Jest to moje pierwsze spotkanie z wychwalaną szeroko Marininą. Spotkanie oceniam bardzo pozytywnie.
Jest to typowy kryminał, w którym rozwiązuje się zagadki droga dedukcji, a nie siłą mięśni i siatką "swoich" ludzi. To pierwszy plus. Kolejny to taki, że główna bohaterka, Ansatazja, jest osobą niezwykle inteligentną, ale też niemożliwie zakompleksioną. I tu się trochę zatrzymam.


Bo moje pierwsze wrażenia biegły takim torem - niby taka inteligentna i tak wnioskuje ze śladowych przesłanek, a nie dostrzega, że w sumie ma wokół siebie mężczyzn, którym się podoba. No tak, ale pokażcie mi kobietę, która nie znajdzie w swoim wyglądzie braków i nie zacznie podcinać sama sobie skrzydeł w związku z tymi brakami? Zwłaszcza młoda kobieta! Nie biorę pod uwagę plastikowych lalek wysmażonych w solariach do całkowitego wysuszenia włącznie. Anastazja jest normalna. No i widzi, że mężczyźni z reguły lecą na te lalki. Podkreślam - z reguły. Ona też wie, że są wyjątki od reguły i dlatego przedkłada towarzystwo przyjaciela Loszy - podobnego do niej dziwaka, który woli myślenie niż chwilowe przyjemności. Ona z kolei woli pozostać sobą niż przerabiać się tylko po to, żeby spodobać się temu czy innemu facetowi. Dlatego z ulgą wróciła do własnych ubrań po udawaniu pięknej dziennikarki.
Dlatego Anastazja mi się spodobała - pełna sprzeczności, inteligentna, zakompleksiona, niecierpiąca wysiłku fizycznego, dostrzegająca swoje braki, akceptująca je. Pogodziła się ze sobą.
Kolejna fascynującą postacią jest jej szef, Pączek. Tyle że przy nim już więcej elementów zgrzyta - taki indywidualista, taki nonkonformista, a jednak nie wyrzucono go z pracy. W skorumpowanej Moskwie? Trochę to wyidealizowany zabieg i ta postać jest leciutko papierowa.
Intryga z kolei trochę spłaszczona - nie wierzę, że nikt poważnie nie był w stanie przeszkodzić Gordiejewowi w dochodzeniu. Ale w sumie akcja wciągająca, dość prawdopodobna, teoretycznie.
Ogólnie czytało mi się bardzo dobrze, jestem zadowolona, że w końcu zaczęłam cykl, do którego przymierzałam się bez mała od roku albo lepiej.
Mam kolejne tomy Marininej, na pewno je przeczytam.

Jest to moje pierwsze spotkanie z wychwalaną szeroko Marininą. Spotkanie oceniam bardzo pozytywnie.
Jest to typowy kryminał, w którym rozwiązuje się zagadki droga dedukcji, a nie siłą mięśni i siatką "swoich" ludzi. To pierwszy plus. Kolejny to taki, że główna bohaterka, Ansatazja, jest osobą niezwykle inteligentną, ale też niemożliwie zakompleksioną. I tu się trochę...