Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaskakująco solidna, szczera wypowiedź człowieka-legendy. Napisana pod koniec XX-go wieku, nie zawiera oczywiście ostatniego okresu w życiu tego muzyka, ale nastrój rozstania i ostatecznego podsumowania bogatej w znaczące wydarzenia działalności jest wyraźnie wyczuwalny (zwłaszcza w ostatniej części książki). Jest to specyficzne „pożegnanie z bronią” artysty i społecznie aktywnego chrześcijanina (bo u Casha nie sposób obydwu aspektów rozdzielić). Rozpoczynając lekturę tej książki miałem pewną obawę, czy nie będzie ona zbyt „promująca” lub „samowychwalająca”. Z drugiej strony seria amerykańska Czarnego ma u mnie spory kredyt zaufania, bo pojawiają się tam naprawdę dobre książki. Jak się okazało, moje obawy były zupełnie niepotrzebne. „Cash. Autobiografia” to znakomity kawał historii powojennej muzyki amerykańskiej, przedstawiony z bardzo ciekawej perspektywy człowieka, który przetrwał w showbiznesie prawie pół wieku. Johnny mnie, czyli kogoś, kto z muzyki country zna dosłownie dwa albumy na krzyż, zupełnie oczarował. To znakomity gawędziarz, czerpiący z przebogatych archiwów własnej pamięci. Ponieważ nie ma sposobu, aby sprawdzić te wszystkie wydarzenia i anekdoty, czytelnikowi pozostaje tylko jedno: Wsiąść do pociągu na Dziki Zachód i przysłuchiwać się z ukontentowaniem jednemu z największych bardów Ameryki w barwnej, często zaskakującej, czasami przerażającej, ale zawsze bardzo otwartej, szczerej i pełnej szacunku do bliźnich relacji z życia „człowieka w czerni”.