To moja ostatnia próba polubienia autora. Arcyzadziwiająca egzaltacja w każdym zdaniu. Odpuszczam.

To moja ostatnia próba polubienia autora. Arcyzadziwiająca egzaltacja w każdym zdaniu. Odpuszczam.

Zwierzęta, rośliny, krajobrazy i dźwięki. Stasiuk snuje refleksje, podpatruje i analizuje. Nie wymyśla prawd, przyjmuje wszystko takim jakie jest. Piękny język, spostrzegawcze oko, czujne ucho i tematyka relacji człowieka z naturą.

Zwierzęta, rośliny, krajobrazy i dźwięki. Stasiuk snuje refleksje, podpatruje i analizuje. Nie wymyśla prawd, przyjmuje wszystko takim jakie jest. Piękny język, spostrzegawcze oko, czujne ucho i tematyka relacji człowieka z naturą.

Stasiuk daje czytelnikom sygnał, aby na moment przykucnąć, po prostu zatrzymać się i spojrzeć na to co umyka nam w dynamice codzienności. Pęd jest nieubłagany i tak bardzo okrada nas z piękna, zadumy, trwogi i wrażliwości jaką prezentuje otaczający ludzi świat. Plastyczna narracja, trafne i zmysłowe porównania. Zdecydowanie polecam!

Stasiuk daje czytelnikom sygnał, aby na moment przykucnąć, po prostu zatrzymać się i spojrzeć na to co umyka nam w dynamice codzienności. Pęd jest nieubłagany i tak bardzo okrada nas z piękna, zadumy, trwogi i wrażliwości jaką prezentuje otaczający ludzi świat. Plastyczna narracja, trafne i zmysłowe porównania. Zdecydowanie polecam!

Większość tekstów stąd znałem, ale i tak warto było - choćby po to, by sobie stare teksty przypomnieć. Poza tym wydanie i ilustracje są piękne. Uwielbiam takie melancholijne, reporterskie przedstawienie świata przyrody, zwierząt, z niezwykłą wrażliwością i czułością.

Większość tekstów stąd znałem, ale i tak warto było - choćby po to, by sobie stare teksty przypomnieć. Poza tym wydanie i ilustracje są piękne. Uwielbiam takie melancholijne, reporterskie przedstawienie świata przyrody, zwierząt, z niezwykłą wrażliwością i czułością.

Niezmiernie uwielbiam takie reportersko-bajdurzące opowiastki, przepełnione melancholią i czułością, wrażliwością na świat ludzi i zwierząt, zadziwione porami roku i cyklem życia. Niejakim rozczarowaniem był fakt, że w tym zbiorze w zasadzie nie pojawiły się żadne nowe opowiadania - jeżeli regularnie czytujecie Stasiuka, to niestety nihil novi. Ale listopadowy długi wieczór z jego nieustająco kojącą prozą ma swój urok, nawet jeśli służy przypomnieniu starych tekstów. Opowiadanie "Suka" niezmiennie wprawia mnie w melancholię, przywołuje wspomnienie utraconych ludzi i zwierząt, całą gamę uczuć, które stają się prędzej czy później udziałem każdego z nas. Cudownie, że ktoś potrafi wyrazić słowami to, co większość z nas czuje, ale nie bardzo potrafi nazwać.

Niezmiernie uwielbiam takie reportersko-bajdurzące opowiastki, przepełnione melancholią i czułością, wrażliwością na świat ludzi i zwierząt, zadziwione porami roku i cyklem życia. Niejakim rozczarowaniem był fakt, że w tym zbiorze w zasadzie nie pojawiły się żadne nowe opowiadania - jeżeli regularnie czytujecie Stasiuka, to niestety nihil novi. Ale listopadowy długi wieczór...

Przepojony pełnym wrażliwości humanizmem wybór tekstów Stasiuka odnoszących się do przyrody, zwierząt i środowiska. Przebija z nich ponadto świadomość „bezmiernej melancholii strefy umiarkowanej”.

„Ludzkie łączyło się ze zwierzęcym, by wspólnie przeczekać noc. Łączyło się chociaż nigdy nie zostało rozdzielone” – to jeden z piękniejszych cytatów, ilustrujących te dawną jednię, o którą łatwiej w Beskidzie Niskim, gdzie Stasiuk od dawna mieszka.

A zarazem nie cofa się on przed stwierdzeniem prostej prawdy: „Nie jesteśmy żadną koroną stworzenia, tylko smutną aberracją”.

Największe wrażenie wywarł na mnie znany mi już z „Dwutygodnika” tekst o rysiu osaczonym przez trzy brytany Autora. „Nigdy wcześniej nie widziałem, jak dzikie tak blisko spotyka się z udomowionym”. „Gdyby zaczął uciekać, prawdopodobnie by zginął. Skąd o tym wiedział? Nie wiem”. A jak starcie się skończyło? „Psy były ledwo żywe. Brodziły w martwej odnodze po brzuchy i chłeptały zielonkowatą wodę. Miały niewyraźne miny. Jeden był zakrwawiony. Drugiemu krew sączyła się z tylnej łapy”.

