Kiedy po dwóch latach od zaginięcia Mille znaleziono w lesie ludzkie szczątki, mieszkańcom szwedzkiego Mainlund przyszło na nowo zmierzyć się z demonami przeszłości. Okazuje się, że każda, nawet najszczęśliwsza z rodzin, ma również swe mroczne tajemnice...
Bardzo dobra norweska powieść obyczajowa, opowiadająca o życiu pośród kłamstw i niedomówień, o obcości w rodzinie i niemożności porozumienia się przez najbliższych sobie osób.Polecam❤❤❤❤❤

Kiedy po dwóch latach od zaginięcia Mille znaleziono w lesie ludzkie szczątki, mieszkańcom szwedzkiego Mainlund przyszło na nowo zmierzyć się z demonami przeszłości. Okazuje się, że każda, nawet najszczęśliwsza z rodzin, ma również swe mroczne tajemnice...
Bardzo dobra norweska powieść obyczajowa, opowiadająca o życiu pośród kłamstw i niedomówień, o obcości w rodzinie i...

Jest on (Jon),ona (Siri) i ta druga, trzecia, a może czwarta... Na piętrze babcia Jenny Brodal, znana z prowadzenia księgarni i z tego, że przygarnęła Irmę – wysoką, korpulentną kobietę, która w zasadzie nie wiadomo, skąd się wzięła ani kim jest dla najstarszej członkini rodziny, a która być może wzbudza podszyte podejrzeniami zainteresowanie bliższych i dalszych sąsiadów, a być może nie. Jest pierwsza z sióstr – ta o bardziej złożonym charakterze, ze swoimi nie zawsze jasnymi myślami i wzbudzającym zastanowienie zachowaniem, oraz druga z sióstr – obezwładniająca prostotą bycia i entuzjazmem, który bierze się pewnie z samego faktu istnienia.

Na tej wyliczance grono bohaterów się nie kończy, bo któregoś lata (które na pewno będzie dla niej (Siri) zabieganym latem) ona przyjmuje pod swój dach opiekunkę dla dziewczynek – młodą Mille o twarzy księżyca w pełni. A sama, wiecznie zastanawiająca się, dokłada sobie kolejne zajęcie i postanawia zorganizować przyjęcie z okazji 70. urodzin swojej matki (aż przychodzi na myśl wiecznie wydająca przyjęcia pani Dalloway, choć to zupełnie inna historia). Jednak czy na pewno to trafiony prezent dla starszej pani, która pewnie wciąż, mimo upływu lat ma w pamięci śmierć swojego małego synka i raczej nie tęskni za towarzyskimi spotkaniami?
Nieważne, przynajmniej na razie. O wiele ważniejsze jest to, że właśnie tamtego dnia, w którym pod zachodzącym chmurami niebem przyjdzie jej (Siri) rozkładać i na nowo składać obrusy na rozstawionych na zewnątrz stołach, nowa opiekunka zniknie jak obawa, że za chwilę lunie deszcz, ale lepiej być zapobiegliwą i nie narazić obrusów na przemoknięcie. Alma o twarzy księżyca w pełni rozpłynie się we mgle. Ta dziewczyna, na pewno zauroczona nim (Jonem) – panem domu i znanym pisarzem, którego dopadła niemoc twórcza i który – uwięziony w owej niemocy – robi wszystko, by udowodnić własnej żonie, że każdy jego dzień spędzany przed ekranem komputera to kawałek wytężonej pracy umysłowej, kolejny kawałek zmierzający w kierunku ukończenia trzeciej części błyskotliwej powieści. Tyle że czas wydłuża się do granic możliwości. Tyle że Siri (ona),która prowadzi dom, restauracje i ma na utrzymaniu rodzinę, jednocześnie przemykając cichaczem obok swojego męża, nieustannie upewnia się, że jest nadal tą jedyną – tą, która z premedytacją postanowiła udowodnić mężczyźnie swojego życia (gdy zobaczyła go po raz pierwszy i gdy jeszcze się nie znali),że nie wszystkie kobiety przyciągnie swoim spojrzeniem, co zawsze dotychczas działało.

Tymczasem Mille o twarzy księżyca w pełni zniknęła... i ten fakt będzie wciąż unosił się nad dwojgiem głównych bohaterów.

