Metro 2033

Duże zaskoczenie. I chyba rozczarowanie.
Przez minione 2 dekady słyszałam o „Metrze 2033” tylko w zachwytach. Przeczytałam i… nic.
Trudno mi się zachwycić. Zarówno w sekcji postapo są ciekawsze pozycje, jak i w sekcji współczesna rosyjska literatura rosyjska – są ciekawsze pozycje.
Okay, uniwersum ciekawe. Reszta za to w normie. Ot, taka sobie powieść drogi, z przeglądem różnych podejść filozoficznych do tematu sensu życia. To jest tak typowe dla literatury rosyjskiej, że dla mnie aż bolesne. Bolesne, bo spodziewałam się efektu wow, a dostałam zwyczajowy rosyjski filozoficzny bełkot, tylko że w metrze. Fakt, może gdybym nie czytała wcześniej nic rosyjskiego, może by mnie i zachwyciło. Po 20 latach pasjonowania się Rosją, czytania w oryginale wszystkiego co w ręce wpadnie, od mistrzów po barachło, może mam za wysokie wymagania.
Up date – no teraz dopiero przeczytałam, że napisał to miał 18 lat. Może stąd ta prostota, infantylizm i sztampowość filozoficznego podkładu fabuły.

Duże zaskoczenie. I chyba rozczarowanie.
Przez minione 2 dekady słyszałam o „Metrze 2033” tylko w zachwytach. Przeczytałam i… nic.
Trudno mi się zachwycić. Zarówno w sekcji postapo są ciekawsze pozycje, jak i w sekcji współczesna rosyjska literatura rosyjska – są ciekawsze pozycje.
Okay, uniwersum ciekawe. Reszta za to w normie. Ot, taka sobie powieść drogi, z przeglądem...

Wartka akcja, tajemniczy świat przedstawiony, świetny klimat i poruszające zakończenie.

Wartka akcja, tajemniczy świat przedstawiony, świetny klimat i poruszające zakończenie.

jest to jedna z niewielu pozycji, które świat postapo pokazują w brutalnie realistyczny, czasami obrzydliwy wręcz sposób

jest to jedna z niewielu pozycji, które świat postapo pokazują w brutalnie realistyczny, czasami obrzydliwy wręcz sposób

Fantastyczna opowieść prowadząca nas poprzez mroczne tunele moskiewskiego podziemia. Niesamowicie wykreowany świat pozwala nam zagłębić się w apokaliptycznym klimacie zagmatwanych relacji między kilkoma frakcjami próbującymi ułożyć na nowo rzeczywistość tytułowego Metra. Wspaniała powieść, pełna grozy, akcji oraz przygody!

Fantastyczna opowieść prowadząca nas poprzez mroczne tunele moskiewskiego podziemia. Niesamowicie wykreowany świat pozwala nam zagłębić się w apokaliptycznym klimacie zagmatwanych relacji między kilkoma frakcjami próbującymi ułożyć na nowo rzeczywistość tytułowego Metra. Wspaniała powieść, pełna grozy, akcji oraz przygody!

Wydarzenia pierwszej połowy książki dzieją się trochę za szybko, można by do każdego etapu podróży bohatera dodać jeszcze trochę opisu. Druga połowa książki trochę mocniej uderza jednak to zakończenie wbija w fotel. Czytając pierwsze 90% treści uznałem że cała opinia zależy od zakończenia. Swoją obietnicę spełniam i stąd tak wysokie noty.

Wydarzenia pierwszej połowy książki dzieją się trochę za szybko, można by do każdego etapu podróży bohatera dodać jeszcze trochę opisu. Druga połowa książki trochę mocniej uderza jednak to zakończenie wbija w fotel. Czytając pierwsze 90% treści uznałem że cała opinia zależy od zakończenia. Swoją obietnicę spełniam i stąd tak wysokie noty.

Rok 2033. Już od zarania zimnej wojny świat zaczął zbroić się w straszliwą broń - bombę atomową. Ludzie mówili o niej - to tylko straszak, gwarancja bezpieczeństwa i nic poza tym. Ludzka natura jednakże przeważyła. Agresja pociągnęła agresję. Eskalacja była odpowiedzą na eskalację, a bomba na bombę. W końcu świat legł w gruzach, a "szczęśliwcy" zeszli pod ziemie - w Moskie do metra.

Opisany świat jest jedynym światem jaki zna Artem. Zamieszkuje jedną z lepiej prosperujących stacji-państw. Tak przynajmniej było dotychczas. Ostatnio jej mieszkańcy nawiedzani są przez zmutowane stwory schodzące do tunelów z powierzchni. Udaje się je odpierać, ale one cały czas wracają. Komandosi zaczynają się interesować nieproszonymi goścmi - mogą być zagrożeniem dla całego metra. Artem obserwuje to wszystko ze swojego posterunku skierowanego ku wyjściu na powierzchnię. Też się martwi, ale co on jeden może zdziałać?

