Niezmiernie mnie irytowało skopiowanie Przeminęło z wiatrem, ale jak już przebrnęłam przez najczarniejszy plagiat to już poszło! Wszystkie następne części łyknęłam.

Niezmiernie mnie irytowało skopiowanie Przeminęło z wiatrem, ale jak już przebrnęłam przez najczarniejszy plagiat to już poszło! Wszystkie następne części łyknęłam.

Wstrząsająca, trzecia część cyklu "Niebieski rower" już za mną, a świadomość, jakie spustoszenie w psychice Lei sieje wojna aż boli. Ta młoda, zawsze pełna życia, tęskniąca za jego uciechami dziewczyna powoli traci wszystko i wszystkich wkoło. Traci rodzinną posiadłość Montillac, traci kolejnych członków rodziny i najbliższych przyjaciół, jest świadkiem śmierci Camilli i ratuje od śmierci jej małego synka Charlesa... A do tego ciągłe rozłąki z Francois Tavernierem, zaangażowanym w działania wojenne, w którego rękaw zawsze mogła sie wypłakać i który ratował ją zawsze z najwiekszych opresji... Dręczą ją koszmary, popada w depresję i nie wie, co dalej począć ze swoim życiem. Nawet myśl o bliskim końcu wojny nie napawa jej optymizmem. Czy uda jej się przezwyciężyć swoje słabości, stanąć na nogi i znowu czerpać z życia garściami?
O tym być może dowiemy się w czwartej części tej genialnej serii.

Wstrząsająca, trzecia część cyklu "Niebieski rower" już za mną, a świadomość, jakie spustoszenie w psychice Lei sieje wojna aż boli. Ta młoda, zawsze pełna życia, tęskniąca za jego uciechami dziewczyna powoli traci wszystko i wszystkich wkoło. Traci rodzinną posiadłość Montillac, traci kolejnych członków rodziny i najbliższych przyjaciół, jest świadkiem śmierci Camilli i...

Gorzkie konkluzje końcówki wojny i powojenne, świat zniszczeń, demolki społecznej i spustoszeń psychicznych, jak tu wrócić do normalności?

Gorzkie konkluzje końcówki wojny i powojenne, świat zniszczeń, demolki społecznej i spustoszeń psychicznych, jak tu wrócić do normalności?

Świetna książka. Wygrzebana w bibliotece perełka.

Świetna książka. Wygrzebana w bibliotece perełka.

Fabuła trzeciej części serii „Niebieski rower” obejmuje 1944 i 45 rok. Śledzimy kontynuację losów Lei oraz innych bohaterów z dwóch poprzednich tomów. Wojna powoli dobiega końca, jednak nie brak tu coraz bardziej dramatycznych zdarzeń, które wprowadzają (do tej pory radosną, beztroską i energiczną) Leę w apatię i depresję. Coraz bardziej dojrzała dziewczyna przeżywa mocno śmierć bliskich jej osób oraz kolejne tragedie. Chwilowe odreagowanie, w bardzo przyjemny i typowy dla siebie sposób, zapewnia jej czasami Francois Tavernier, który musi realizować kolejne tajne misje. Nie ma więc dla ukochanej tak wiele czasu jakby tego chciała. Mimo to, intuicyjnie zawsze znajduje się w odpowiednim miejscu, kiedy ta potrzebuje go najbardziej.

Wiele wątków znajduje w tej części swój finał. Czytelnik może więc zaspokoić swoją ciekawość i poczuć ulgę, że trochę się wyjaśni. Jednak ze względu na fakt, iż to saga – i to aż 9 tomowa (chociaż na polski przetłumaczono zaledwie 4 części) – to oczywiście wątek związany z Leo zostanie „urwany”. Nie przeszkadza to jednak zakończyć w tym miejscu przygody z „Niebieskim rowerem” lub w spokoju poczekać na „zdobycie” kolejnego tomu.

