O „Brodzie zalenej krwią” dowiedziałem się z któregoś z blogów, gdzie książka została wymieniona wśród najlepszych lektur wydanych w Polsce w 2016 roku, a jako że grono w jakim się znajdowała było całkiem zacne, postanowiłem bliżej się jej przyjrzeć. Opis z lubimyczytać także okazał się zachęcający „"Broda zalana krwią" to znakomita powieść o poszukiwaniu tożsamości, nieuchronności losu oraz odkrywaniu źródeł mitów i legend, to również powieść o granicach przebaczenia”. Brzmi dobrze prawda? Gdy wreszcie dorwałem książkę i zobaczyłem na okładce następującą adnotację „Bezsprzecznie najlepsza brazylijska książka ostatnich kilkunastu lat, wspaniała powieść" nie wytrzymałem i od razu rzuciłem się w wir książkowych wydarzeń.
Galera pisze o bohaterze, który po samobójstwie ojca, dziedziczy jego psa i wyprowadza się małego miasteczka na wybrzeżach Brazylii – Garopaby. Tam usiłuje odnaleźć ślady swojego dziadka, który wyglądał podobnie do niego. Historia zaginięcia dziadka jest swoistym tabu w tej zamkniętej społeczności, ludzie go pamiętają ale nie chcą o nim mówić. Boją się. Nasz bohater układa więc sobie życie, znajduje kochanki, zdobywa pracę i przyjaciół, zaczyna żyć pełnią życia. Historia nie daje jednak o sobie zapomnieć i doprowadza go do dalszych poszukiwań.
„Broda zalana krwią” posiada swój oryginalny styl narracji. Nie mamy tu klasycznych dialogów, autor unika rozbudowanych opisów otoczenia, zupełnie nie interesują go zabiegi stylistyczne. Jego celem jest opowiedzenie historii, tej z pierwszego, jak i drugiego dna, i tej historii podporządkowuje całkowicie swoją koncepcję pisania. Nie chce, aby uwaga czytelnika skupiała się na rzeczach niepotrzebnych, odciągających od życia bohatera. Książka Galery przypomina mi nieco rozbudowany kaidan. Choć kaidany czy też kwaidany to oczywiście wynalazek i domena Japończyków, łączy je wiele wspólnego z powieścią Brazylijczyka – zjawiska nadprzyrodzone, przypowieści ludowe, atmosfera tajemniczości i niepewności. Taka budowa opowieści pociąga za sobą pewne ryzyka – ktoś oddalony kulturowo od Brazylii może nie zrozumieć historii, nie potrafić zaakceptować odmienności. I tak jest chyba trochę ze mną.
Trudno mi wypowiadać się na temat jakości tego dzieła w nawiązaniu do innych książek Brazylijskich – literatura z tego kraju jest mi zupełnie obca. „Broda zalana krwią” to powieść o unikatowej atmosferze, jakiej na próżno szukać na półkach księgarń. Daleko mi jednak do zachwytów nad książką Galery. Jako zwolennik wnikliwej analizy psychologicznej postaci, wiarygodności świata przedstawionego i niekonwencjonalnej narracji, nie potrafiłem „wejść” w świat bohatera w sposób, w jaki oczekiwałby tego autor. Historia była ciekawa i tylko tyle, nie stawiała też wielu pytań, nie nakłaniała do analizy własnych poglądów, nie angażowała metafizycznie. To nie była moja historia. Trudno mi też nie zwrócić uwagi na często trywialny a nawet banalny język. Dla przykładu przytoczę opis seksu, który z powodzeniem moim zdaniem mógłby ubiegać się o miano najgorszego w zeszłym roku w literaturze światowej „Ona klęka i ssie jego pałę. On trzyma ją za koński ogon”. Nie wiem czy to wina tłumaczenia, czy może oryginału, w każdym razie mnie bardziej odstręcza niż zachwyca. A takich opisów było zdecydowanie więcej. W ogóle mam wrażenie, że książka była bardzo nierówna, raz ciosana z kiczowatych zdań, innym razem rozbudowana i obfita w melancholię. Mnie Galera tą książką nie kupił, przez co z literaturą Brazylijską na jakiś czas się rozstanę. Niemniej bardzo cieszy mnie to nowe wydanie Rebisu, oby więcej wydawnictw zamiast wznawiać książki Kinga skupiło się na promowaniu kultury krajów dla nas egzotycznych.

O „Brodzie zalenej krwią” dowiedziałem się z któregoś z blogów, gdzie książka została wymieniona wśród najlepszych lektur wydanych w Polsce w 2016 roku, a jako że grono w jakim się znajdowała było całkiem zacne, postanowiłem bliżej się jej przyjrzeć. Opis z lubimyczytać także okazał się zachęcający „"Broda zalana krwią" to znakomita powieść o poszukiwaniu tożsamości,...