Zinterpretowanie dzieła znanego powszechnie od wieków w taki sposób, by stworzyć coś całkiem nowego, własnego, oryginalnego, odległego stylem i kontekstem, jednocześnie zachowując treść, klimat i unikalny charakter pierwowzoru - to sztuka na miarę Szekspira! Autorce nie tylko udało się spełnić te kryteria, ale też dorównać poziomem renesansowemu mistrzowi. Jak zwykle u Atwood mamy różnorodną galerię postaci o wyraźnie zarysowanych charakterach, z widocznym niemal na pierwszy rzut oka podziałem na bohaterów czarnych i... szarych. Nie idealnych. Po prostu prawdziwych, a jednak niezwykłych. Przerysowanych z zachowaniem idealnie wyważonego umiaru. Co więcej, "aktorzy" dramatu odgrywają podwójne role: w swoim realnym życiu i na scenie. Ale czy zawsze grają tą samą postać? Do tego w tej zawiłej sztuce pojawiają się postacie spoza obsady, nie zawsze planowane. A w tym wszystkim udało się wpleść (a może nawet osnuć na nim całą akcję?) wątek niespełnionej, tragicznie pięknej miłości. Nieskończenie bolesnej, opartej na wiecznej tęsknocie za utraconą córką.

Zinterpretowanie dzieła znanego powszechnie od wieków w taki sposób, by stworzyć coś całkiem nowego, własnego, oryginalnego, odległego stylem i kontekstem, jednocześnie zachowując treść, klimat i unikalny charakter pierwowzoru - to sztuka na miarę Szekspira! Autorce nie tylko udało się spełnić te kryteria, ale też dorównać poziomem renesansowemu mistrzowi. Jak zwykle u...