkoda, bo w...

Ploty,plotki i ploteczki, może ktoś to lubi- ja nie!

Ploty,plotki i ploteczki, może ktoś to lubi- ja nie!

Książka opisuje specyficzny światek polskich uczelni państwowych, jeden z niewielu reliktów, PRLu w wolnej Polsce, charakteryzujący się wszechwładzą profesorów i feudalnymi stosunkami pracy. Niestety, rzecz jest wyjątkowo nieudolnie napisana prezentując poziom wypocin gimnazjalisty: fabuła razi naiwnością a dialogi szeleszczą papierem. Dobra okazja została zmarnowana. Nie polecam

Po książkę sięgnąłem zachęcony tytułem, bo polskie uczelnie państwowe (z niewieloma wyjątkami) to jeden z niewielu reliktów PRLu w III RP i trzymają się, jak na razie, dobrze. Mało w nich rzetelnej nauki i dydaktyki na poziomie, w nadmiarze zaś są bizantyjskie intrygi czy feudalne stosunki pracy. Panoszą się w nich panowie profesorowie traktujący swoje katedry jak prywatne folwarki a swoich pracowników jak chłopów pańszczyźnianych. Mamy tam podjazdowe walki, personalne animozje, brudne intrygi. Czasami pewne afery wychodzą na wierzch, ale szybko są zamiatane pod dywan: środowisko jest solidarne i nie lubi rozgłosu, a czarna owca która upublicznia brudy może być pewna ostracyzmu otoczenia i złamanej kariery naukowej.

Taki światek aż się prosi o mocną prozę o zacięciu satyrycznym i miałem nadzieję, że ta książka spełni moje oczekiwania. Niestety, srodze się zawiodłem. Dostaliśmy dziełko napisane topornym, drewnianym językiem, z ubogą leksyką, naiwną fabułą, papierowymi postaciami, jakby wyszło spod pióra średnio zdolnego gimnazjalisty. To nieco dziwi, bo autorka raczej winna znać środowisko uczelniane z autopsji, zatem powinna posiadać stosowne tytuły naukowe, ale może dlatego nie dziwi...

Treścią książki jest historia związana z wyborami dziekana wydziału. Dotychczasowy dziekan, Jan Kulomiot zwany Młotem robi wszystko aby zostać wybrany na kolejną kadencję. To intryga w stylu Bonda: skomplikowane strategie, szpiedzy, wykradanie informacji. Niestety wszystko to papierowe, wybitnie niewiarygodne, napisane okropnym stylem, oto próbka: „Do nauki właściwie nie miała serca, ani na nią czasu. Ten drugi traciła na różne przyjemności”. Dialogi szeleszczą papierem. Mówi asystent: „Skrypt Ptaszka znam dobrze. Kto zresztą tego skryptu nie zna? To wspaniały podręcznik akademicki. Już tyle miał wydań i zawsze trudno go kupić. Profesor jest autorem niejednej książki”. I tak dalej, i tym podobnie. Nie polecam.

Książka opisuje specyficzny światek polskich uczelni państwowych, jeden z niewielu reliktów, PRLu w wolnej Polsce, charakteryzujący się wszechwładzą profesorów i feudalnymi stosunkami pracy. Niestety, rzecz jest wyjątkowo nieudolnie napisana prezentując poziom wypocin gimnazjalisty: fabuła razi naiwnością a dialogi szeleszczą papierem. Dobra okazja została zmarnowana. Nie...