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Fabuła trzeciej części serii „Niebieski rower” obejmuje 1944 i 45 rok. Śledzimy kontynuację losów Lei oraz innych bohaterów z dwóch poprzednich tomów. Wojna powoli dobiega końca, jednak nie brak tu coraz bardziej dramatycznych zdarzeń, które wprowadzają (do tej pory radosną, beztroską i energiczną) Leę w apatię i depresję. Coraz bardziej dojrzała dziewczyna przeżywa mocno...

1994 rok - represje wobec członków ruchu oporu stają się okrutniejsze i przybierają na sile, nabierają tempa, jakby okupanci wiedzieli, że czas im się kończy. Giną kolejne osoby, tortury są coraz bardziej wyrafinowane, a kradzieże i zagrabianie mienia częstsze, płoną budynki, w tym Montillac...
Wreszcie przychodzi czas odwetu. Niestety, nie będzie to odwet humanitarny, bowiem ludzie od lat tłamszeni, poniżani i okaleczeni na ciele i duszy są żądni zemsty i nie będą zakładać białych rękawiczek, by ukarać ciemiężycieli, kolaborantów i niemieckie utrzymanki.
Wojna się kończy, ale nie wszyscy wracają do domu, nie wszyscy też mają do czego wrócić.

1994 rok - represje wobec członków ruchu oporu stają się okrutniejsze i przybierają na sile, nabierają tempa, jakby okupanci wiedzieli, że czas im się kończy. Giną kolejne osoby, tortury są coraz bardziej wyrafinowane, a kradzieże i zagrabianie mienia częstsze, płoną budynki, w tym Montillac...
Wreszcie przychodzi czas odwetu. Niestety, nie będzie to odwet humanitarny,...

Kolejne wstrząsające wojenne przeżycia Lei, jej rodziny i przyjaciół.
Lea ciągle musi się ukrywać, jest świadkiem śmierci swoich przyjaciół z ruchu oporu, którzy udzielili jej schronienia, śmierci Camilli, spalenia jej ukochanego domu w Montillac. Jest załamana brakiem wiadomości o swoim kochanku.
Wraca do Paryża i tu mimo ,że Niemcy opuszczają miasto, walki trwają nadal. Zaczyna się polowanie na kolaborantów, jej siostra Francoise jest w niebezpieczeństwie. Giną lub są ciężko ranni jej przyjaciele z dzieciństwa.
Tuz przed zakończeniem wojny, Lea postanawia pracować dla Czerwonego Krzyża jako kierowca ambulansu, i tym sposobem trafia do Niemiec, a potem do wyzwolonego obozu koncentracyjnego, gdzie spotyka Sarę i pomaga w jej wyjeździe do Anglii.
Dużo się w tej książce dzieje w życiu Lei i jej rodziny, ale jak dla mnie trochę za dużo jest szczegółowych faktów historycznych, przemówień radiowych, opisów walk, które są nużące i rozmywają akcje.

Kolejne wstrząsające wojenne przeżycia Lei, jej rodziny i przyjaciół.
Lea ciągle musi się ukrywać, jest świadkiem śmierci swoich przyjaciół z ruchu oporu, którzy udzielili jej schronienia, śmierci Camilli, spalenia jej ukochanego domu w Montillac. Jest załamana brakiem wiadomości o swoim kochanku.
Wraca do Paryża i tu mimo ,że Niemcy opuszczają miasto, walki trwają nadal....

