Cyt.:
„Wczesnowojenne L.A. było czasem wielkich zbrodni i miażdżąco dwuznacznych rozwiązań. Był to czas celebrowania prostackiego amerykańskiego ducha i naszej zbiorowej determinacji, która pomoże przetrwać wszystko. Wczesnowojenne L.A. Wóda i krótkie jak błysk z lufy romanse. Nigdy nie śmiano się i nie balowano tak jak wtedy.”
James Ellroy, „Burza”

„Burza” to kolejny, po „Perfidii” tom II Quartetu L.A. I choć od jej opublikowania w 2019 roku minęło ładnych kilka lat a autor wydał kolejne, to ostatnia powieść Jamesa Ellroya wydana w Polsce.

Kontynuacja „Perfidii” odbiega nieco od wcześniejszych powieści tego znakomitego pisarza, zwanego królem lub „Tołstojem czarnego kryminału”. O ile wcześniejsze powieści były dość mocno osadzone w realiach historycznych, tym razem autora poniosła nieco fantazja i wprowadził sporo elementów fikcyjnych, jakby próbując zmierzyć się z istotą systemów politycznych ówczesnego świata ogarniętego wojną.

James Ellroy opowiada swoją kryminalną sagę o świecie zepsutym i nikczemnym. Przełom 1941/1942, Ameryka została zaatakowana w Pearl Harbour, w społeczeństwie wybucha histeria anty japońska, powstają obozy, m. in w Manzanar, gdzie internowani są obywatele amerykańscy japońskiego pochodzenia. Wielkie burze, które przetoczyły się nad L.A. i spowodowały lawiny błotne w grudniu 1941 roku odkrywają zakopane i nadpalone zwłoki. Departament Policji L.A. rozpoczyna śledztwo, które ujawni powiązania napadu na transport złota z 1931 roku, wielkie pożary z 1933 roku i działania Piątej kolumny na terenie USA.

To polifoniczna opowieść, w której wątek kryminalny jest zaledwie pretekstem do przedstawienia czarnej wersji natury ludzkiej. To świat w którym nie ma dobrych bohaterów, nie ma nawet czarno-białych, są wyłącznie czarni. Zepsuci, chciwi, nikczemni, dbający wyłącznie o własne interesy. Nawet bohaterowie, którzy wydawałoby się działają z pobudek ideowych obdarci zostają z zasłony za którą próbują ukryć swoje pobudki polityczne. Świat zepsuty do szpiku kości, brudny i brutalny opisywany przez Ellroya wydaje się wręcz porywający. Paradoks? Tak, ale tylko On to potrafi.

Poszedł o krok dalej. O ile w „Perfidii” stworzył bohaterów, których można by uznać za wrażliwych czy empatycznych w „Burzy” bezlitośnie obnażył ich prawdziwe oblicza. Dla niego nie ma dobrych ludzi. Nie pozostawia żadnej nadziei na to, że w każdym może drzemać jakaś część dobra. Nawet postać kobiecą którą stworzył w „Perfidii”, pełną ciepła, próbującą odnaleźć swoje miejsce w świecie zdominowanym przez mężczyzn ukazał jako femme fatale, umiejętnie manipulującą mężczyznami dla osiągnięcia własnych celów.

Nie każdemu odpowiada jego styl pisania, ale jeśli poddamy się jego rytmowi, gorączkowemu, skrótowemu niczym w policyjnych raportach, oszczędnemu, otrzymamy tak charakterystyczny dla jego prozy kolejny fragment amerykańskiego wstydu i dekompozycji amerykańskiego mitu.

Może nie tak wielka jak cykl „Underworld USA”, ale to nadal znakomita proza. Król czarnego kryminału może być tylko jeden.

Po lekturze pozostaje tylko rozejrzeć się wokół, zajrzeć w głąb siebie i mieć nadzieję, że świat, który opisuje Ellroy nie jest do końca prawdziwy.

