Marcin Strzyżewski w swojej drugiej powieści przedstawia niepokojącą wizję zrujnowanego świata przyszłości. Świata, który ma dwie części: tę zniszczoną kataklizmem i ludzką pomyłką i tę ucywilizowaną i przeludnioną. Tutaj to chińskie imperium włada światem, w którym żyje główny bohater Timur Denikin - dziennikarz portalu internetowego.

Strzyżewski zaprasza do swoistego reality show i przedstawia mieszkańcom uprzemysłowionej i ocalałej części ludzkości tę drugą, nędzną i zniszczoną kataklizmem ziemię. To miejsce zdaje się być tylko telewizyjną marą, fikcją i obrazem. Denikin zostaje wrzucony w samo serce spalonego świata, staje się oczami i uszami milionów odbiorców, którzy dzięki ukrytemu oku kamery widzą każdy ruch Timura Denikina w jego misji niemożliwej na końcu świata.

To powieść o tajemnicy skrywanej przez ludzi u władzy, to powieść niebezpieczna, powieść drogi, w czasie której można zatracić swoje człowieczeństwo, zgubić siebie, a zarazem odnaleźć się na nowo. Główny bohater musi przewartościować swoje życie, odnieść się do nowej rzeczywistości, do kultu pracy, boga Atoma, śmierci i głodu, i wszystkiego tego, co spotyka go po drugiej stronie. Tutaj ludzkość ścisza głos i zamyka uszy i oczy tak, aby ci, co przeżyli kataklizm, nie wiedzieli, że istnieje inne, lepsze życie, w którym nie trzeba codziennie walczyć o kawałek chleba.

Co kryje pustynny świat skażony chorobami i słońcem? Co oprócz chorób i ciężkiej pracy znajdzie internetowy dziennikarz w strefie zamkniętej? Pisarz stworzył skrajne rzeczywistości i tajemnicę, która wprowadza intrygujący, ciekawy wątek i daje świetne zakończenie. Strzyżewski pisze trochę tak, jakby chciał dać powieści szansę na drugą turę i powrót do strefy zagrożenia... Pisarz umieszczając Denikina w strefie zamkniętej rozpoczyna grę, w której to czytelnik będzie musiał stwierdzić w co wierzy i komu ufa, kto mówi prawdę i kto te grę może wygrać...

To opowieść o brudzie, strugach potu i nowych ludach, plemionach i nowej myśli filozoficznej. To przygnębiająca wizja zagłady dwóch światów, tego który patrzy i tego świata, który umiera.

Grzegorz Śmiałek