To trudne, a w zasadzie irytujące dla czytelnika, dawać mu wgląd do tego, co się dzieje we wnętrzu bohatera, i raptem zabierać mu część dalszą tego wnętrza, umiejętnie i bez ostrzeżenia oferować udanie się w głąb myśli kolejnej postaci. Ta taktyka poniekąd przypomina zaproszenie odbiorcy do wejścia w bramy kuszącego ogrodu, aby zanim postąpi kilka kroków, zatrzasnąć przed nim z hukiem wielkie wrota. Linn Ullmann daje niebywale dużo tego, co tli się, burzy, kwili czy rośnie w każdym z bohaterów, a mimo to, gdy przedstawienie jednej postaci się kończy, czytelnik wolałby jeszcze więcej, i w swoim oburzeniu jakby mimochodem jednak całkiem zapomina o pretensjach, ponieważ szybciej, niż mógłby się spodziewać, niezwykle mocno uwodzi go sposób postrzegania świata czy myśli następnej postaci.

Autorka z niesamowitą wprawą nakreśla kolejne obrazy, na których rysują się obawy, przemyślenia, przejścia do przeszłości i teraźniejszości danej osoby. Każda z nich staje się wyjątkowa i każdą chce się poznać jeszcze lepiej, bo każda stanowi tajemnicę. Gdy tymczasem następuje koniec i okazuje się, że jednak żadnej tajemnicy nie ma. Owszem, ona (a może nie ona, tylko to niepoznane, to, co tylko zdaje się tajemnicą) zawsze może istnieć w środku każdego z bohaterów, w każdym człowieku – i w środku Siri, Almy czy Irmy. Ale nie odkrycie owej zagadki stanie się ukoronowaniem dzieła, tylko prosta rzeczywistość, na odmienny sposób postrzegania której wpłynęła forma przedstawienia zaistniałej sytuacji i osób z nią związanych.

Wciąż na wszystkim plamą kładzie się zaginiona we mgle Alma. Tylko że nawet jeśli powieść ociera się o kryminał, w rzeczywistości takie określenie w ogóle do niej nie pasuje. Tutaj nie ma miejsca na wywołanie szoku czy zaskoczenia. Autorka nie zamierza dostarczać sensacji – rozwiązania, na które nikt by nie wpadł, i tym sposobem poniekąd zawodzi czytelnika.

W tym prowokowaniu do nastawienia się na odkrywcze zakończenie, w zwodzeniu zawiera się jednak wielkość. I wciąż kusi niepowtarzalny klimat, którego nie chce się opuszczać…

Polecam.
https://kulturaliter.blogspot.com/2021/01/linn-ullmann-we-mgle-wab-warszawa-2016.html

Jest on (Jon),ona (Siri) i ta druga, trzecia, a może czwarta... Na piętrze babcia Jenny Brodal, znana z prowadzenia księgarni i z tego, że przygarnęła Irmę – wysoką, korpulentną kobietę, która w zasadzie nie wiadomo, skąd się wzięła ani kim jest dla najstarszej członkini rodziny, a która być może wzbudza podszyte podejrzeniami zainteresowanie bliższych i dalszych sąsiadów,...

Książka, która mocno mnie rozczarowała. Mdła fabuła, bohaterowie bez wyrazu, wszyscy żyją jakby w tym swoim życiu nie uczestniczyli aktywnie, tylko byli przez nie popychani jak bezwolne kukły. Nawet osoby, które miały być barwne, wyraziste są jakby wyblakłe.
Pisarz przeżywający twórczą niemoc przez pięć lat wmawiający żonie, że jest zbyt zapracowany, żeby uczestniczyć w życiu rodziny i przeżywający małe miłostki jako uatrakcyjnienie nudy. Zazdrosna żona śledząca męża z ukrycia, przeglądająca jego komputer i komórkę, zbyt zapracowana zarabianiem na rodzinę, by zająć się swoimi sprawami. Zaburzona nastolatka dogadująca się tylko ze swoją egoistyczną i nieodpowiedzialną babcią. I w tym wszystkim prostolinijna opiekunka do dzieci, samotna i zakompleksiona. I jej przydarza się nieszczęście. I nic z tego nie wynika. Rodzina dalej żyje sobie jak żyła, tylko matka dziewczyny nie może się z tym pogodzić. A książka jak nie wiadomo po co się zaczęła, tak w pewnym momencie nie wiadomo dlaczego się kończy.

Książka, która mocno mnie rozczarowała. Mdła fabuła, bohaterowie bez wyrazu, wszyscy żyją jakby w tym swoim życiu nie uczestniczyli aktywnie, tylko byli przez nie popychani jak bezwolne kukły. Nawet osoby, które miały być barwne, wyraziste są jakby wyblakłe.
Pisarz przeżywający twórczą niemoc przez pięć lat wmawiający żonie, że jest zbyt zapracowany, żeby uczestniczyć w...