Odważyłem się spojrzeć na upiorną wizję świata post-apo Dmitry'a, a ona spojrzała na mnie i... od razu nawiązaliśmy nić porozumenia. Śledzenie przygód bohaterów i ich poczynań na prawdziwej mapie metra to to co mnie kupiło. Oczywiście mamy też spójną wizję świata pełnego tajemnic, który nie należy już do ludzi - ci zostali zepchnięci do roli szczurów kryjących się lękliwie w podziemnych tunelach ich przodków.

Nie wszystko jednak jest idealne. Najbardziej uderzył mnie stopień transformacji świata i mutacji zwierząt w czasie zaledwie 20 lat... wydaje się to troszkę przesadzone.
9/10

Rok 2033. Już od zarania zimnej wojny świat zaczął zbroić się w straszliwą broń - bombę atomową. Ludzie mówili o niej - to tylko straszak, gwarancja bezpieczeństwa i nic poza tym. Ludzka natura jednakże przeważyła. Agresja pociągnęła agresję. Eskalacja była odpowiedzą na eskalację, a bomba na bombę. W końcu świat legł w gruzach, a "szczęśliwcy" zeszli pod ziemie - w Moskie...

Jestem totalnie zakochana w całej serii „Metro”. Pierwsza część mówi nam o historii Artema, który musi przekazać bardzo ważną wiadomość od Huntera. Jednak wyprawa do miejsca docelowego nie jest tak prosta. Czeka go wiele wyzwań i nieoczekiwanych sytuacji przeciwko którym musi stawić czoło. Opuszczając WOGN nie jest świadomy jak trudno będzie mu wykonać tą misje, bez Huntera, który prawdopodobnie zginął (albo nie…). Autor ciekawie ukazuje świat po apokalipsie i codzienność życia w moskiewskim metrze. Każda stacja to małe państwo, a każde Państwo stara się przetrwać w świecie, gdzie ostały się ostatki wcześniejszego życia… Życia na zewnątrz. Książka totalnie będzie w guście miłośników post apo. Polecam bardzo, bo ja pokochałam tą serie.

Jestem totalnie zakochana w całej serii „Metro”. Pierwsza część mówi nam o historii Artema, który musi przekazać bardzo ważną wiadomość od Huntera. Jednak wyprawa do miejsca docelowego nie jest tak prosta. Czeka go wiele wyzwań i nieoczekiwanych sytuacji przeciwko którym musi stawić czoło. Opuszczając WOGN nie jest świadomy jak trudno będzie mu wykonać tą misje, bez...

Momentami ciężko było zawiesić niewiarę na tyle, żeby strawić promieniowanie, które daje nowe rasy i supermoce, zamiast raka i śmierci. Skala metra i jego logistyka też pozostawiają wiele do życzenia. Niestety, im bliżej naszej rzeczywistości, tym bardziej te rzeczy kłują w oczy - Fallout poradził sobie z tego rodzaju problemami znacznie lepiej. Sama przygoda i klimat książki spoko. Zakończenie przewrotne, chociaż bardzo grubymi nićmi szyte.

Momentami ciężko było zawiesić niewiarę na tyle, żeby strawić promieniowanie, które daje nowe rasy i supermoce, zamiast raka i śmierci. Skala metra i jego logistyka też pozostawiają wiele do życzenia. Niestety, im bliżej naszej rzeczywistości, tym bardziej te rzeczy kłują w oczy - Fallout poradził sobie z tego rodzaju problemami znacznie lepiej. Sama przygoda i klimat...

Hen daleko, za siedmioma pustymi stacjami, za trzema zburzonymi mostami, za tysiącem tysięcy podkładów kolejowych, leży czarodziejskie podziemne miasto -snuła się opowieść, leniwie płynąc przez podziemne tunele... bo jak można żyć bez legend i bajek, w świecie przez który pędzi koszmarny pociąg widmo z ohydnymi jak gargulce pasażerami?