Cyt.:
„Wczesnowojenne L.A. było czasem wielkich zbrodni i miażdżąco dwuznacznych rozwiązań. Był to czas celebrowania prostackiego amerykańskiego ducha i naszej zbiorowej determinacji, która pomoże przetrwać wszystko. Wczesnowojenne L.A. Wóda i krótkie jak błysk z lufy romanse. Nigdy nie śmiano się i nie balowano tak jak wtedy.”
James Ellroy, „Burza”

„Burza” to kolejny, po...

Chaos. Taki powinien być tytuł. Chaotyczna narracja, fabuła, dziesiątki bohaterów wśród których trudno się połapać. Trzeba dużo chęci, aby to zmęczyć.

Chaos. Taki powinien być tytuł. Chaotyczna narracja, fabuła, dziesiątki bohaterów wśród których trudno się połapać. Trzeba dużo chęci, aby to zmęczyć.

Jest to zdecydowania najsłabsza książka ze wszystkich części "Kwartetu L.A.". Ellroy nie dość, że zalewa nas setką postaci, to jeszcze jednemu z głównych bohaterów sagi przypisuje wyimaginowana postać wilka. Co chwilę gubi tempo śledztwa, na rzecz wprowadzania pomniejszych nudnych wątków. Przez co często traci się zainteresowanie główną fabułą. Jeszcze gorsze rzeczy robi z bohaterami, których się zna z poprzedniego kwartetu, mocno je przerysowując.

Każdemu zdarzają się potknięcia, ale do L.A wg Ellroya już raczej nie wrócę.

Jest to zdecydowania najsłabsza książka ze wszystkich części "Kwartetu L.A.". Ellroy nie dość, że zalewa nas setką postaci, to jeszcze jednemu z głównych bohaterów sagi przypisuje wyimaginowana postać wilka. Co chwilę gubi tempo śledztwa, na rzecz wprowadzania pomniejszych nudnych wątków. Przez co często traci się zainteresowanie główną fabułą. Jeszcze gorsze rzeczy robi z...

No zabijcie mnie, ale nie dałem rady tego doczytać. Męczyłem, męczyłem i gdzieś w 55% zakończyłem całość. Dość długie, trochę przegadane, nie wiem do końca czy położył to przeciętny tłumacz, który miał swoje smaczki, ale też robił męczące powtórzenia, czy po prostu to nie ma podjazdu do Czandlera? Nie wiem, nie wiem....

No zabijcie mnie, ale nie dałem rady tego doczytać. Męczyłem, męczyłem i gdzieś w 55% zakończyłem całość. Dość długie, trochę przegadane, nie wiem do końca czy położył to przeciętny tłumacz, który miał swoje smaczki, ale też robił męczące powtórzenia, czy po prostu to nie ma podjazdu do Czandlera? Nie wiem, nie wiem....

Ocenić nie mogę, gdyż nie podołałam. Nie jestem z tego dumna, uważam za swoją porażkę. Niezwykle rzadko poddaję się podczas czytania historii. Uważam, że trzeba książkę przeczytać do końca; by wyrobić sobie obiektywne zdanie na jej temat.

Tym razem jednak język i stylistyka stosowana przez autora okazały się przeszkodą najwyższej trudności. Dla mnie liczy się nie tylko sama historia, ale też sposób jej opowiedzenia. Tutaj wyjątkowego trudny i wymagający. Momentami tak zawikłany, że traci się z oczu wątek i bohaterów. Niełatwa i nie dla każdego. Spróbujcie sami.

Ocenić nie mogę, gdyż nie podołałam. Nie jestem z tego dumna, uważam za swoją porażkę. Niezwykle rzadko poddaję się podczas czytania historii. Uważam, że trzeba książkę przeczytać do końca; by wyrobić sobie obiektywne zdanie na jej temat.

Tym razem jednak język i stylistyka stosowana przez autora okazały się przeszkodą najwyższej trudności. Dla mnie liczy się nie tylko...

już po "Czarnej Dalii" obiecałam sobie, że nie przeczytam żadnej następnej książki tego autora. Wiem, wiem ELLROYA nie wypada krytykować, ale jego beznamiętny i bezemocjonalny styl powoduje u mnie przeświadczenie, że taką historię, w taki sposób potrafiłby opisać prawie każdy.

już po "Czarnej Dalii" obiecałam sobie, że nie przeczytam żadnej następnej książki tego autora. Wiem, wiem ELLROYA nie wypada krytykować, ale jego beznamiętny i bezemocjonalny styl powoduje u mnie przeświadczenie, że taką historię, w taki sposób potrafiłby opisać prawie każdy.

