Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść, która zaczyna się niezwykle intrygująco. Zapowiada tajemnicę, dreszcze emocji, sensację, nowoodkrywane fakty z najnowszej historii. I może jeszcze więcej. Podniecona do granic wyobraźnia czytelnika hula na całego. I co? Hugo czyli bolesne zderzenie bo marzenia marzeniami, a rzeczywistość literacka to jak się szybko okazuje guzik z pętelką. Niestety. Niewiele tajemnic, żadnej sensacji, ani grama emocji, gdzieś tam w tle echa strajków na Wybrzeżu, stanu wojennego, śmierci Popiełuszki, nie wiadomo zupełnie na co i po co wciśniętych w marginesy historii. Fabuła siada, a raczej klapie z nieprzyjemnym plaśnięciem już po kilku, kulkunastu stronicach. Zapowiadająca się sensacyjnie historia staje się rozwlekłym i marudnym, całkowicie bezbarwnym obrazem życia szpiega od kuchni, czyli nudnej urzędniczej pracy, domowych obiadków u stołu dalszych krewnych, smętnego włóczenia się po urokliwym Strasburgu i wieczorów, spędzanych na niczym, po czasie "ożywionym" identycznie nijakim romansikiem. Nic się nie dzieje, nasz szpion żyje nudniej i banalniej od większości emerytowanych gospodyń domowych z Pcimia Małego. Ciężko na cokolwiek zwrócić uwagę poza wybitną tępotą i szokującym nierozeznaniem w realiach funkcjonowania socjalistycznych służb specjalnych głównego bohatera czyli owego szpiega, od wielu lat działającego pod przykrywką . Od pewnego momentu równolegle choć znacznie mniej intensywnie biegnie wątek okradzionego z tożsamości "sobowtóra". Historia zagubionego w świecie i własnym życiu alkoholika jest równie bezbarwna i nic nie wnosząca jak wątek pierwszoplanowy czyli "szpiegowski". Polecić można wyłącznie wielbicielom ckliwych , powolnym tempem toczących się i nie męczących umysłów czytelników nadmiarem wydarzeń romansideł.