Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka opisuje specyficzny światek polskich uczelni państwowych, jeden z niewielu reliktów, PRLu w wolnej Polsce, charakteryzujący się wszechwładzą profesorów i feudalnymi stosunkami pracy. Niestety, rzecz jest wyjątkowo nieudolnie napisana prezentując poziom wypocin gimnazjalisty: fabuła razi naiwnością a dialogi szeleszczą papierem. Dobra okazja została zmarnowana. Nie polecam Po książkę sięgnąłem zachęcony tytułem, bo polskie uczelnie państwowe (z niewieloma wyjątkami) to jeden z niewielu reliktów PRLu w III RP i trzymają się, jak na razie, dobrze. Mało w nich rzetelnej nauki i dydaktyki na poziomie, w nadmiarze zaś są bizantyjskie intrygi czy feudalne stosunki pracy. Panoszą się w nich panowie profesorowie traktujący swoje katedry jak prywatne folwarki a swoich pracowników jak chłopów pańszczyźnianych. Mamy tam podjazdowe walki, personalne animozje, brudne intrygi. Czasami pewne afery wychodzą na wierzch, ale szybko są zamiatane pod dywan: środowisko jest solidarne i nie lubi rozgłosu, a czarna owca która upublicznia brudy może być pewna ostracyzmu otoczenia i złamanej kariery naukowej. Taki światek aż się prosi o mocną prozę o zacięciu satyrycznym i miałem nadzieję, że ta książka spełni moje oczekiwania. Niestety, srodze się zawiodłem. Dostaliśmy dziełko napisane topornym, drewnianym językiem, z ubogą leksyką, naiwną fabułą, papierowymi postaciami, jakby wyszło spod pióra średnio zdolnego gimnazjalisty. To nieco dziwi, bo autorka raczej winna znać środowisko uczelniane z autopsji, zatem powinna posiadać stosowne tytuły naukowe, ale może dlatego nie dziwi... Treścią książki jest historia związana z wyborami dziekana wydziału. Dotychczasowy dziekan, Jan Kulomiot zwany Młotem robi wszystko aby zostać wybrany na kolejną kadencję. To intryga w stylu Bonda: skomplikowane strategie, szpiedzy, wykradanie informacji. Niestety wszystko to papierowe, wybitnie niewiarygodne, napisane okropnym stylem, oto próbka: „Do nauki właściwie nie miała serca, ani na nią czasu. Ten drugi traciła na różne przyjemności”. Dialogi szeleszczą papierem. Mówi asystent: „Skrypt Ptaszka znam dobrze. Kto zresztą tego skryptu nie zna? To wspaniały podręcznik akademicki. Już tyle miał wydań i zawsze trudno go kupić. Profesor jest autorem niejednej książki”. I tak dalej, i tym podobnie. Nie polecam.