"Emancypantki" to stronnicza (stricte) powieść obyczajowa. Pouczająca ta lektura stara się z każdą stroniczką przekonać drogiego czytelnika do prawdy uniwersalnej: kobiety to sympatyczny i ładny PODgatunek człowieka. Znajdziemy tu trzy rodzaje kobiet:

1. tak zwane niezależne, które jednak, choć "wyemancypowane" nie radzą sobie zupełnie z niczym, od rozporządzania pieniędzmi po wychowanie własnych dzieci. W efekcie źle kończą - w szaleństwie, samotności i marzeniu, żeby wreszcie jakiś mężczyzna wziął je pod but
2. miłe, ładne i zachowujące się wobec mężczyzn jak ciecz wobec naczynia, to znaczy przyjmujące na bieżąco takie poglądy, jakie wyraża gość stojący obok. Poglądy te uznają za własne, ale zmieniają je tak często (bo i mężczyźni wchodzą i wychodzą) i do tego stopnia nic z nich nie rozumieją, że w końcu mózg im pęka. No chyba że wcześniej znajdą męża - wówczas przyrzekają mu solennie, że już więcej nie będą próbowały myśleć i wszystko kończy się dobrze.
3. mężatki - największe szczęściary. Głównie dlatego, że wreszcie ktoś im mówi, co mają robić.

Wymowa powieści hołduje dziewiętnastowiecznemu stereotypowi roli kobiecej. Idealna kobieta (o ile nie jest posażna, bo wobec posagu wymagania męskie milkną) ma być przede wszystkim ładna, miła i dobra, i dodawać emocjonalno-uczuciowego pierwiastka do racjonalnego świata wyższych spraw męskich. Ma też trzymać się z dala od myślenia. Do takiego ideału dąży główna bohaterka, Madzia, która jest urocza i empatyczna, ale i głupia jak but.

Sprowadzenie kobiet to tak nieszczęsnych typów jest niesprawiedliwe nawet jako satyra, ale cóż - takie były czasy.

Prus pisze trochę od niechcenia (czasem nawet nie chce mu się wymyślać nazwisk dla nieistotnych dla fabuły postaci, i wymyśla jakieś w stylu pan Iksigrekowski), ale książkę miło mi się czytało ze względu na fajne opisy obyczajowości i ówczesnej Warszawy, a także dobrze rozwijaną, wciągającą historię. Poza tym zdarzyło mi się już czytać bardziej seksistowskie dziewiętnastowieczne książki, więc... Ogólnie - warto przeczytać.

"Emancypantki" to stronnicza (stricte) powieść obyczajowa. Pouczająca ta lektura stara się z każdą stroniczką przekonać drogiego czytelnika do prawdy uniwersalnej: kobiety to sympatyczny i ładny PODgatunek człowieka. Znajdziemy tu trzy rodzaje kobiet:

1. tak zwane niezależne, które jednak, choć "wyemancypowane" nie radzą sobie zupełnie z niczym, od rozporządzania...