Jeśli kogoś zastanawia, co znaczy ciągle powtarzany w recenzjach Ellroya "telegraficzny styl pisania", ta jego książka daje chyba najlepszą na to odpowiedź. Momentami jest to aż męczące, niemniej charakterystycznego pióra i zmysłu do budowania zawiłych intryg ciężko Ellroyowi odmówić.

Jeśli kogoś zastanawia, co znaczy ciągle powtarzany w recenzjach Ellroya "telegraficzny styl pisania", ta jego książka daje chyba najlepszą na to odpowiedź. Momentami jest to aż męczące, niemniej charakterystycznego pióra i zmysłu do budowania zawiłych intryg ciężko Ellroyowi odmówić.

Nagromadzenie nazwisk i wątków pobocznych w dość prostej historii powoduje trudność w łączeniu faktów.
Ellroy ma niepowtarzalny styl narracji. Niekiedy taki styl nadaje książce polotu innym razem irytuje.
W tej powieści jest pół na pół.
Za dużo Ellroya jak dla mnie jest męczące.

Nagromadzenie nazwisk i wątków pobocznych w dość prostej historii powoduje trudność w łączeniu faktów.
Ellroy ma niepowtarzalny styl narracji. Niekiedy taki styl nadaje książce polotu innym razem irytuje.
W tej powieści jest pół na pół.
Za dużo Ellroya jak dla mnie jest męczące.

Cyt.:
„Moja rodzina, jak to się mówi, stanowi wielopokoleniowy klan złodziei i wszyscy, jak to się mówi, przysparzamy kłopotów wymiarowi sprawiedliwości, więc ja, że tak powiem, lubię zawierać znajomości z, jak to się mówi, przedstawicielami społeczności stróżów prawa”.
James Ellroy, „Biała gorączka”

James Ellroy, jeden z moich ulubionych pisarzy, powieścią „Biała gorączka” kończy swój cykl I L.A. Quartet. Cztery powieści wchodzące w skład tej teatrologii obejmują okres od stycznia 1947 roku do listopada 1958 roku. To historia Los Angeles i jednocześnie historia Ameryki.

Ellroy jest pisarzem jedynym w swoim rodzaju. Nikogo nie naśladuje ani nikt nie jest w stanie naśladować jego. Wykształcił swój własny styl pisania. Jak pisałem już we wcześniejszych opiniach jego powieści – nie każdemu on odpowiada. Jest bardzo oszczędny, bez zbędnych opisów, telegraficzny, niemal gorączkowy. Jednym zdaniem czy jednym słowem potrafi oddać to co innym zajmuje strony. To sprawia, że tempo jego powieści jest niemal oszałamiające, ale z kolei wymaga od czytelnika nieustannego skupienia, bo tu każde słowo i każde zdanie jest ważne.

A jaka jest „Biała gorączka”? Jest chyba najlepszą częścią I L.A. Quartet. James Ellroy opanował już tu perfekcyjnie swój niepowtarzalny styl, tak doskonale widoczny w jego późniejszym cyklu Underwold USA. Poza tym zastosował tu bodajże po raz pierwszy narrację pierwszoosobową, powierzając ją głównemu bohaterowi porucznikowi policji Los Angeles Davidowi Kleinowi.

David Klein dostaje do wyjaśnienia sprawę włamania do mieszkania policyjnego informatora, stając się jednocześnie nieświadomie pionkiem w rozgrywkach personalnych pomiędzy szefami policji.

Jak zwykle u Ellroya – tu nie ma dobrych policjantów. Są źli i bardziej źli. Popełniają wszystkie możliwe przestępstwa dla osobistych korzyści. No i oczywiście pełno tu wszelkiego rodzaju perwersji, którymi autor szokuje czytelników. Nie zabrakło również wątku melodramatycznego, niemal romantycznego, ale jest on jak w większości jego powieści, niezwykle nieśmiały i chyba z góry skazany na niepowodzenie.

Genialnie oddany klimat końca lat 50-tych Ameryki. Sprzedajni gliniarze, skorumpowani politycy, gwiazdy Hollywood, gangsterzy, nierówności rasowe – to u Ellroya niemal mieszanka wybuchowa.

