Mniej więcej od drugiej książki duetu Christine Lauren powtarzam sobie "nigdy więcej". A potem wychodzi kolejny "Piękny...", a ja myślę "może się już wyrobiły". Po czym następuje kolejny miażdżący zawód.


Dodatkowo - to najgorsza książka z serii. Serio, najgorsza [choć nie czytałam połówek, więc może istnieje coś jeszcze gorzej napisanego]. Gdy w poprzednich tomach otrzymywałam choć szczątki czegoś, co mogło być charakterem postaci, tu dostaję parę informacji zupełnie niepotrzebnych, a na najważniejsze pytania odpowiedzi nie otrzymuję - zaczynając od tego, czym do jasnej anielki zajmuje się Will i z jakiej to niby racji może sobie wychodzić na kilkugodzinne lunche?!

Do tego charaktery - te szczątki szczątków - nie przystają do postaci. Tytułowym "graczem" autorki określają Willa. Jeśli to on jest tym przebojowym i podbijającym serca niewieście od pierwszych chwil, to wynika to jedynie z uparcie powtarzanych fraz. W praktyce brak jakichkolwiek dowodów na to, a w związku z Hanna, to ona nosi spodnie. Tak, to nieśmiałe i zapracowane dziewczę.

I na koniec, to co jeszcze ratowało inne powieści Lauren [choć nie wszystkie] to fabuła. W "Pięknym sekrecie" to był jakiś wspólny projekt w innym kraju i zły szef, w pozostałych dwóch też były jakieś ramy fabularne, a przez to i kompozycyjne [choć za choinkę nie mogę sobie przypomnieć, co nimi było, tak ulotne są te książki]. Tymczasem w "Pięknym graczu" żadnych ram nie ma. Gdzie tam, tu nawet jakiegoś toru przyczynowo-skutkowego brak, większość z tych wydarzeń można byłoby wymieszać i czytelnik by się nie zorientował [generalnie kilkukrotnie sprawdzałam, czy nie pożyczyłam jakiegoś trefnego egzemplarza bez kilkunastu stron, no ale niestety tak przedstawiała się całość]. Nie mówiąc już o tym, że autorki to chyba losy ciągnęły, by zadecydować o kolejnych zdarzeniach. Nie wyszło to najlepiej.

Tak jak w innych powieściach Lauren dało się znaleźć jakieś pozytywne aspekty, jakieś plusy, by nie stawiać najniższej oceny - choćby humor czy jakoś ciekawie rozwiązany schemat czy bohaterowie [czy choćby ich cienie] - tak tu nie ma absolutnie nic ciekawego, odkrywczego, mało złego, co sprawiałoby, że lektura nie byłaby czasem straconym. Tu nie ma niczego takiego.

Mniej więcej od drugiej książki duetu Christine Lauren powtarzam sobie "nigdy więcej". A potem wychodzi kolejny "Piękny...", a ja myślę "może się już wyrobiły". Po czym następuje kolejny miażdżący zawód.


Dodatkowo - to najgorsza książka z serii. Serio, najgorsza [choć nie czytałam połówek, więc może istnieje coś jeszcze gorzej napisanego]. Gdy w poprzednich tomach...