„ Metro 2033 „ Dmitry Glukhovky zaczął pisać jako nastolatek. Początkowy tekst składający się jedynie z trzynastu rozdziałów urósł dziś do prowadzonego z niezwykłym rozmachem projektu „ Metro Uniwersum „. Do bazowej trylogii dołączają autorzy z różnych zakątków świata, podobni wizjonerom twórcy obrazują przed rzeszą czytelników obraz ziemi po III w. św. po Apokalipsie. Wielki rejs po oceanie ciemności.
Literatura nurtu postapo, tak najprościej i najkrócej można streścić to czym wypełnił autor trzy opasłe tomy tekstu. Tekstu o najczarniejszej epoce w dziejach ludzkości. O epoce która ma dopiero nadejść , do panowania której swoimi destrukcyjnymi działaniami stacza się człowiek po równi pochyłej, wprost w mroczne czeluście, wprost ku zagładzie. Na własne życzenie. Z własnej woli schodzi pod ziemię i trwa pod nią bez przyszłości, miłości i słońca, z niewyobrażalną tęsknotą za tym co bezpowrotnie utracone, ściskając w ręku suszone róże jako namiastkę dawnych dni.
Żyje nie zawsze swoimi wspomnieniami , egzystuje bez sensownego celu. Otoczony strachem, brudem i fałszywymi złudzeniami. Wśród szczurów, mutantów i z poczuciem wiecznego zgorzenia. Pod dyktando jednego tylko impulsu – przeżyć za wszelka cenę.
Gigantyczne jelito monstrum jakim było moskiewskie metro, w jego podziemnych korytarzach, nowym środowisku człowieka, ciemności w której czaiła się tajemnica, opanowane przez władze mroku funkcjonowało mrowie, pozornie nie związanych ze sobą jedną władzą stacji, pogrążonych w chaosie i anarchii. Jak karłowate państewka, pozornie niezależne, pozornie samodzielne, każde ze swa ideologią, ustrojem, kontrolą paszportową i urzędem celnym, zawierały ze sobą sojusze by po chwili rzucić się sobie do gardeł. Pomimo wspólnej niedoli nie potrafiły żyć bez podziałów. Tam na górze, na powierzchni człowiek nie był już u siebie, świat nie należał już do ludzi. Rządziły nim zmutowane istoty lepiej przystosowane do życia na powierzchni, zrodzone dzięki ingerencji człowieka , zniekształcone i wynaturzone przez promieniowanie formy życia, opanowały świat który człowiek musiał opuścić, musiał ustąpić owym lepiej przystosowanym następcom.
Może gdzieś, kiedyś jakaś forma życia odkopie tunele metra i potraktuje je jako masowy grobowiec, może zada sobie pytanie dlaczego ludzkość wyginęła. Przyjrzy się naszym błędom, może będzie próbował się czegoś nauczyć, jeśli będzie miał naturę człowieka najpewniej historia się powtórzy.
Autor jak wizjoner obrazuje jasno i dosadnie co będzie jeśli człowiek nie zatrzyma się i nie zacznie chronić, szanować tego co ma dziś, nie poniecha swej buty, nie przyjmie bardziej pokornej postawy, nie porzuci starych przyzwyczajeń, nie zmusi się do refleksji i nie wyciągnie ze swych doświadczeń wniosków. Nie powstrzyma tej szalonej machiny którą napędził i która powoli ale konsekwentnie, nie wiadomo jak i kiedy, stopniowo uniezależnia się i zaczyna nie tyle istnieć oddzielnym od swego twórcy życiem, ale toczy go jak pasożyt i przejmuje nad nim kontrolę.
I właśnie ku owej ratunek niosącej refleksji , rzuca garść egzystencjalnych pytań, podsuwa przykłady , wraca do tego co było, prosi o analizę i wyciąganie wniosków. Zaprasza nas w podróż do jutra , póki co z biletem w obje strony. Póki mamy jeszcze chwile czasu do zastanowienia. Póki mamy czas.
Żołnierz z dzieckiem pod pachą na pędzącej drezynie , w ucieczce przed falą morderczych szczurów rzucający się na oślep do wyścigu ze śmiercią. Dusze umarłych mieszkające w rurach i szepczące do ucha żywym „ Jaki piękny świat zniszczyliśmy. Miejsce lazurowego nieba zastąpiliśmy plątaniną sparciałych kabli. „
Cudem ocalały Artem, ten który słyszy melodie tuneli, , pośrednik pomiędzy homo sapiens a homo novum, jasnowłosa Sasza wpatrzona z zachwytem w torebkę po herbacie. Hunter, jednooki pręgowany diabeł, z pasja do zabijania, walczący z wewnętrznym potworem i Homer piszący książkę o ciągle zmieniającej się treści z ciągle nieuchwytnym bohaterem, książkę której być może nikt nie będzie w stanie przeczytać. Mitoman który chciał stać się mitotwórcą. Obwieszony bronią byk i drepczący obok niego staruszek.
Są tu hodowle drożdży białkowych, plantacje grzybów, kurniki i chlewy, targi, bazary, cena filtrowana woda i bezcenne szlachetne trunki przyniesione przez stalkerów, bohaterów i rycerzy metra, szabrujących we własnych domach w niebezpiecznych misjach na powierzchni . Jest szczurzy totalizator i ucieczka w iluzoryczny świat kwasa, są rozmaite ideologie, te które trawią człowieka od dawna , które karzą ścierać się ludzkości, tłamsić i popadać w paranoję. Jest rzecz o wierze w Boga, są teksty antyreligijne i te o przeznaczeniu, które jest konsekwencją wyboru a nie przypadkowością zdarzeń, o roli maszyn w życiu człowieka, o poczuciu samotności która pcha człowieka ku bogu. ,o instynkcie samozachowawczym , o żabie która ubija śmietanę w masło. Są pytania na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi, są odpowiedzi których lepiej nie znać. O budującym poczuciu strachu, o paraliżującym przerażeniu. Krytyka systemów totalitarnych. Jest rzecz o Rosji i mentalności rosyjskiego obywatela, sile która tworzy naród ale jednocześnie izoluje go od reszty świata, nie może zbraknąć przy tym czerwonej gwiazdy jako symbolu paktu z diabłem. O tym jak łatwo zmanipulować człowieka by swoje więzienie postrzegał jako jedyny azyl. O tym jak życie milionów ludzi urwało się lub zmieniło jednocześnie i bezpowrotnie.
Jest o muzyce, najbardziej efemerycznej ze sztuk, o literaturze, poczuciu piękna które odróżnia człowieka od zwierzęcia , które pozwala wznieść się człowiekowi ponad otaczająca go rzeczywistość. O tym co czyni człowieka człowiekiem, o tęsknocie za pięknem i szlifowaniu nieoczyszczonych myśli w diamenty słów. Rzecz nie w rzeczy tylko w intencji człowieka. Człowieka z zadziwiającą zdolnością do rozkoszowania się połączeniami barw, szeregami dźwięków, załomami linii, wdziękiem słownych konstrukcji. I do okrucieństwa niespotykanego wśród innych drapieżników,

