Skończyłam. Uwięziona w trzech tomach historia jest już za mną, ale ciągle nie daje mi spokoju. Narracja potoczyła się inaczej niż myślałam - odnosi się wrażenie, że ta, którą ją opowiada dała się ponieść emocjom wydostającym się ze słów.
Początek opowieści - nagłe zniknięcie Lili, prawie w ogóle nas nie zajmuje w sensie dosłownym. Losy naszych bohaterek zaczynają biec osobnymi torami, które przecinają się tylko za pomocą rozmów. Lila, tak bardzo obecna w pierwszych dwóch powieściach, w "Historii ucieczki" staje się już tylko punktem odniesienia dla poczynań Eleny, która wyraźnie skupia się na samej sobie.
Nie chcę za wiele zdradzać - Elena Ferrante dokonała bowiem czegoś niebywałego. Niby opowiada z detalami o szczegółach życia bohaterek, pochyla się pieczołowicie nad wieloma odcieniami ich emocjonalnych przeżyć, co więcej - dodaje do tego wyrazisty kontekst społeczno - obyczajowy, a i tak chcemy więcej.
Inicjalne zniknięcie Lili okazuje się czymś innym niżby się wydawało. Sama narratorka odczuwa pragnienie pozbycia się jej raz na zawsze. Używając słów poddaje samą siebie torturom pamięci. Przywołuje obraz przyjaciółki, ale i prowadzi z nim dialog, chce się jej pozbyć, choć bez niej nie umiałaby żyć.
Przeczytajcie i sami oceńcie, czy historia ucieczki jest ostateczną próbą słownego usankcjonowania wyższości Eleny, czy może jednak kryje się za tym coś więcej?

Skończyłam. Uwięziona w trzech tomach historia jest już za mną, ale ciągle nie daje mi spokoju. Narracja potoczyła się inaczej niż myślałam - odnosi się wrażenie, że ta, którą ją opowiada dała się ponieść emocjom wydostającym się ze słów.
Początek opowieści - nagłe zniknięcie Lili, prawie w ogóle nas nie zajmuje w sensie dosłownym. Losy naszych bohaterek zaczynają biec...