"To co moje" Anne Holt - Wędrówka przez Labirynt Zaginionych Dusz

W krainie mroku i niewyobrażalnej tragedii Anne Holt stawia czytelnika przed zagadką, która chłodzi krew w żyłach. W swojej powieści "To co moje " autorka rzuca nas w otchłań strachu i niewytłumaczalnych zniknięć dzieci. Chociaż ta książka trzyma w napięciu, niestety, przekazywane emocje są równoważone przez pewne niedoskonałości. Moja ocena to 5/10, z uwzględnieniem zarówno napięcia, jak i pewnych słabości.

Anne Holt rozpoczyna naszą podróż od zniknięcia dziewięcioletniej Emilli, zaprowadzając nas w mroczne zakamarki ludzkiej psychiki. Zagadka jest intrygująca, a poszlaki prowadzą w mroczne i kręte miejsca, gdzie nikt nie chciałby się znaleźć. Holt doskonale radzi sobie z tworzeniem atmosfery niepokoju i niepewności, wciągając czytelnika w labirynt myśli i zdarzeń.

Jednakże, choć zagadka jest fascynująca, nieco mdłe dialogi i pewne nieprawdopodobne punkty fabuły osłabiają ogólny efekt. Postacie, które mogłyby wydać się głębokie i wielowymiarowe, czasem stają się płaskimi reprezentacjami, poruszającymi się wzdłuż ścieżek schematycznych zachowań. To ogranicza emocjonalne zaangażowanie czytelnika i sprawia, że trudno jest utożsamić się z nimi w pełni.

Anne Holt niezwykle precyzyjnie kreśli obrazy napięcia i niepewności, ale chwilami nie potrafi utrzymać tempa narracji. W miejscach, gdzie powinno być ekscytująco, zdarzają się opisy i dialogi, które zwalniają tempo, a w niektórych momentach wręcz rozpraszają uwagę. To przyczynia się do pewnego rozproszenia emocji i utraty ciągłości akcji.

Podsumowując, "To co moje" Anne Holt to książka, która wciąga w mroczne pasma ludzkiej psychiki i strachu przed zaginięciem. Chociaż napięcie i tajemnica wokół zagadki są na miejscu, pewne aspekty wykonania powodują, że całość nie osiąga swojego pełnego potencjału. Zasługuje na uznanie za próbę, ale ostatecznie zostawia pewien niedosyt. Moja ocena to 5/10 - to opowieść, która zdaje się mieć coś do powiedzenia, ale niestety, nie wszystko to jest wyrażone w pełni.

"To co moje" Anne Holt - Wędrówka przez Labirynt Zaginionych Dusz

W krainie mroku i niewyobrażalnej tragedii Anne Holt stawia czytelnika przed zagadką, która chłodzi krew w żyłach. W swojej powieści "To co moje " autorka rzuca nas w otchłań strachu i niewytłumaczalnych zniknięć dzieci. Chociaż ta książka trzyma w napięciu, niestety, przekazywane emocje są równoważone przez...

Parę niedociągnięć było, ale całość na plus.

Parę niedociągnięć było, ale całość na plus.

Jest wiele odmian ludzkiego zła. Ale w tej książce mamy zło w czystej postaci. Zło, którego niczym nie można usprawiedliwić. Zło, które dotyka najbardziej niewinnych z niewinnych i najsłabszych - kilkuletnie dzieci, ba! najmłodsza ofiara ma jedenaście miesięcy. Zło, które czujemy każdą cząstką ciała i czytając o nim zaciskamy pięści.
Książka łączy w sobie równolegle dwie sprawy. Jedną, rozgrywającą się współcześnie i drugą z 1956 roku. Obie są niezmiernie zajmujące. A na koniec w zaskakujący dla czytelnika sposób, okazuje się, że miały ze sobą trochę wspólnego.
Całość jest pasjonującą lekturą ulokowaną w Norwegii, a częściowo w USA. Czyta się szybko i z zainteresowaniem.
Skandynawskich autorów czytałam i czytam już kilku, ale Anne Holt to nowe nazwisko na mojej półce bibliotecznej.
Nazwisko, o którym będę pamiętać.
To bardzo dobry kryminał. Polecam gorąco.

Jest wiele odmian ludzkiego zła. Ale w tej książce mamy zło w czystej postaci. Zło, którego niczym nie można usprawiedliwić. Zło, które dotyka najbardziej niewinnych z niewinnych i najsłabszych - kilkuletnie dzieci, ba! najmłodsza ofiara ma jedenaście miesięcy. Zło, które czujemy każdą cząstką ciała i czytając o nim zaciskamy pięści.
Książka łączy w sobie równolegle dwie...

Jeden z lepszych kryminałów, jakie przeczytałam w swoim życiu. Zakończenie, a dokładniej więzi łączące poszczególne osoby, były dla mnie zaskakujące. Morderca, syn mężczyzny, który był kiedyś oskarżony o inne zabójstwo. Ciekawa książka, szybko się czyta. A postać Yngwara też fantastyczna :)

Jeden z lepszych kryminałów, jakie przeczytałam w swoim życiu. Zakończenie, a dokładniej więzi łączące poszczególne osoby, były dla mnie zaskakujące. Morderca, syn mężczyzny, który był kiedyś oskarżony o inne zabójstwo. Ciekawa książka, szybko się czyta. A postać Yngwara też fantastyczna :)

Wątek zbrodni z przeszłości ciekawszy niż współczesny, chociaż trzeba przyznać, że zakończenie wątku współczesnego nawet mnie trochę zaskoczyło.