A tymczasem powierzchnia ... bezbrzeżny ocean chaosu. Trupów dotychczasowych jej mieszkańców nie było nawet komu grzebać. Pochowali je po swojemu nowo przybyli gospodarze, w sobie w właściwy i jedyny słuszny sposób. Tak nowy świat rozkwitał i plenił się na gruzach starego. Zwyrodniały las, brud, półmrok, szkielety domów, puste oczodoły rozbitych okien, ogromne, głębokie leje, szczeliny rozcinające powierzchnie ziemi jak olbrzymie rany bez możliwości zagojenia. Powierzchnia nie była pusta, nie była opuszczona, gospodarzyły na niej olbrzymie zmutowane rośliny istoty żywe, takie stworzenia że znane dotąd groźne drapieżniki wciskałyby się ze strachu w swoje nory. To one teraz przejęły władzę, czyniąc powierzchnię ziemi niegościnną dla człowieka, zepchniętego pod jej skorupę.
I kiedy cała nadzieja przygasła , kiedy rzeczywistość post apokaliptyczna zaczęła kreślić jej pierwsze klepsydry , pod wpływem impulsu zabłąkanego gdzieś w eterze zaczęło kiełkować pytanie … A co jeśli moskiewskie metro to nie jedyne ocalałe miejsce na ziemi ? Co jeśli jego więźniowie to nie jedyni ocaleni. A co jeśli tam gdzieś też jeszcze żyją?.. Artem szuka uparcie kontaktu, szuka i wzywa innych do połączenia się , do działania razem. Słowem bohatera pierwszej części przemawia sam autor, przemawiają miliony Rosjan , rzesze tych którzy są zmęczeni i przeciwni izolacji Rosji. To głos do otworzenia się na świat, to błaganie o cud. Tylko czy świat jest w stanie w ten cud jeszcze uwierzyć .

Dmitry Glukhovky wielokrotnie wypowiadał się publicznie przeciwko wojnie rosyjsko-ukraińskiej, na skutek czego wysłano za nim list gończy a w 2023 roku skazano go zaocznie na 8 lat pozbawienia wolności za rozpowszechnianie fałszywych informacji na temat rosyjskiej armii.

Hen daleko, za siedmioma pustymi stacjami, za trzema zburzonymi mostami, za tysiącem tysięcy podkładów kolejowych, leży czarodziejskie podziemne miasto -snuła się opowieść, leniwie płynąc przez podziemne tunele... bo jak można żyć bez legend i bajek, w świecie przez który pędzi koszmarny pociąg widmo z ohydnymi jak gargulce pasażerami?

„ Metro 2033 „ Dmitry Glukhovky...

Wspianiały opis psychosocjologicznny ciekawie stworzonego podziemnego świata

Wspianiały opis psychosocjologicznny ciekawie stworzonego podziemnego świata