W skandynawskich kryminałach czy w dobrej literaturze w ogóle istotne jest tzw. drugie dno. Nie ma zatem sensu śledzić z wypiekami kto zabił, a ważne jest - kto jest odpowiedzialny. Ważny jest problem psychologiczny, problem społeczny - a on jest tu obecny i właśnie dlatego ta lektura jest dla mnie satysfakcjonująca.

W skandynawskich kryminałach czy w dobrej literaturze w ogóle istotne jest tzw. drugie dno. Nie ma zatem sensu śledzić z wypiekami kto zabił, a ważne jest - kto jest odpowiedzialny. Ważny jest problem psychologiczny, problem społeczny - a on jest tu obecny i właśnie dlatego ta lektura jest dla mnie satysfakcjonująca.

Okładka obiecuje, że będzie to powieść pełna zaskakujących zwrotów akcji i trzymająca w napięciu do samego końca. Niestety są to przysłowiowe obiecanki – cacanki. Powieść ta jest dość specyficznie skonstruowana. Właściwa akcja to raptem dwa ostatnie rozdziały. A cała reszta to, opowieść głównego bohatera jak doszło do obecnej sytuacji w której się znalazł. Retrospekcja opisana jest dość ciekawie, ale bez spektakularnych zwrotów. Fabuła trochę monotonna i za bardzo rozciągnięta w czasie. Co prawda zaczyna się obiecująco niestety brak jakiegokolwiek momentu po którym nie można oderwać się od lektury. Wokół śmierci powiewa nudą. Jak widać nie wszyscy którzy mają dobry pomysł na książkę potrafią równie świetnie przelać go na papier. Ta norweska powieść absolutnie nie zachwyca. Justyna.ju http://ksiazkinaszapasja.blogspot.com/

Okładka obiecuje, że będzie to powieść pełna zaskakujących zwrotów akcji i trzymająca w napięciu do samego końca. Niestety są to przysłowiowe obiecanki – cacanki. Powieść ta jest dość specyficznie skonstruowana. Właściwa akcja to raptem dwa ostatnie rozdziały. A cała reszta to, opowieść głównego bohatera jak doszło do obecnej sytuacji w której się znalazł. Retrospekcja...

Na pewno ją czytałam ale teraz to nie pamiętam o czym była. Skoro nie zapisała się w mojej pamięci to musi być kiepska.

Na pewno ją czytałam ale teraz to nie pamiętam o czym była. Skoro nie zapisała się w mojej pamięci to musi być kiepska.

Zaczęła się mało obiecująco, ale im bardziej akcja się rozwijała, tym bardzo mi się podobało. Ogólnie wrażenie bardzo dobre.

Zaczęła się mało obiecująco, ale im bardziej akcja się rozwijała, tym bardzo mi się podobało. Ogólnie wrażenie bardzo dobre.

Pierwsze spotkanie z twórczością Gunnar Staalesen nie było zbytnio szczęśliwe.

Na podstawie okładki sądziłam, iż ta książka faktycznie będzie prezentowała historię seryjnego mordercy, który w wyrafinowany sposób będzie zabijał swoje ofiary, zaś główny bohater zostanie swoimi czynami wpisany na długą listę osób do tzw. "zlikwidowania". Jak się jednak okazało, ów morderca został przedstawiony jako kozioł ofiarny, któremu przypisano wszystkie morderstwa w okolicy, zaś sam był prawie czysty jak łza.

Ważnym jednak stwierdzeniem, które pojawiło się w książce kilkukrotnie, było: relacje, które tworzą są między matką a dzieckiem w najmłodszych latach życia, mają ogromny wpływ na dalsze jego życie. Jest to puenta, którą warto zapamiętać.

Sama książka pisana jest w prostym języku.
Niektóre fragmenty były bardzo nudne. Niektóre potrafiły nawet i zaciekawić.
Jednak biorąc pod uwagę całą książkę nie mogę wystawić jej zbyt pochlebnej opinii.
Książka jest średnio interesująca, przynajmniej dla mnie.

S.P.

Pierwsze spotkanie z twórczością Gunnar Staalesen nie było zbytnio szczęśliwe.

Na podstawie okładki sądziłam, iż ta książka faktycznie będzie prezentowała historię seryjnego mordercy, który w wyrafinowany sposób będzie zabijał swoje ofiary, zaś główny bohater zostanie swoimi czynami wpisany na długą listę osób do tzw. "zlikwidowania". Jak się jednak okazało, ów morderca...

Kiepski kryminał jak na Skandynawski.

Kiepski kryminał jak na Skandynawski.

2010

2010

Powiem tak: nie jest to zła książka, ale dobra też niestety nie. Kolejny skandynawski kryminał, w którym problemy społeczne zdają się być ważniejsze dla autora, niż sama zagadka kryminalna. Po przeczytaniu iluś tam podobnych pozycji, aż zbyt wyraźnie widzę w nich pewien wspólny schemat myślenia i, co gorsze, z dużym prawdopodobieństwem jestem w stanie powiedzieć, co będzie dalej. Tu niestety też tak było. Irytujące - zwłaszcza jeśli w zapowiedziach wydawcy czytało się, że to "błyskotliwy kryminał w stylu retro prawdziwego mistrza gatunku"...

Powiem tak: nie jest to zła książka, ale dobra też niestety nie. Kolejny skandynawski kryminał, w którym problemy społeczne zdają się być ważniejsze dla autora, niż sama zagadka kryminalna. Po przeczytaniu iluś tam podobnych pozycji, aż zbyt wyraźnie widzę w nich pewien wspólny schemat myślenia i, co gorsze, z dużym prawdopodobieństwem jestem w stanie powiedzieć, co będzie...

Spodziewałam się czegoś lepszego. Dotąd skandynawskie kryminały mnie nie zawiodły, ale ten był byle jaki.

Spodziewałam się czegoś lepszego. Dotąd skandynawskie kryminały mnie nie zawiodły, ale ten był byle jaki.

zachęcona filmami - sięgnełam po książkę o samotnym wilku... Vargu Veumie.
musze przyznać, że narracja jest prowadzona zgrabnie i nie przeszkadzają skoki w czasie.
choć bohater nie jest tak wyrazisty jak w filmie, to jednak jest w nim coś pociągającego... :-)

zachęcona filmami - sięgnełam po książkę o samotnym wilku... Vargu Veumie.
musze przyznać, że narracja jest prowadzona zgrabnie i nie przeszkadzają skoki w czasie.
choć bohater nie jest tak wyrazisty jak w filmie, to jednak jest w nim coś pociągającego... :-)