Ta jakaś piramidalna bzdura, człowiek słucha, bo nie wierzy, że to cały czas może być taka bzdura, a tu wszystko jest katastrofalne: wątek, postaci, prawdopodobieństwo zdarzeń. Ja rozumiem - literatura kobieca, ale to już zupełnie poniżej minimum

Ta jakaś piramidalna bzdura, człowiek słucha, bo nie wierzy, że to cały czas może być taka bzdura, a tu wszystko jest katastrofalne: wątek, postaci, prawdopodobieństwo zdarzeń. Ja rozumiem - literatura kobieca, ale to już zupełnie poniżej minimum

Napiszę łączną opinię do tomów 3-5. Czytałam je w czasie urlopu z dala od internetu i potraktuję jako całość. Polubiłam tę serię, zżyłam się z jej bohaterami. Cieszę się, że każdy tom przynosi kolejnych.
Cenię mądrość babci Róży. Sama chętnie odwiedziłabym ją :).
Po lekturze czuję się pokrzepiona, zachęcona do cierpliwego współdziałania z tym co niesie życie.
I oczywiście czytam już część szóstą :).

Napiszę łączną opinię do tomów 3-5. Czytałam je w czasie urlopu z dala od internetu i potraktuję jako całość. Polubiłam tę serię, zżyłam się z jej bohaterami. Cieszę się, że każdy tom przynosi kolejnych.
Cenię mądrość babci Róży. Sama chętnie odwiedziłabym ją :).
Po lekturze czuję się pokrzepiona, zachęcona do cierpliwego współdziałania z tym co niesie życie.
I oczywiście...

Książka jest III tomem serii Stacja Jagodno.
Do bohaterek książki wraca się jak do dobrych znajomych. Babcia Róża nałoży konfitury z róży na spodeczek, usiądzie obok i potrzyma za rękę, wysłucha. jest też trochę trosk ale one są po to aby wyjść z nich jeszcze mocniejszym. Polecam.

Książka jest III tomem serii Stacja Jagodno.
Do bohaterek książki wraca się jak do dobrych znajomych. Babcia Róża nałoży konfitury z róży na spodeczek, usiądzie obok i potrzyma za rękę, wysłucha. jest też trochę trosk ale one są po to aby wyjść z nich jeszcze mocniejszym. Polecam.

Trzeci tom cyklu "Stacja Jagodno" za mną.
Nadal czyta się lekko i przyjemnie, mimo iż pojawia się coraz więcej poważnych problemów.

Akcję na pewno urozmaicają nowe postacie i nowe wątki.

Ciekawie i wiarygodnie pokazane jest samorządowe piekiełko w wiejskiej gminie.

To ciepła, dodająca optymizmu opowieść. Czasem jest nieco szablonowo, ale - co dla mnie ważne - nie ma lukru.

Ciekawe, czy kolejne tomy też będą trzymały taki poziom...

Trzeci tom cyklu "Stacja Jagodno" za mną.
Nadal czyta się lekko i przyjemnie, mimo iż pojawia się coraz więcej poważnych problemów.

Akcję na pewno urozmaicają nowe postacie i nowe wątki.

Ciekawie i wiarygodnie pokazane jest samorządowe piekiełko w wiejskiej gminie.

To ciepła, dodająca optymizmu opowieść. Czasem jest nieco szablonowo, ale - co dla mnie ważne - nie ma...

Książka ciekawa, ale jak dla mnie chyba troszkę mniej niż poprzednie dwa tomy

Książka ciekawa, ale jak dla mnie chyba troszkę mniej niż poprzednie dwa tomy

Kolejny udany tom z serii "Stacja Jogodno". Historia wciągająca i poruszająca idealna, żeby odpocząć.

Kolejny udany tom z serii "Stacja Jogodno". Historia wciągająca i poruszająca idealna, żeby odpocząć.

Kolejne, już trzecie a jak cudowne spotkanie w Jagodnie, z moimi kochanymi bohaterkami powieści Karoliny Wilczyńskiej. Wiem, że będę się powtarzać i zrobię to pewnie jeszcze nie raz, ale kocham tę powieść. Bardzo bym chciała by została zekranizowana. Myślę, że zdobyła by jeszcze większą popularność niż „Ranczo”, które również uwielbiałam oglądać. I nawet mam kilku faworytów wśród aktorów, którzy mogli by zagrać dane role. I mam nadzieję, że któremuś ze scenarzystów wpadnie ta powieść w rękę i będziemy mogli gościć ją na ekranach naszych telewizorów.

W tej części do stałych już bohaterów, na pierwszy plan wysuwa się Małgorzata, żona wójta. Małgorzata czuje się samotnie, niby ma wszystko co mówią, że kobieta powinna być szczęśliwa, ale jak wiadomo. Pieniądze szczęścia nie dają. W życiu Małgorzaty pojawia się nostalgia i codzienny schemat, który zaczyna ją nudzić. Postanawia zrobić coś dla siebie i zmienić swoje życie. Czy jednak to jej się uda? Z jakimi problemami będzie musiała się zmierzyć i co skrywa się pod maską, jaką musi nosić na co dzień?

