Mieszane mam uczucia związane z tą książką. Druga połowa wciągnęła, ale już od pierwszej bywały zgrzyty. Momentami brakowało jej autentyczności. Decydując się na narrację w pierwszej osobie z perspektywy dziecka można było odpuścić pewne elementy opisu rzeczywistości, której dziecko szansy zauważyć nie miało a już na pewno terminologię, której użyłby dorosły. Ale zarys fabuły mi się podobał, postaci też ciekawie nakreślone. Autorka nie szła spodziewanym schematem, za to plus.

Mieszane mam uczucia związane z tą książką. Druga połowa wciągnęła, ale już od pierwszej bywały zgrzyty. Momentami brakowało jej autentyczności. Decydując się na narrację w pierwszej osobie z perspektywy dziecka można było odpuścić pewne elementy opisu rzeczywistości, której dziecko szansy zauważyć nie miało a już na pewno terminologię, której użyłby dorosły. Ale zarys...

Książka tak przejmująca, dopracowana w szczegółach, że naprawdę ciężko uwierzyć, że pomysł na fabułę powstał tylko w umyśle autorki. To się musiało wydarzyć ...

Książka tak przejmująca, dopracowana w szczegółach, że naprawdę ciężko uwierzyć, że pomysł na fabułę powstał tylko w umyśle autorki. To się musiało wydarzyć ...

Świetnie poprowadzona narracja z dobrze zarysowanymi postaciami. Chwilami naprawdę trudno towarzyszyć bohaterce w jej codziennym życiu, zwłaszcza gdy wiemy, że w powieści pojawiają się wątki autobiograficzne.

Świetnie poprowadzona narracja z dobrze zarysowanymi postaciami. Chwilami naprawdę trudno towarzyszyć bohaterce w jej codziennym życiu, zwłaszcza gdy wiemy, że w powieści pojawiają się wątki autobiograficzne.

Z pewnością przypomniały mi się dawne czasy, zabawy na podwórku. Jednak tutaj mało jest pozytywnych wydarzeń. Dzieciństwo z ojcem alkoholikiem nie jest łatwe. A i tutaj system kuratora zawodzi...

Z pewnością przypomniały mi się dawne czasy, zabawy na podwórku. Jednak tutaj mało jest pozytywnych wydarzeń. Dzieciństwo z ojcem alkoholikiem nie jest łatwe. A i tutaj system kuratora zawodzi...

Aż mi ciężko zebrać myśli by podsumować tę książkę. Jest mocna.
Temat nie jest nowy - alkoholizmowi i przemocy w rodzinie poświęcono już nie jedną książkę. Ta jest jednak nieco inna. Przede wszystkim jest napisana z perspektywy dziecka, a potem nastolatki, a na koniec dorosłej kobiety. Co więcej, jej akcja dzieje się w czasach, kiedy ten problem był bardzo nasilony w Polsce, czyli w czasach PRL-u. Wielu z nas, szczególnie tych starszych, w mniejszym lub większym stopniu mogło mieć z nim styczność, dlatego ta książka wzbudza tak wiele emocji.
Mnie skłoniła do refleksji nad jakością relacji międzyludzkich. Ludzie wkraczali w dorosłe życie kompletnie niedojrzali emocjonalnie. Często swoje problemy rozwiązywali za pomocą alkoholu, a frustracje przelewali na najbliższych. Tworzone przez nich związki były byle jakie, pojawiające się dzieci niezbyt kochane, a nawet wręcz niechciane. Ktoś może powiedzieć, że to były przecież trudne czasy, duża bieda w społeczeństwie. Czy to w ogóle może być usprawiedliwieniem?
Zachęcam do lektury!

Aż mi ciężko zebrać myśli by podsumować tę książkę. Jest mocna.
Temat nie jest nowy - alkoholizmowi i przemocy w rodzinie poświęcono już nie jedną książkę. Ta jest jednak nieco inna. Przede wszystkim jest napisana z perspektywy dziecka, a potem nastolatki, a na koniec dorosłej kobiety. Co więcej, jej akcja dzieje się w czasach, kiedy ten problem był bardzo nasilony w...

