Jeżeli w dwóch pierwszych częściach powieści Eleny Ferrante autorka opisywała historię przyjaźni dwóch kobiet na przełomie kilkudziesięciu lat, to w części trzeciej wyraźnie daje się odczuć tak naprawdę historia nienawiści, rywalizacji, wzajemnych zależności i układów pomiędzy Eleną i Lilą. Pisarka wiernie oddaje klimat Włoch z drugiej połowy XX wieku, miasto Neapol, niepokoje społeczne, dzieje kilku rodzin, zwyczajne (czasem ubogie, czasem bogate) życie. Ale na czoło wybija się właśnie historia przyjaźni dwóch małych dziewczynek z ubogiej dzielnicy Neapolu. Toksycznej przyjaźni. Łatwowierna Elena i zaborcza, perfidna, zazdrosna, podła Lila. Czytając książkę czasem miałam wrażenie deja vu, niektóre relacje Eleny z Lilą lub z mężem i matką przypominały chwile z mojego życia. Niesamowite. Z drugiej strony mamy też do czynienia ze swoistym odradzaniem się kobiecości, manifestem feminizmu w najczystszej postaci – własnych przemyśleń i spostrzeżeń, nierzadko trafnych. Bardzo smakowita i interesująca powieść. Polecam.

Jeżeli w dwóch pierwszych częściach powieści Eleny Ferrante autorka opisywała historię przyjaźni dwóch kobiet na przełomie kilkudziesięciu lat, to w części trzeciej wyraźnie daje się odczuć tak naprawdę historia nienawiści, rywalizacji, wzajemnych zależności i układów pomiędzy Eleną i Lilą. Pisarka wiernie oddaje klimat Włoch z drugiej połowy XX wieku, miasto Neapol,...