Dla czytelników, którzy nie znają twórczości Jamesa Ellroya, a hołdują zasadom poprawności politycznej jego powieści mogą stanowić spory dyskomfort – ale pisze on o Ameryce prawdziwej, takiej jaka była a nie o takiej, jaką niektórzy chcieliby by była. Nie pisze historii na nowo, opisuje historię prawdziwą.

Mocna, brutalna, pełna okrucieństwa, prawdziwa. Czarno – biała, nawet bez szarości. Droga ku zatraceniu.

Polecam.

Cyt.:
„Moja rodzina, jak to się mówi, stanowi wielopokoleniowy klan złodziei i wszyscy, jak to się mówi, przysparzamy kłopotów wymiarowi sprawiedliwości, więc ja, że tak powiem, lubię zawierać znajomości z, jak to się mówi, przedstawicielami społeczności stróżów prawa”.
James Ellroy, „Biała gorączka”

James Ellroy, jeden z moich ulubionych pisarzy, powieścią „Biała...

Tym razem głównym bohaterem jest David Klein, porucznik policji z Los Angeles.
Klein dostaje do wyjaśnienia sprawę włamania do mieszkania człowieka, który jest policyjnym informatorem, a jednocześnie handlarzem narkotyków. Jak nietrudno się domyślić, sprawa się komplikuje.
Tak jak w przypadku poprzednich części, ta również trzyma równy poziom, ponownie wnikamy w świat skorumpowanych gliniarzy, jednak tym razem autor opowiada o wydarzeniach w pierwszej osobie.
Historia jest ciekawa, akcja wartka, godne zakończenie tego cyklu.

Tym razem głównym bohaterem jest David Klein, porucznik policji z Los Angeles.
Klein dostaje do wyjaśnienia sprawę włamania do mieszkania człowieka, który jest policyjnym informatorem, a jednocześnie handlarzem narkotyków. Jak nietrudno się domyślić, sprawa się komplikuje.
Tak jak w przypadku poprzednich części, ta również trzyma równy poziom, ponownie wnikamy w świat...

James Ellroy kończy swoją tetralogię w doprawdy brawurowym stylu.Chyba nie miałem do czynienia jeszcze z taką jazdą bez trzymanki,akcja była tak dynamiczna i zagmatwana,że można się było poczuć jak na rollercoasterze.W roli głównej tym razem David "Egzekutor" Klein,gliniarz-prawnik,morderca,skorumpowany i przebiegły do szpiku kości.Dostaje on zadanie sprawdzenia włamania do tajemniczej,armeńskiej rodziny,uwikłanej w narkotyki i brudne interesy.Po drodze trupy zaczynają ścieleć się gęsto,a rozgrywka na linii Exley-Dudley Smith wchodzi w decydującą i morderczą fazę.Dudley Smith to mój faworyt jeśli chodzi o najbardziej zepsutego,przebiegłego i morderczego glinę w świecie fikcji.Cała ta seria Ellroya to prawdziwy hołd dla kryminałów noir.W Los Angeles,które wykreował nie ma bohaterów pozytywnych.Są jedynie zepsuci mniej i bardziej,każdego można kupić i ukatrupić,wszystko zatuszować i zamieść pod dywan.Zaiste znakomita to seria,trzeba poświęcić sporo czasu żeby wgryźć się i zrozumieć całą fabułę i jej zawiłości.To moja ocena numer 100 w tym roku:) Mam nadzieję,że przyszły będzie jeszcze lepszy.

James Ellroy kończy swoją tetralogię w doprawdy brawurowym stylu.Chyba nie miałem do czynienia jeszcze z taką jazdą bez trzymanki,akcja była tak dynamiczna i zagmatwana,że można się było poczuć jak na rollercoasterze.W roli głównej tym razem David "Egzekutor" Klein,gliniarz-prawnik,morderca,skorumpowany i przebiegły do szpiku kości.Dostaje on zadanie sprawdzenia włamania do...