Bardzo ciężka książka, wymaga silnych nerwów! Warta przeczytania

Bardzo ciężka książka, wymaga silnych nerwów! Warta przeczytania

26/52/2021

26/52/2021

"Z wszystkich przykazań jednego najtrudniej mi przestrzegać: *Czcij ojca swego i matkę swoją*. Za mamę modlę się codziennie wieczorem. /.../ Jego ... nie tylko nie szanuję, ale często nienawidzę. Nie mogę już znieść jego ordynarnych wyzwisk, obsikanych spodni rzuconych byle gdzie, krzyków i płaczu. Najbardziej nienawidzę go za bicie. Nie, nie mnie. Ojciec prawie mnie nie bije. Robi to tylko wtedy, kiedy mu się nawinę pod rękę. Wszystkie ciosy zwykle spadają na Jadwigę. Nie tylko wtedy, gdy ojciec jest pijany, ale i wtedy, gdy Jadwiga budzi go na nocną zmianę albo po prostu jest zdenerwowany i musi coś z tym zrobić. Razem z Adamem próbujemy ją zasłaniać. Czasem pięść ląduje na ciele Adama lub moim. Nienawidzę go za to, nienawidzę, nienawidzę. Wiem, trzeba kochać ojca. Jestem złą dziewczynką. Nawet kiedy ojciec się zaklina, że bardzo mnie kocha, nie potrafię mu uwierzyć. Nie mogę ścierpieć jego zapachu: mieszanki alkoholu, papierosów i potu. Kiedy się do mnie zbliża, oddalam się od niego tak bardzo ..."

Kiedy żyła matka Ani i Adama ich dzieciństwo było inne, choć na pewno nie usłane różami, bo ojciec też pił, ale nie tak często, a poza tym mama ich broniła i ochraniała. Po jej śmierci nałóg ojca przybrał inny wymiar, a on tłumaczył to sobie i innym rozpaczą i obowiązkami, które na niego spadły. Kiedy nie pił był dobrym ojcem - kupowała dzieciom prezenty, zabierał na wycieczki, czasem coś ugotował. Ale alkohol brał coraz częściej górę nad poczuciem obowiązku i odpowiedzialnością za dzieci. Czy można kochać takiego ojca, czy można go szanować, obdarzać jakimś ciepłym uczuciem? Jak w takiej sytuacji przestrzegać świętej zasady "czcij ojca swego", kiedy każdy dzień jest niemal wielką niewiadomą, strachem, lękiem, piekłem? Czy wygłaszane w chwilach trzeźwości twierdzenia typu "... myślisz, że nie próbowałem przestać pić? Pewnie, że próbowałem. I dalej próbuję. Tylko czasami to silniejsze ode mnie. To jak wirus - jak człowiek się zarazi, nic na to nie można poradzić" są wystarczającym usprawiedliwieniem dla nałogu? Czy zapewnienie dzieciom dachu nad głową, książek i ubrania to jedyna powinność ojca?

A najgorsze w tym wszystkim jest to, że Ania, która jest narratorką tej przerażającej opowieści o swoim dzieciństwie, wciąż ma poczucie, że to ona jest zła, bo nie potrafi kochać ojca, bo częściej budzi on w niej nienawiść i wstręt niż miłość. Czy takie dzieci mają szansę na właściwe funkcjonowanie w społeczeństwie, czy będą umiały zaufać, pokochać, nie powielać błędów rodziców?

Przeczytajcie, bo to naprawdę dobra książka, a wszystkich wrażeń i emocji, których dostarcza podczas czytania, nie sposób opisać.

"Z wszystkich przykazań jednego najtrudniej mi przestrzegać: *Czcij ojca swego i matkę swoją*. Za mamę modlę się codziennie wieczorem. /.../ Jego ... nie tylko nie szanuję, ale często nienawidzę. Nie mogę już znieść jego ordynarnych wyzwisk, obsikanych spodni rzuconych byle gdzie, krzyków i płaczu. Najbardziej nienawidzę go za bicie. Nie, nie mnie. Ojciec prawie mnie nie...

Książka, mimo że poruszająca ciężki temat, nie wzbudziła u mnie większych emocji. Nie wiem dlaczego. Może sposób pisania? Może jednostajny styl narracji powodujący znużenie? Do tego obrzydliwa scena z wujkiem. Nie polecam.

Książka, mimo że poruszająca ciężki temat, nie wzbudziła u mnie większych emocji. Nie wiem dlaczego. Może sposób pisania? Może jednostajny styl narracji powodujący znużenie? Do tego obrzydliwa scena z wujkiem. Nie polecam.

Mocne.

Mocne.