Jest tak gęsto od detali i brutalności, że nie sposób nie zatopić się w odmetach tej prozy.

Jest tak gęsto od detali i brutalności, że nie sposób nie zatopić się w odmetach tej prozy.

Książka wyjątkowo nie przypadła mi do gustu.
Nie wiem, czy to wina tego, iż to drugi tom serii L.A. Quartet, a tomu wcześniejszego nie znam.
Może to wina tego, iż książka jest bardzo brutalna. Mnóstwo w niej ostrych, przedstawionych w migawkowym skrócie scen, mocnych, bezkompromisowych, brutalnych, często budzących odrazę.
A może przyczyną jest bardzo specyficzna konstrukcja książki. Nie spotkałam się z takim stylem pisarskim, takim przedstawieniem fabuły.
Już na samym początku, już od pierwszych stron zostajemy wrzuceni w wir akcji. Brak w książce jakiegokolwiek wstępu, brak prologu, brak rozwinięcia i niestety brak też zakończenia. Jest sam środek akcji, który ciągnie się przez całą książkę.
Z tego też powodu ciężko wczuć się w fabułę, ciężko zrozumieć akcję, trudno za całością nadążyć.
Poza tym nawał słów, zdań, akcji, wydarzeń, bohaterów. Takie literackie ADHD. W trakcie lektury byłam po prostu wszystkimi aspektami przytłoczona. Zamiast wczuć się w lekturę próbowałam całość jakoś ogarnąć. Niestety, ale do końca to mi się nie udało.
Trudno mi też napisać, o czym tak naprawdę jest Burza. Akcja książki rozpoczyna się w 1941 roku w sylwestra, tuż po ataku Japończyków na Pearl Harbour. Los Angeles, w którym przez większą część czasu rozgrywa się akcja, także zostaje ogarniętej wojenną gorączką. Nic dziwnego. USA ogłaszają przystąpienie do II wojny światowej. Tymczasem w miejscowym parku zostają odnalezione zwłoki.
Rozpoczyna się śledztwo. Najdziwniejsze, najbardziej kuriozalne i najnudniejsze wg. mnie śledztwo. Doprawdy nie wiem, jakim cudem doczytałam tę książkę do końca. Dawno nie czytałam czegoś, co tak mnie irytowało, co tak trudno było mi ogarnąć, co niestety, ale muszę to napisać, dla mnie nie miało sensu.
Dlaczego nie odłożyłam książki na półkę? Sama nie wiem. Może liczyłam, że coś się zmieni. Może czekałam, że doznam jakiegoś objawienia. Wszak pisarstwo Ellroya ma wielu piejących z zachwytu fanów. Ja jednak do tej grupy nie dołączę.

Książka wyjątkowo nie przypadła mi do gustu.
Nie wiem, czy to wina tego, iż to drugi tom serii L.A. Quartet, a tomu wcześniejszego nie znam.
Może to wina tego, iż książka jest bardzo brutalna. Mnóstwo w niej ostrych, przedstawionych w migawkowym skrócie scen, mocnych, bezkompromisowych, brutalnych, często budzących odrazę.
A może przyczyną jest bardzo specyficzna...