Saperska robota. Samozwańczy „Tołstoj literatury sensacyjnej” gania po polu politycznej poprawności, detonując wszystkie tematy tabu obowiązujące w kulturze popularnej. Zamknięcie jego legendarnego „Kwartetu Los Angeles” to bomba zbudowana z wszelkich możliwych perwersji, przyprawiona niebywałym okrucieństwem i nutą zaskakującego, matowego romantyzmu. Bo, przy całym swoim cynizmie Ellroy jednak wierzy chyba w miłość. Na dodatek, wzorem przeżywającego tajfun hormonów licealisty, wierzy, że jest to jedyna siła mogąca pokonać zło tego świata. Tyle, że nie każdy na tę miłość zasłużył. Najpierw trzeba odpokutować grzechy.
„Biała gorączka” to także wyniesiony na niedostępny innym twórcom pop/sensacji język i styl narracji. Słynna lapidarność Ellroya nigdy wcześniej i później nie była tak lapidarna. W „Białej gorączce” słowa zastępują zdania, a zdania akapity. Co ciekawe narracja na tym zyskuje. Z każdą kolejną stroną staje się bardziej gorączkowa. Napięcie towarzyszące bohaterowi staje się naszym udziałem. Wraz z nim kręcimy się z coraz większą prędkością na karuzeli perwersji, kłamstw, paranoi, zdrad, kolejnych chwilowych sojuszy i narastającej fali zbrodni.
Odwaga obyczajowa i stylistyczna „Białej gorączki”, jej narracyjna złożoność i gęsta siatka uzależnień postaci doskonale przykrywa jej w gruncie rzeczy dość konserwatywne jądro. Ellroy, niczym jego mistrz Ross MacDonald, w centrum zła stawia rodzinę. To tu, w skomplikowanych, nacechowanych psychiczną lub/i fizyczną przemocą relacjach, zaczyna się piekło. Piekło, w którym smażymy się wszyscy.
„Biała gorączka” to także kolejny dowód na to, że Jamesa Ellroya nie sposób porównywać z innymi twórcami literatury popularnej. Facet wypracował i konsekwentnie podąża, nie oglądając się na nic i na nikogo, wytyczoną przez siebie ścieżką. Niełatwo iść za nim. Jego okrucieństwo oraz wyrachowane łamanie zasad politycznej poprawności bywają trudne do zniesienia. Ale warto. Nikt w sensacji/popie nie odważył się dotąd pokazać z aż taką ostrością sytuacji granicznych, sytuacji, gdzie zabójstwo wydaje się tylko niewinną zabawą. Cała reszta jest dużo gorsza i dużo bardziej ludzka.

Saperska robota. Samozwańczy „Tołstoj literatury sensacyjnej” gania po polu politycznej poprawności, detonując wszystkie tematy tabu obowiązujące w kulturze popularnej. Zamknięcie jego legendarnego „Kwartetu Los Angeles” to bomba zbudowana z wszelkich możliwych perwersji, przyprawiona niebywałym okrucieństwem i nutą zaskakującego, matowego romantyzmu. Bo, przy całym swoim...

Ostatnia część kwartetu LA.

Niestety czytanie tej książki zbiegło się z bardzo intensywnym okresem, co nie pozwoliło mi się w pełni skupić na lekturze. Po raz kolejny Ellroy kreuje świat, który widzimy każdego dnia za oknem. Do tej pory, w jakimś stopniu wcielałem się w którąś z postaci świata LA. Tym razem Klein był dla mnie wielkim chaosem. Być może kiedyś sięgnę jeszcze raz po tę książkę, aby na nowo zmierzyć się z tą historią.

Mimo iż tą część oceniam najsłabiej, to jako całość kwartet LA jest warty polecenia wszystkim czytelnikom i fanom minionych lat.

Ostatnia część kwartetu LA.

Niestety czytanie tej książki zbiegło się z bardzo intensywnym okresem, co nie pozwoliło mi się w pełni skupić na lekturze. Po raz kolejny Ellroy kreuje świat, który widzimy każdego dnia za oknem. Do tej pory, w jakimś stopniu wcielałem się w którąś z postaci świata LA. Tym razem Klein był dla mnie wielkim chaosem. Być może kiedyś sięgnę jeszcze...