Wątek zbrodni z przeszłości ciekawszy niż współczesny, chociaż trzeba przyznać, że zakończenie wątku współczesnego nawet mnie trochę zaskoczyło.

Odnoszę wrażenie, że ten cykl jest słabszy od serii o Hanne Wilhemsen. Bardziej sensacyjny, dwie pierwsze książki cyklu są o seryjnych zabójcach, a ja za nimi nie przepadam, uważam za chodzenie na thrillerową łatwiznę; z bohaterami też jakoś nie mogę się zżyć jak z poprzednimi - tamci są barwniejsi, bardziej pokręceni i jakoś prawdziwsi (choć przecież papierowi).

Dla zainteresowanych: na podstawie jednej z powieści cyklu, nietłumaczonej na polski, oparta jest fabuła serialu "Modus" (szwedzkiego, nie norweskiego; znów seryjny zabójca...).

Odnoszę wrażenie, że ten cykl jest słabszy od serii o Hanne Wilhemsen. Bardziej sensacyjny, dwie pierwsze książki cyklu są o seryjnych zabójcach, a ja za nimi nie przepadam, uważam za chodzenie na thrillerową łatwiznę; z bohaterami też jakoś nie mogę się zżyć jak z poprzednimi - tamci są barwniejsi, bardziej pokręceni i jakoś prawdziwsi (choć przecież papierowi).

Dla...

Pierwsza moja książka tej autorki myślę że sięgnę po następna część chociażby dlatego że trochę inspiruje się wydarzeniami z życia ,książka niezła czyta się dość szybko

Pierwsza moja książka tej autorki myślę że sięgnę po następna część chociażby dlatego że trochę inspiruje się wydarzeniami z życia ,książka niezła czyta się dość szybko

"To co moje" to kryminał po którym spodziewałam się więcej. Początki dość nudnawe, nabiera tempa dopiero w połowie. Pomysł na książkę dobry, ale troszkę źle przedstawiony jak dla mnie. Zaginięcia dzieci powinny być bardziej rozbudowane, a nie tylko napomknięte. Bohaterowie bez polotu. Jedyne co było zadziwiające to koniec, gdy na jaw wyszły powiązania między bohaterami oraz sposób zabijania dzieci. Niektóre wątki jakby urwane w połowie jak np. co stało się z chorą kobietą, która tak chciała udowodnić niewinność Aksela lub spotkanie Emilii i ojca. Nudno przedstawiony również wątek miłosny.

"To co moje" to kryminał po którym spodziewałam się więcej. Początki dość nudnawe, nabiera tempa dopiero w połowie. Pomysł na książkę dobry, ale troszkę źle przedstawiony jak dla mnie. Zaginięcia dzieci powinny być bardziej rozbudowane, a nie tylko napomknięte. Bohaterowie bez polotu. Jedyne co było zadziwiające to koniec, gdy na jaw wyszły powiązania między bohaterami oraz...

W stylu Anne Holt nie ma nic nadzwyczajnego. Właściwie nie ma się tu czym, ani nad czym zachwycać. A mimo to, czytam wszystkie kolejne części jej serii kryminalnych. Daję się wciągnąć w śledztwo i gdybanie, kto zabił i dlaczego. Nie zawsze, ale w powiedzmy co drugiej książce udaje się Holt mnie zaskoczyć. Generalnie - bdb.

W stylu Anne Holt nie ma nic nadzwyczajnego. Właściwie nie ma się tu czym, ani nad czym zachwycać. A mimo to, czytam wszystkie kolejne części jej serii kryminalnych. Daję się wciągnąć w śledztwo i gdybanie, kto zabił i dlaczego. Nie zawsze, ale w powiedzmy co drugiej książce udaje się Holt mnie zaskoczyć. Generalnie - bdb.

„To co moje” Anne Holt to kolejny kryminał skandynawski. Kryminał raczej słaby, mamy co prawda ciekawą zbrodnię, śledztwo przeplatane jest rozwiązywaniem zagadki sprzed lat, ale książka jest dość drętwa. Śledztwo współczesne praktycznie nie istnieje, jeśli nawet policjant prowadzący je do czegoś dochodzi to dlatego, że ma przeczucia, troszkę lepiej wygląda dochodzenie w sprawie zbrodni sprzed lat, bo tu mamy chociaż rozmowy, ale to „lepiej” jest niewielkie. A zbieg okoliczności na zakończenie powieści jest mało wiarygodny. Słaba książka.

„To co moje” Anne Holt to kolejny kryminał skandynawski. Kryminał raczej słaby, mamy co prawda ciekawą zbrodnię, śledztwo przeplatane jest rozwiązywaniem zagadki sprzed lat, ale książka jest dość drętwa. Śledztwo współczesne praktycznie nie istnieje, jeśli nawet policjant prowadzący je do czegoś dochodzi to dlatego, że ma przeczucia, troszkę lepiej wygląda dochodzenie w...