Bardzo skandynawska proza, chociaż bardziej dla fanów Majgull Axelsson niż Camilli Lackberg. "We mgle" to nie kryminał, ale napisana oszczędnym, dość surowym stylem powieść obyczajowa, a właściwie studium relacji międzyludzkich. Znalezienie zwłok zaginionej opiekunki do dzieci nie otwiera dochodzenia, ale rozpoczyna analizę relacji pomiędzy członkami rodziny, dla której pracowała. Na jaw wychodzą różne sekrety, a także lęki i obsesje bohaterów. Tragedią równie wielką, co śmierć młodej dziewczyny, jest w tej powieści niemożność porozumienia się najbliższych sobie osób, zaniedbania w sferze emocjonalnej, chłód, wycofanie. To napisana bez zbędnych ozdobników, poruszająca powieść, której akcja toczy się w wolnym tempie i skupia na wewnętrznych przeżyciach bohaterów. Osoby, które oczekują thrillera, nie powinny sięgać po ten tytuł.

Bardzo skandynawska proza, chociaż bardziej dla fanów Majgull Axelsson niż Camilli Lackberg. "We mgle" to nie kryminał, ale napisana oszczędnym, dość surowym stylem powieść obyczajowa, a właściwie studium relacji międzyludzkich. Znalezienie zwłok zaginionej opiekunki do dzieci nie otwiera dochodzenia, ale rozpoczyna analizę relacji pomiędzy członkami rodziny, dla której...

Literatura skandynawska większości czytelnikom kojarzy się z mrocznymi, często brutalnymi, kryminałami, z czekającą na rozwiązanie zagadką. Są to książki w których dzielni detektywi tropią przestępców wszelkiego asortymentu. Dlatego czytając opinie czytelników poniekąd nie jestem zaskoczona, że książka średnio przypadła im do gustu. Z drugiej strony się dziwię. Czyżby zasugerowali się skandynawsko brzmiącym nazwiskiem i oczekiwali świetnego kryminału z wartką akcją i z mnogością zwrotów akcji? Przecież samo wydawnictwo określiło powieść jako czarną komedię obyczajową ( z czym się zupełnie nie zgadzam ) lub thrillerem psychologicznym. Już po samym opisie mogliśmy się spodziewać, że tym razem wnętrzności nie będą latały w powietrzu.

Pełna recenzja na blogu : http://czytankanadobranoc.blogspot.ie/2017/03/we-mgle-linn-ullman.html

Literatura skandynawska większości czytelnikom kojarzy się z mrocznymi, często brutalnymi, kryminałami, z czekającą na rozwiązanie zagadką. Są to książki w których dzielni detektywi tropią przestępców wszelkiego asortymentu. Dlatego czytając opinie czytelników poniekąd nie jestem zaskoczona, że książka średnio przypadła im do gustu. Z drugiej strony się dziwię. Czyżby...

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego ta powieść jest tak nisko oceniona. Widocznie większość czytelników spodziewała się "skandynawskiego kryminału ".
Polecam wielbicielom Majgull Axelsson.

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego ta powieść jest tak nisko oceniona. Widocznie większość czytelników spodziewała się "skandynawskiego kryminału ".
Polecam wielbicielom Majgull Axelsson.

Polecam, trzeba przebrnąć początek ( ale ja mam tak z każdą książką)

Polecam, trzeba przebrnąć początek ( ale ja mam tak z każdą książką)

Nigdy więcej. Nuda nuda nuda !!! Nie wiem nawet o co chodziło. Stracony czas.

Nigdy więcej. Nuda nuda nuda !!! Nie wiem nawet o co chodziło. Stracony czas.

Zdecydowanie więcej w niej psychologii, niż elementów thrilleru. Zakończenie dla mnie rozczarowujące. Brak prawdziwej fabuły, więcej rozważań rozchwianych psychicznie bohaterów. Nie polecam miłośnikom kryminałów i klasycznych thrillerów.

Zdecydowanie więcej w niej psychologii, niż elementów thrilleru. Zakończenie dla mnie rozczarowujące. Brak prawdziwej fabuły, więcej rozważań rozchwianych psychicznie bohaterów. Nie polecam miłośnikom kryminałów i klasycznych thrillerów.

To zdecydowanie nie jest kryminał.

To zdecydowanie nie jest kryminał.