Smutna jest wizja Glukhovskiego. Ludzie mierzący się w ciągłych wojnach w końcu zabijają to, dla czego walczyli. Ziemia ma ich dosyć, atakuje ich promieniowaniem, które sami stworzyli, a dobitki chować się muszą pod ziemią, jak robactwo. Nie można nie zauważyć jak wielkim atakiem na system polityczny Rosji jest dzieło Dmitryja. Myślę, że można nazwać to współczesną wersją „Folwarku zwierzęcego”, tylko trochę inaczej przedstawionego. Oddaję honor autorowi, bo zrobił to po mistrzowsku i nawet mnie atakują setki myśli na ten temat. Czy w końcu konkurowanie Rosji z USA w tym, kto ma większą, lepszą i bardziej rozwiniętą technologicznie armię nie odbije się w końcu na nas wszystkich? Nie ma się co oszukiwać oczywiście, że tylko te dwie światowe potęgi przyczynią się do zagłady ludzkości, która i tak w końcu kiedyś nastąpi.

Wracając jednak do metra. Sieć tuneli, którą niegdyś pociągiem można było przebyć w godzinę ulega rozłamowi. Mimo, że to właśnie kłótnie i wojny doprowadziły do wybicia prawie całej ludzkości, to mieszkańcy metra nie trzymają się w kupie, nie pomagają sobie nawzajem, o nie. Tutaj walczy się o swoje przetrwanie, a walutą stają się naboje. Herbata? Ot trzy kulki. Płacisz za herbatę, a tak naprawdę zabijasz trójkę ludzi. Znajdujesz coś w promocji? Brawo dla Ciebie, oszczędziłeś kilka istnień.

Czytając tę powieść wchodzimy do świata czarnego jak noc, gdzie blask białej żarówki jest luksusem, podczas gdy zwykle przebywasz w czerwonawym świetle lamp awaryjnych.

Mamy również do czynienia z niezwykle skomplikowanym bohaterem, który z pozoru wydaje się chłopakiem prostolinijnym, wciąż marzącym o życiu na powierzchni. Jego życie zmienia się wraz z przyjęciem misji od Myśliwego, od której zależy życie wszystkich mieszkańców metra. Jednak czy na pewno znalezienie bazy rakietowej jest ich wybawieniem? Kiedy Artem pojmuje prawdziwy sens swojej misji, nadanej mu wiele lat wcześniej jest już za późno…Na co? Nie powiem ;).

Sięgając po tę pozycję myślałam, że będzie to coś lekkiego, na wieczór jeden lub dwa, podczas gdy czytałam ją ponad dwa tygodnie. Co chwila coś musiałam przemyśleć, a nieraz po prostu od niej odpocząć. Muszę przyznać, że autor korzystając ze swojej szalonej wyobraźni stworzył piekielnie dobrą fabułę, ale i przesłanie głębokie jak dziura ozonowa. Skłania do licznych refleksji i uważam, że każdemu przydałaby się lektura takiej książki.

Tym razem nie podejmę się oceny. Nie umiem po prostu i myślę także, że nie powinnam tego robić. Mimo wszystko- polecam. Na pewno sięgnę po dwie następne części, ponieważ „po pierwsze primo”: to naprawdę dobra powieść, a „po drugie primo”- już dawno je kupiłam :D.

Fragment recenzji pochodzi z bloga: kasi-recenzje-ksiazek.blog.pl

Smutna jest wizja Glukhovskiego. Ludzie mierzący się w ciągłych wojnach w końcu zabijają to, dla czego walczyli. Ziemia ma ich dosyć, atakuje ich promieniowaniem, które sami stworzyli, a dobitki chować się muszą pod ziemią, jak robactwo. Nie można nie zauważyć jak wielkim atakiem na system polityczny Rosji jest dzieło Dmitryja. Myślę, że można nazwać to współczesną wersją...