Trzecia część erotycznych przygód Lei. W tym tomie chyba historia jest najbardziej widoczna, narratorka zdecydowanie częściej opuszcza swoją bohaterkę, żeby móc opisać to, co dzieje się z innymi postaciami. Mamy też najwięcej wstawek historycznych. Choć nie bez dziwacznych wpadek. Największa operacja desantowa w historii konfliktów czyli lądowanie w Normandii 6.06.1944 roku praktycznie jest przemilczana. Ot, alianci się zebrali i wylądowali. Jakieś walki trwają, ale niemal cała Francja tego nie tylko nie odczuwa, ale niemal nie zauważa. Za to zamieszanie z tzw. powstaniem w Paryżu i owszem. Ten nic nie znaczący dla przebiegu wojny epizod ( poza faktem, że ją przedłużył) jest tu dość mocno rozbuchany, choć jeśli to można nazwać powstaniem, to moje postrzeganie wysiłku wojennego Francji maleje w postępie geometrycznym. Opisy Deforges bardziej przypominają przypadkowe zamieszki, których Paryż po wojnie był niejednokrotnie świadkiem, niż zryw Resistance przeciwko Niemcom.
Choć autorka nie szczędzi razów postawom rodaków w czasie wojny, uchodzi jej uwadze znamienny fakt. Gdyby nie chorobliwa ambicja de Gaulle'a i rozgrywki interpersonalne, cała wojna mogła by się skończyć nawet jeszcze w 1944 roku. Przemilcza fakt, że Alianci po udanym lądowaniu wcale nie zamierzali zdobywać Paryża , bo to nie był żaden cel strategiczny. Gdyby nie fochy de Gaulle'a i niesubordynacja Leclerca, mogło by nie być kontrofensywy w Ardenach a Rosjanie nie dotarli by do Berlina.
Autorka sporo miejsca poświęca francuskiej dywizji SS "Charlemagne", do której wstępuje Mathias. I, o dziwo, choć Deforges zdecydowanie negatywnie odnosi się do kolaboracji, tutaj z niejakim podziwem opisuje końcówkę szlaku bojowego dywizji. Oto mamy obraz ideowych, dzielnych i walecznych Francuzów, którzy zbłądzili.
A co z Leą? Lea jakoby doznaje szoku psychicznego, co doprowadza ją do... 12-dniowej śpiączki czy letargu. Po przebudzeniu w piorunującym tempie wraca do zdrowia i postanawia zostać pielęgniarką Czerwonego Krzyża i wyruszyć na front. O ile jako pielęgniarka nie wypada najlepiej to jako kierowca i mechanik wykazuje niespotykane zdolności. Wykazuje również wyjątkowe umiejętności erotyczne. Przy każdym spotkaniu z Fransoisem igraszki bohaterów wybuchają z niespotykaną siłą, ale pani Deforges nie wykazuje większego polotu w ich opisach. Przypominają kiepskie softporno. Pomiędzy tymi wydarzeniami autorka sili się na różne przemyślenia filozoficzne i moralizatorskie dotyczące wojny, ale ich poziom również wypada dość blado.
Na koniec miałem niezły ubaw "translatorski" kiedy dowiedziałem się, że na Berlin spadały... torpedy. Cóż, ten rodzaj broni raczej niezbyt nadaje się do ataków na cele lądowe. Pani tłumaczka ( a może nawet i autorka) winna się ciut poduczyć w temacie.
Podsumowując: kiepskie romansidło z przerysowanymi bohaterami, z przewidywalnymi zdarzeniami, bez większego polotu. Historia mogąca być tu mocną stroną, jest potraktowana bardzo wybiórczo jako przypadkowe tło perypetii bohaterów. Lektura tylko dla cierpliwych.
P.S. Polecam recenzję Karoliny, mógłbym ją po prostu skopiować i dokleić do swojej. Słuszne uwagi, nie chciałem ich powielać.

Trzecia część erotycznych przygód Lei. W tym tomie chyba historia jest najbardziej widoczna, narratorka zdecydowanie częściej opuszcza swoją bohaterkę, żeby móc opisać to, co dzieje się z innymi postaciami. Mamy też najwięcej wstawek historycznych. Choć nie bez dziwacznych wpadek. Największa operacja desantowa w historii konfliktów czyli lądowanie w Normandii 6.06.1944...

Godna polecenia

Godna polecenia

W tej książce jest wszystko. Miłość, romans, wojna, kolaboracja, Paryż. Czyta się b. dobrze! Polecam też pozostałe części

W tej książce jest wszystko. Miłość, romans, wojna, kolaboracja, Paryż. Czyta się b. dobrze! Polecam też pozostałe części