Majstersztyk! Tryby wielkiej machiny narracyjnej, obracające powoli wszystkimi elementami opowieści. Opowiedziana historia, ta która teoretycznie jest głównym wątkiem (Feuchtmeier) ma charakter pretekstowy. Jest poziomem zero, na którym (i pod którym) budowana jest cała misterna konstrukcja tej książki.
Tak naprawdę ta powieść jest o tworzeniu, o tym jak pisarz pracuje i z czym się mierzy. Jako miłośniczka komentarzy metatekstowych nie mogę nie zachwycić się opowieścią snutą w ten sposób (chociaż snucie brzmi na to nieco zbyt poetycko, bo choć nie odmawiam "Trybom" metaforyki, to odczuwam potrzebę bardziej technicznego języka, mówienia o konstrukcji).
Czytanie było dla mnie czystą przyjemnością, warto było się nieco wysilić, żeby nadążyć za budowanymi tu strukturami i być w stanie śledzić wątki. Niesamowicie ciekawy był sposób przedstawienia narratora, w fantastyczny sposób pogłębiający szkolny banał, że narrator jest też bohaterem (ale tutaj przecież narrator nie jest pierwszoosobowy).
To nie jest powieść do czytania w tramwaju ani gdzieś na szybko, w biegu. Jest niepozorna rozmiarem, acz wymagająca. Trzeba jej poświęcić trochę czasu i cierpliwości, ale naprawdę warto.

Majstersztyk! Tryby wielkiej machiny narracyjnej, obracające powoli wszystkimi elementami opowieści. Opowiedziana historia, ta która teoretycznie jest głównym wątkiem (Feuchtmeier) ma charakter pretekstowy. Jest poziomem zero, na którym (i pod którym) budowana jest cała misterna konstrukcja tej książki.
Tak naprawdę ta powieść jest o tworzeniu, o tym jak pisarz pracuje i z...

Zaskakująca.

Zaskakująca.

słabo. o niczym, o slowach, które nie mają sensu i powiązania ze sobą. bardzo możliwe, że mój zbyt prostacki umysł nie jest w stanie zrozumieć pełni tej metaforycznej głębi ukrytej za bezsensownymi, pojedynczymi słowami. o nie, jest zbyt wiele dobrych książek, żeby czas swój spożytkować tak nieciekawie.

słabo. o niczym, o slowach, które nie mają sensu i powiązania ze sobą. bardzo możliwe, że mój zbyt prostacki umysł nie jest w stanie zrozumieć pełni tej metaforycznej głębi ukrytej za bezsensownymi, pojedynczymi słowami. o nie, jest zbyt wiele dobrych książek, żeby czas swój spożytkować tak nieciekawie.

Absolutnie nie potrafię odnaleźć się w tym stylu.
Nie ma tu miejsca na oddech.

Absolutnie nie potrafię odnaleźć się w tym stylu.
Nie ma tu miejsca na oddech.

Niestety ta książka do mnie nie trafiła. Sposób pisania mnie pokonał. Rzeczywiście jest tu masa słów, ale jakoś dla mnie poskładane bez składu i ładu. Taki bełkot. Tak bardzo jestem rozczarowana, że nie mam najmniejszej ochoty na inne pozycje tej autorki.

Niestety ta książka do mnie nie trafiła. Sposób pisania mnie pokonał. Rzeczywiście jest tu masa słów, ale jakoś dla mnie poskładane bez składu i ładu. Taki bełkot. Tak bardzo jestem rozczarowana, że nie mam najmniejszej ochoty na inne pozycje tej autorki.

Świetne. Ma się wrażenie,że Tulli siadła i napisała ją jednym zamachem, przy kilku kawach. Ale bardziej z bliska jest to raczej misterna konstrukcja, bo finał jest tak nieprzypadkowy, tak składa książkę w piękną, przekonującą układankę, że należą się autorce zasłużone brawa, a nie jak sama pisze (porte parole mam na myśli) ziewanie znudzonej publiczności popisami żałosnego klauna (autora) na scenie podmiejskiego cyrku.

Świetne. Ma się wrażenie,że Tulli siadła i napisała ją jednym zamachem, przy kilku kawach. Ale bardziej z bliska jest to raczej misterna konstrukcja, bo finał jest tak nieprzypadkowy, tak składa książkę w piękną, przekonującą układankę, że należą się autorce zasłużone brawa, a nie jak sama pisze (porte parole mam na myśli) ziewanie znudzonej publiczności popisami żałosnego...

Sama autorka o swojej książce pisze "Jeśli pominąć papier i tekturę, jest to książka z samych słów." Zgadza się, tylko, że te słowa nie mają wiekszego sensu, nie tworzą akcji, nie ma dialogów, rozdziałów, czasem akapit tylko, jest to po prostu potok zdań (może nawet ładnych),ale mnie nie potrafiły przy sobie zatrzymać. Z uwagą zaczynałam czytać (kilka razy podchodziłam do czytania, nie mając nic innego pod ręką) i po trzech, czterech zdaniach gubiłam się, nie wiedząc o czym czytam. No cóż, po książce Andrei Makine nie zadowolę się czymś bardzo nijakim...

Sama autorka o swojej książce pisze "Jeśli pominąć papier i tekturę, jest to książka z samych słów." Zgadza się, tylko, że te słowa nie mają wiekszego sensu, nie tworzą akcji, nie ma dialogów, rozdziałów, czasem akapit tylko, jest to po prostu potok zdań (może nawet ładnych),ale mnie nie potrafiły przy sobie zatrzymać. Z uwagą zaczynałam czytać (kilka razy podchodziłam do...

Bardzo trudna i wymagająca lektura, która tym odróżnia się dla mnie od innych tego typu pozycji, że po przeczytaniu przynosi mało satysfakcji. Podobać się może na pewno jej język, gdyż niemal każde zdanie Magdalena Tulli dopracowało do perfekcji, równie ciekawy jest sam zabieg postawienia narratora w pozycji figury zagubionej i próbującej poskładać wszystko w jedną całość z rozbitych i niezwiązanych ze sobą cząstek. Jednak brak konkretnej myśli przewodniej, czegoś co bardziej spajałoby utwór niż powracające watki cyrku, hotelu i miłosnego trójkąta, powoduje, że powieść gubi się wg mnie odrobinę w swojej autotematyczności.

Bardzo trudna i wymagająca lektura, która tym odróżnia się dla mnie od innych tego typu pozycji, że po przeczytaniu przynosi mało satysfakcji. Podobać się może na pewno jej język, gdyż niemal każde zdanie Magdalena Tulli dopracowało do perfekcji, równie ciekawy jest sam zabieg postawienia narratora w pozycji figury zagubionej i próbującej poskładać wszystko w jedną całość z...

Owe tryby są jak wnętrzności literatury. Te wyjątkowo istnieją dzięki aktom mówienia, więc musimy je czytać, by móc je odkryć. Wszystko jest meta, meta, meta...

Owe tryby są jak wnętrzności literatury. Te wyjątkowo istnieją dzięki aktom mówienia, więc musimy je czytać, by móc je odkryć. Wszystko jest meta, meta, meta...

o czym to jest ?

o czym to jest ?