Polski pisarz, prozaik, nowelista i publicysta okresu pozytywizmu, współtwórca polskiego realizmu, kronikarz Warszawy, myśliciel i popularyzator wiedzy, działacz społeczny, propagator turystyki pieszej i rowerowej. Jeden z najwybitniejszych i najważniejszych pisarzy w historii literatury polskiej. Twórczość prozatorska Bolesława Prusa należy do największych osiągnięć literatury polskiej. Najbliższa jest pracom takich pisarzy jak Charles Dickens i Anton Czechow.
Tematem jego wczesnej twórczości było przedstawienie krzywdy społecznej skontrastowanej z jałowością życia zamkniętego w swoim świecie ziemiaństwa (Dusze w niewoli, Anielka).
W tym czasie Prus był świadkiem tragedii losów ludzkich i niesprawiedliwości społecznej, spowodowanych w znacznej części zderzeniem z wczesnokapitalistyczną gospodarką (Powracająca fala). Zachodzące zjawiska społeczno-gospodarcze Prus poddawał w swojej twórczości analizie i ocenie.
Jego pierwszą dużą powieścią była Placówka (1885–1886) – ukazująca się początkowo na łamach czasopisma „Wędrowiec”. Następnie powstała jego epicka panorama ówczesnej Warszawy z lat 1878–1879 – powieść Lalka (1887–1889 w „Kurierze Codziennym”, wydanie książkowe 1890). Prus napisał także powieść społeczno-obyczajową Emancypantki (1890–1893 w „Kurierze Codziennym”, wydanie książkowe 1894). W swojej jedynej powieści historycznej Faraon (1895–1896 w „Tygodniku Ilustrowanym”, wydanie książkowe 1897) przedstawił, na tle fragmentu historii starożytnego Egiptu, mechanizmy władzy, państwa i społeczeństwa. Następnie w roku 1909 wydał jeszcze jedną powieść Dzieci (1908 w „Tygodniku Ilustrowanym”, wydanie książkowe 1909),w której poddał krytyce rewolucję rosyjską 1905 roku. Śmierć pisarza przerwała prace nad ostatnią, niedokończoną powieścią Przemiany (1911–1912 w „Tygodniku Ilustrowanym”). Prus – przed opublikowaniem „Lalki” – rozpoczął także pisanie powieści „Sława”. Projekt ten jednak zarzucił.
W latach 1953–1970 ukazało się w 20 tomach wydanie Kronik.
Od 2014 roku rozpoczęto wydawanie Edycji Krytycznej Pism Wszystkich Bolesława Prusa.
Być jak Madzia. Szlachetna, pracowita, honorowa, empatyczna... Czy emancypantka wg Prusa powinna mieć właśnie takie cechy? W takim razie, choć myślowo może bardziej niezależna, ale nadal w służbie, a właściwie nawet "na służbie" innym.
Choć minęło tyle lat od napisania tej powieści, to wciąż nie do końca wiadomo, jak to jest z tym feminizmem, ciągle jeszcze kobiety doświadczają braku równości w każdej sferze życia. Książka opowiada o zagubieniu w tym jak mają postępować kobiety, być być spełnione, kim one właściwie są, czy pełnią nową rolę w społeczeństwie?
Teraz feminizm, to dawanie sobie szansy nie tylko na rozwój, ale i odpoczynek, autonomię poglądów, myślenie o sobie i swoich potrzebach. Okazuje się, że kiedyś taki egoizm łączył się bezpośrednio z bogatym mężem, dostatnim życiem, a emancypacja, to wysiłek radzenia sobie samej i jeszcze pomocy innym.
Jakie to wszystko skomplikowane... - powiedziałaby Madzia Brzeska.
Urocza pozycja. Sposób, w jaki zostało pokazane uczucie pomiędzy małżeństwem, w porównaniu do tego, ile w utworze było wzniosłego tonu (nie było go wcale) jest imponujący. Nie trzeba dużo, żeby pokazać kochających się ludzi, nie trzeba pisać wielkich metafor, wystarczy zauważyć prostą, banalną nawet, ludzką troskę. Wzrusza na swój własny sposób.