Do Jagodna przyjeżdża również kuzyn Hrabianek Leszczyńskich – Jan, który dzięki Marysi, odnajduje się po kilkunastu latach. Przysłany przez dziadka, bardzo chce poznać ostatnich żyjących już krewnych w Polsce. Czy uda mu się odnaleźć jednak wśród panujących tutaj obyczajów? I czy jego przyjazd ucieszy Hrabianki? Jaką tajemnicę skrywają i jak się potoczą dalsze losy dworku? To tylko część tego co będzie się działo. Bo dzieje się dużo, oj bardzo dużo. Również w życiu doktor Ewy matki Tamary, Kasi córki Zofii oraz Marysi, która w każdej części coraz bardziej dorasta i przeżywa swoją pierwsza, prawdziwą miłość.

Żałuję, że tak późno zaczęłam czytać tę serię. Zawsze jakoś uważałam, że będzie nudna, bo ile można pisać o tych samych osobach w tylu tomach. Teraz wiem jak bardzo się myliłam i wierzcie, bardzo żałuję, że dopiero teraz zaczęłam przygodę ze „stacją Jagodno”. Nie popełniajcie tego samego błędu. Weźcie pierwszy tom, kto nie czytał i dajcie tej książce szanse. A gwarantuję Wam, że nie będziecie się mogli oderwać.

Będziecie mieli okazję przenieść się do świata, gdzie autorka poprzez Babcię Różę, będzie miała dla Was, ogrom ciepłych i bardzo wartościowych rad. Tam w białym domku, problemu stają się bardziej realne do pokonania. Będziemy mogli się przekonać, że nie zawsze wszystko wygląda na pierwszy rzut oka, tak jak to postrzegamy. Niekiedy warto usiąść na chwilę i spróbować przyjrzeć się temu z innej strony. Zrozumieć, wysłuchać, dać innym szansę. Pochopne działania mogą wywołać wiele złego i krzywd, które mogą ciągnąć się latami i nie zawsze da się je naprawić. „Po nitce do szczęścia”, tak właśnie jak z tymi motkami tak i w życiu, trzeba czasami się sporo namęczyć by je rozplątać.

"Marysia przyglądała się kolorowym kłębuszkom i sękatym
rękom babci, które sprawnie oddzielały kuleczki i odkładały
w różne miejsca łóżka.
– Tak sobie pomyślałam, że ja to chyba mam taki worek
w głowie. Pełen różnych kłębuszków, w których jest bałagan.
Babcia zerknęła na dziewczynę uważnie.
– To zrób porządek – poradziła.
– Tylko ja nie wiem, które zostawić, a które wyrzucić. Tobie to
tak łatwo idzie.
– Bo ja mam doświadczenie. Od lat to robię. Na początku też
nie wiedziałam. Czasem przez lata trzymałam coś, bo
wierzyłam, że się przyda. Albo uważałam, że jest wartościowe
i piękne, a potem zrozumiałam, że tylko tak mi się zdawało. Do
tej pory niektóre muszą swoje odleżeć, zanim się zdecyduję, co
z nimi zrobić."

Kolejne, już trzecie a jak cudowne spotkanie w Jagodnie, z moimi kochanymi bohaterkami powieści Karoliny Wilczyńskiej. Wiem, że będę się powtarzać i zrobię to pewnie jeszcze nie raz, ale kocham tę powieść. Bardzo bym chciała by została zekranizowana. Myślę, że zdobyła by jeszcze większą popularność niż „Ranczo”, które również uwielbiałam oglądać. I nawet mam kilku faworytów...

Kolejne kobiety dzielnie stawiają czoła losowi, który zaplątał je w niezdrowe relacje. Dlaczego dały się w nie wciągnąć? Tego nie wiemy, ale miód wylewa się na żeńskie serca, kiedy czytają o tym, że zawsze jest czas, by wziąć sprawy w swoje ręce.

Co ciekawe, na horyzoncie pojawiają się POZYTYWNE postacie męskie. Bo dotychczas można było odnieść wrażenie, że tylko nastolatek Kamil jest jedynym na świecie odpowiedzialnym mężczyzną.

Kolejne kobiety dzielnie stawiają czoła losowi, który zaplątał je w niezdrowe relacje. Dlaczego dały się w nie wciągnąć? Tego nie wiemy, ale miód wylewa się na żeńskie serca, kiedy czytają o tym, że zawsze jest czas, by wziąć sprawy w swoje ręce.

Co ciekawe, na horyzoncie pojawiają się POZYTYWNE postacie męskie. Bo dotychczas można było odnieść wrażenie, że tylko...

Seria o Stacji Jagodni wciągnęła mnie bez reszty. Bardzo pozytywna lektura.

Seria o Stacji Jagodni wciągnęła mnie bez reszty. Bardzo pozytywna lektura.

Każda z nas znajdzie coś dla siebie.

Każda z nas znajdzie coś dla siebie.