W "Egri bikaver" znajdziemy dwa opowiadania. Tytułowe i "Nieznośna lekkość stylu". Oba poruszają bardzo ważny problem miejsca młodych, wykształconych w świecie. W "Egri bikaver" autor zabiera nas w tułaczkę po Irlandii i Anglii, krainach miodem i mlekiem płynących, które z bliższej perspektywy wcale nie są tak piękne, szanse nie tak wspaniałe, praca nie taka świetna. Łukasz i jego kolega M wyjeżdżają z kraju w celu poduczenia języka, zarobienia pieniędzy. Są młodymi naukowcami przekonanymi o swoich niesamowitych umiejętnościach językowych. To przekonanie bardzo szybko ginie, a z nim również nadzieje na luksusy i dobrobyt. Nocowanie w podejrzanych miejscach za bardzo wysokie ceny, pokonywanie dziesiątek kilometrów na piechotę z nieprzystosowanymi do takiego przemieszczania torbami, żebranie w każdym lokalu o pracę i narodowy pesymizm. Wszystko to sprawia, że bohaterowi wcale nie jest łatwo znaleźć pracę, odnaleźć się w nowych realiach. Autor pokazuje nam mechanizmy determinujące zachowania Polaków na emigracji, sposób tworzenia stereotypów, tkwienia w barierach.
"Niewiarygodna lekkość stylu" doskonale uzupełnia ten obraz młodych zagubionych. Trzydziestolatkowie po przejściach (małżeństwo za sobą, a przed sobą co?) spotykają się na zjeździe klasowym klasy licealnej. Każdy próbuje przed innymi pokazać się z jak najlepszej strony. Jedni są świetnymi przedsiębiorcami, inni znakomitymi adwokatami, kreatorami marek. Jednak z każdą chwilą oczarowanie zmniejsza się, opada kurtyna, sztuczne pozy niszczeją, odnawiają się dawne spory i miłości. Klasowy zjazd to zwykłe spotkanie po latach, ale biorą w nim już ludzie z ojcowskimi i matczynymi brzuszkami, zdesperowani kreatorzy normalności.
Zbiór opowiadań Łukasza Suskiewicza nasuwa czytelnikowi przykre wnioski: w kraju wykształconych humanistów czeka bezrobocie, a na obczyźnie będą zagubieni, wykorzystani, odcięci, niepotrafiący zasymilować się, nauczyć się optymizmu do życia. Wszędzie wszystko będzie nie takie jak powinno być, bo nie pozwoli realizować swoich oderwanych od realiów marzeń. Autor po raz kolejny dokonał znakomitej analizy młodego pokolenia zagubionego w braku możliwości. Wielkim plusem jego książek jest styl, który oddaje nastrój tworzonego świata.

W "Egri bikaver" znajdziemy dwa opowiadania. Tytułowe i "Nieznośna lekkość stylu". Oba poruszają bardzo ważny problem miejsca młodych, wykształconych w świecie. W "Egri bikaver" autor zabiera nas w tułaczkę po Irlandii i Anglii, krainach miodem i mlekiem płynących, które z bliższej perspektywy wcale nie są tak piękne, szanse nie tak wspaniałe, praca nie taka świetna. Łukasz...

Ocena zawyżona do "dobrej" przez kilka naprawdę udanych zdań oraz przez moje subiektywne upodobanie do rozlazłych narratorów pierwszoosobowych, którym nie wychodzi nic poza kpieniem z własnej egzystencji.

Poza tym jest różnie. Właściwie im więcej się dzieje, tym jest lepiej, bo gdy przestaje się dziać, autor zaczyna dawać upust swoim wyższym pisarskim ambicjom, co robi wrażenie smutno-grafomańskie. Przez większość czasu jakaś akcja jednak się toczy, z każdym akapitem coraz silniej rozsypując w proch wizję Irlandii mlekiem i miodem płynącej na rzecz Irlandii-zadupia pełnego zapijaczonych imigrantów. Żadna dekadencja nawet, zwykłe prozaiczne slumsy. No, no.

Książka robi trochę wrażenie, jakby publicysta starał się stworzyć powieść - wprawdzie mu nie wyszło, ale za to powstała dosyć ciekawa relacja. W dwie godziny można zyskać nie tylko wizję egzystencji w Dublinie, ale też pewną przyjemność czytelniczą, bo "Egri bikaver" jest ironiczne i gorzko-zabawne. Te kilka udanych zdań, o których wspominałam na początku... Więc chyba zachęcam.

Ocena zawyżona do "dobrej" przez kilka naprawdę udanych zdań oraz przez moje subiektywne upodobanie do rozlazłych narratorów pierwszoosobowych, którym nie wychodzi nic poza kpieniem z własnej egzystencji.

Poza tym jest różnie. Właściwie im więcej się dzieje, tym jest lepiej, bo gdy przestaje się dziać, autor zaczyna dawać upust swoim wyższym pisarskim ambicjom, co robi...

Książka średnio zapadająca w pamięć, działo się niewiele, autor próbował opisywać swoje dramaty, ale niekoniecznie dobrze mu szło. W sumie taki twór o niczym.

Książka średnio zapadająca w pamięć, działo się niewiele, autor próbował opisywać swoje dramaty, ale niekoniecznie dobrze mu szło. W sumie taki twór o niczym.