Dekadencja i zbrodnia. Chucie i instynkty. Seks, alkohol i narkotyki. Wielość partnerów i cysterny Old Crow. Terpineol, benzedryna, opium i koks. Noże i pałki. Rewolwery i obrzyny. Pot, krew i sperma.
Wielki E. jest w formie. Z pasją i wisielczym humorem oprowadza nas po swoim świecie. Nie oszczędza nikogo. Tu nawet bohaterowie poprzednich powieści pokazują inną twarz. Twarz ludzkiej małości i słabości. Bo, według Wielkiego E., tylko to pozwala nam przetrwać. Człowieczeństwo, o jakim uczą na lekcjach religii, to słabość. Szlachetność, o jakiej ględzi się dzieciom, oznacza śmierć.
Śmierć tu zresztą niewiele znaczy. To stały element gry. Ryzyko zawodowe parających się życiem. Może dopaść każdego. Jest wpisana w ten brud. Tylko ona może oczyścić. Niektórych.
Wielki E. idzie z duchem czasu. Odszedł od pisuaru. W jego chłopackim świecie zaczynają głosować kobiety. Wciąż chętnie rozkładają nogi, ale są tu też z innych powodów. Biorą sprawy w swoje ręce. Rozgrywają partie. Grają w tej samej lidze, co drużyna mistrzów. Manipulują i spiskują. Kłamią i zabijają. Są ofiarami i katami. Lalkarzami i lalkami.
Wielki E. jara się tym co robi. Jara się tak, że traci kontrolę. Nurkuje w brudzie tracąc z oczu dramaturgię. „Burza” emocjonuje, ale fragmentami. Język i rozmach budzą podziw. Fabuła szwankuje. Gąszcz bohaterów i wydarzeń wywołuje bałagan. Niekonsekwencja – soczystość opisów zderzona z pretensjonalnością części dialogów – trąci fałszem. Rozbija też rytm.
Wielki E. zaczyna robić w fantastyce. Przestaje się trzymać historii. „Burza” to raczej ponura fantazja, niż historyczny, przynajmniej wywodzący się z faktów, kryminał. Fantazja na temat istoty systemów. Systemów, robiących z ludzi potwory. Systemów stworzonych przez potwory zwane ludźmi.
Wielki E. tęskni. Za światem Kobiet i Mężczyzn. Światem wielkich namiętności i gry. Światem ryzyka i pasji. Tęskni za pełnią życia, nawet, jeżeli to życie przypomina gnojowisko.
„Burza” rozczarowuje. To jedna z najsłabszych powieści „Ellroya historycznego”. Z pewnością jest lepsza od „Czarnej Dahli”, ale „Krew to włóczęga” robi już chyba większe wrażenie. Sprawnością fabularną, językiem i wyrazem całości. Wielki E. chyba się wyczerpał. Jednak w porównaniu z innymi robiącymi w sensacji to wciąż majster nad majstrami.

Dekadencja i zbrodnia. Chucie i instynkty. Seks, alkohol i narkotyki. Wielość partnerów i cysterny Old Crow. Terpineol, benzedryna, opium i koks. Noże i pałki. Rewolwery i obrzyny. Pot, krew i sperma.
Wielki E. jest w formie. Z pasją i wisielczym humorem oprowadza nas po swoim świecie. Nie oszczędza nikogo. Tu nawet bohaterowie poprzednich powieści pokazują inną twarz....

Fani Ellroya wiedzą, że jego pisarstwo jest wyjątkowe i wciągające. Szybkie tempo, niemal telegraficzny styl i mnóstwo brutalności to elementy rozpoznawcze jego twórczości. Do tego ten mroczny klimat i wylewające się prawie z każdej strony brudy miasta, w którym przyszło egzystować bohaterom i problemy ich codziennego życia. Klimat nakreślony wojenną zawieruchą i ówczesnymi społecznymi problemami, w który wpleciona zostaje kryminalna intryga. Wszystko to robi wrażenie.

Burza to kolejna niemal epicka opowieść o przeszłości Ameryki, jej problemach i czarnych kartach jej historii. Kilkanaście godzin ciekawie poprowadzonej i dobrze napisanej rozrywki. Wyrazisty i już kultowy autor oraz jego mocne i zmuszające do myślenia historie. Burza pochłania bez reszty.

http://kulturacja.pl/2020/02/james-ellroy-burza-recenzja/

Fani Ellroya wiedzą, że jego pisarstwo jest wyjątkowe i wciągające. Szybkie tempo, niemal telegraficzny styl i mnóstwo brutalności to elementy rozpoznawcze jego twórczości. Do tego ten mroczny klimat i wylewające się prawie z każdej strony brudy miasta, w którym przyszło egzystować bohaterom i problemy ich codziennego życia. Klimat nakreślony wojenną zawieruchą i ówczesnymi...