Ostatnia część cyklu L.A. Quartet jest chyba jednocześnie najlepszą. Główną postacią jest tutaj porucznik David Klein. Jest to dość odpychająca postać. Kombinator, łapówkarz niekiedy nawet płatny morderca na usługach mafii. Dostaje on zadanie wykrycia sprawcy włamania do domu handlarza narkotyków, który jednocześnie współpracuje z policją. Rozpoczyna to serię intryg i zabójstw. Po raz kolejny Ellroy udowodnił, że jest królem najmroczniejszych kryminałów. Tym razem zastosował on w powieści narrację w pierwszej osobie oraz swój telegraficzny styl pisania. Trzeba do niego przywyknąć ale opłaca się to. Akcja przez to staje się bardziej dynamiczna i łatwiej jest zrozumieć motywy kierujące głównym bohaterem. Klein'owi, który sam jest typem spod ciemnej gwiazdy, zaczyna się w pewnej chwili kibicować i ma się nadzieję, że uda mu się doprowadzić sprawę do końca. Szkoda mi trochę opuszczać mroczne Los Angeles. Zafascynował mnie świat sprzedajnych gliniarzy, nierzadko gorszych od samych przestępców. Polecam tę pozycje równie mocno jak pozostałe z tego cyklu.

Ostatnia część cyklu L.A. Quartet jest chyba jednocześnie najlepszą. Główną postacią jest tutaj porucznik David Klein. Jest to dość odpychająca postać. Kombinator, łapówkarz niekiedy nawet płatny morderca na usługach mafii. Dostaje on zadanie wykrycia sprawcy włamania do domu handlarza narkotyków, który jednocześnie współpracuje z policją. Rozpoczyna to serię intryg i...

Pierwsze spotkanie z autorem.
Na początku mnie nudziła i myślałam, że się będę męczyła z nią do końca. Na szczęście dokończyłam nie męcząc się.
Książka pokazuje pracę policji ale nie tak jak we wszystkich książkach kryminalnych, tylko pokazuje policjantów skorumpowanych gdzie rządzą gangi. Nie ma pozytywnej osoby, nawet główny bohater jest skorumpowany i nie kibicuje mu się.
Jeśli ktoś chce poczytać książkę inną niż wszystkie o policji to polecam.

Pierwsze spotkanie z autorem.
Na początku mnie nudziła i myślałam, że się będę męczyła z nią do końca. Na szczęście dokończyłam nie męcząc się.
Książka pokazuje pracę policji ale nie tak jak we wszystkich książkach kryminalnych, tylko pokazuje policjantów skorumpowanych gdzie rządzą gangi. Nie ma pozytywnej osoby, nawet główny bohater jest skorumpowany i nie kibicuje mu...

Ellroy, po raz kolejny - tym razem w wydaniu, w jakim polubiłem go za "Amerykański spisek" - w oszczędnym, szorstkim i wymagającym, od czytelnika, skupienia, stylu. To jedyny pisarz, o którym powiedzieć można, że tworzy literaturę dla "twardzieli", pełnymi garściami czerpiąc z najlepszych wzorców najczarniejszego, najbardziej mrocznego noire. Narrator i główny bohater, David Klein, to jeden z najbardziej odrażających typków, w kreacji Ellroya jednak nie sposób mu dopingować, czy stać po jego stronie. Mniejsza z tym, że ów po żadnej ze stron nie stoi, co jest w sumie najmniejszym z zarzutów, jakie można mu postawić. W książce nie ma dobrych i złych, są źli i jeszcze gorsi. Pierwszy raz miałem okazję obcować z literaturą, gdzie nie ma ani jednej pozytywnej postaci. Wszyscy uwikłani są w sieć cudzych, bądź własnych interesów. Policja - co zdaje się jest clue twórczości Ellroya - to najbardziej zepsuty, pozbawiony zahamowań gang w Los Angeles, a Klein jest tej profesji jest jednym z "najświetniejszych" okazów.

Gdzieś w tle toczy się wcale niezgorsza intryga kryminalna, chociaż nie o śledztwie w sumie jest ta książka. Lata sześćdziesiąte, Los Angeles, zepsucie policji, próba przeciwdziałania temu zepsuciu - skazana z góry na niepowiedzenie - a przede wszystkim historia człowieka, kroczącego drogą ku zatraceniu. Swojemu, i kilku innych postaci, które staną na jego drodze. Polecam!

Ellroy, po raz kolejny - tym razem w wydaniu, w jakim polubiłem go za "Amerykański spisek" - w oszczędnym, szorstkim i wymagającym, od czytelnika, skupienia, stylu. To jedyny pisarz, o którym powiedzieć można, że tworzy literaturę dla "twardzieli", pełnymi garściami czerpiąc z najlepszych wzorców najczarniejszego, najbardziej mrocznego noire. Narrator i główny bohater,...