„Szwedzi” to rzecz napisana zręcznie i chyba tylko zręcznie. Nie jest to ambitna książka i nie wymaga od czytelnika ani wysiłku intelektualnego, ani natężenia uwagi; jest też jak na mój gust dość naiwna, zbyt poprawna politycznie, a chwilami aż za bardzo trąci „Wyborczą” – jest jednak w sumie dość zabawna, zgrabnie łączy walory poznawcze z rozrywką i, wypluwając od czasu do czasu ości, da się ją przeczytać. Tyle o książce jako takiej.
Co do samej Szwecji, to choć opisana jest przez autorkę z sympatią, wyraźną fascynacją i dużą dozą idealizmu (i wyraźnie jako przeciwieństwo nie dającej się lubić, nieprzyjaznej i zacofanej Polski ;)), to jednak ukazany przez nią obraz tego kraju równych szans i zadekretowanej życzliwości wydał mi się dość przerażający. Może dlatego, że odrzuca mnie każda forma socjalizmu i idea państwa opiekuńczego, nawet w wydaniu tak zamożnym i kapitalistycznym. Czytając, niejednokrotnie zastanawiałam się, co pośród opisywanych zjawisk jest kwestią zakorzenionego w tradycji obyczaju, a co efektem umiejętnie zastosowanej inżynierii społecznej? Zadawałam też sobie pytanie, ile z własnego życia i swojej wolności byłabym skłonna oddać i z czego zrezygnować w zamian za opiekę państwa i pewność, że zatroszczy się ono o gładkie zorganizowanie mojej codzienności? I czy cena tego wszystkiego, co samo w sobie jest niewątpliwym pozytywem, nie bywa jednak czasem zbyt wysoka?
Jak zauważa autorka, Szwecja jest krajem, w którym „akceptacja dla inności, indywidualizm, […] zaufanie i poczucie bezpieczeństwa są na najwyższym poziomie, a religijność, szacunek dla autorytetów, posłuszeństwo, duma narodowa i tradycyjne wartości rodzinne odgrywają najmniejszą rolę”. I chyba właśnie takie, istotnie różne od polskiego rozłożenie akcentów sprawia, że wiele opisywanych sytuacji i postaw odebrałam jako egzotyczne i kulturowo zdecydowanie obce.
I – last but not least – nie sposób uniknąć pytań, jakie rodzą się w kontekście wydarzeń ostatnich lat i coraz bardziej oczywistej bezradności szwedzkiego systemu (a na niektórych polach wręcz jego destrukcji) w zderzeniu z narastającą falą islamskiej emigracji. To jest jednak ta część historii, która właśnie się pisze i pointę, jakakolwiek by była, poznamy dopiero po latach.

„Szwedzi” to rzecz napisana zręcznie i chyba tylko zręcznie. Nie jest to ambitna książka i nie wymaga od czytelnika ani wysiłku intelektualnego, ani natężenia uwagi; jest też jak na mój gust dość naiwna, zbyt poprawna politycznie, a chwilami aż za bardzo trąci „Wyborczą” – jest jednak w sumie dość zabawna, zgrabnie łączy walory poznawcze z rozrywką i, wypluwając od czasu do...