Równie genialny opis świeżo narodzonych jagniąt Autora. „Człowiek powinien mieć owce. Nie ocala. Nie uwolnią z samotności, ale mogą wskazać drogę w mroku. Niekoniecznie w tym, w którym zmierzamy, ale w tym z którego przyszliśmy”.

Piętnaście metrów dalej drapieżniki rozszarpały ich towarzysza z tego samego stada (…),a one leżały pogrążone w swej baraniej samotności, w swej obojętności. One – zwierzęta tak lękliwe. Czyżby więc, gdy nadchodzi drapieżne, gdy nadchodzi bestia, bezbronne staje się jeszcze bardziej bezbronne?

Mocno porusza obraz odchodzenia starej suki, której z coraz większym trudem przychodzi drapanie się - „najbardziej psie zajęcie ze wszystkich psich zajęć (…) łapa nie sięga celu i zawisa w pustce”.

I takie samo wspomnienie kota Wasyla. „Pozbawiliśmy go tylko męskości (kociości?),ale wcale mu to nie zaszkodziło. Wracał z wypraw pokiereszowany, poraniony. W nocy słychać było, jak walczy w ciemnościach. Żaden obcy kot nie miał prawa pojawić się koło domu. Gdy miał ochotę, chwytał ptaka w locie”.

Stasiuk nie może się pogodzić z rozjeżdżaniem przez samochody zwierząt, coraz bardziej przywykłych do aut i dróg, zwłaszcza że sam „niejedno ma na sumieniu”.

Pocieszenie niosą m.in. sikorki przylatujące zimą na werandę, by dziobać kawałki słoniny. „Małe pierzaste kulki z ciepłem w środku i terkotem serduszka jak ćwierć ziarna grochu”.

Albo radość z przyjętego szczenięcia. „W nieustannym ruchu, w zabawie, z ogonem w permanentnym młynku, wiecznie głodne i spragnione, niespożyte, bezczelne, absolutnie świadome własnego uroku przemierza dom niczym burza i sieje spustoszenie, by w rzadkich chwilach uspokojenia przysiąść na psim tyłku, przechylić łepek i patrząc w oczy, zapytać: „To ja? Nie, to przecież niemozliwe”.

I ten coroczny, nieubłagany rytm przyrody. „Lipiec i sierpień to najnudniejsze miesiące w roku. (…) A wiec wrzesień, początek schyłku”.

„To jest środkowoeuropejski spleen czterech pór roku, gdy zimne bez przerwy zamienia się w ciepłe, mokre w suche, a jasne w zachmurzone, a potem odwrotnie i tak do samej śmierci, bez żadnej nadziei na odmianę. To jest smutek Słowiańszczyzny, gdzie gdy coś się zaczyna, to zaraz się kończy albo zmienia we własne przeciwieństwo i żadna ostateczność nie jest ostateczna”.

I to właśnie Stasiuk objaśnia mi coś, co sam uwielbiam, gdy jestem gdzieś w dzikim miejscu - „o co chodziło z tym bohaterskim wstawaniem: żeby być pierwszym człowiekiem. Żeby patrzeć na świat niedotknięty jeszcze cudzym spojrzeniem”.

Dlaczego? „Bo przecież jesteśmy zwierzętami, chociaż ze wszystkich sił staramy się o tym zapomnieć. Nieustannie się przebieramy, myjemy bez końca i wciąż paplamy, stłoczeni przy stołach we własnym towarzystwie, bo wydaje nam się, że tak wygląda życie człowieka. A jesteśmy bydlętami i czasem powinniśmy zakosztować ciszy i samotności. Takiej, jakiej doświadcza zwierzę, które nie wie, że się narodziło, i nie wie, że umrze. Staje o świcie na przeciw świata i nie ma pojęcia, że ktoś oprócz niego jeszcze jest”.

Przepojony pełnym wrażliwości humanizmem wybór tekstów Stasiuka odnoszących się do przyrody, zwierząt i środowiska. Przebija z nich ponadto świadomość „bezmiernej melancholii strefy umiarkowanej”.

„Ludzkie łączyło się ze zwierzęcym, by wspólnie przeczekać noc. Łączyło się chociaż nigdy nie zostało rozdzielone” – to jeden z piękniejszych cytatów, ilustrujących te dawną...

Świat nas otaczający okiem i piórem Andrzeja Stasiuka. Obraz bliski moim odczuciom.

Świat nas otaczający okiem i piórem Andrzeja Stasiuka. Obraz bliski moim odczuciom.

Dopiero po lekturze dowiedziałem się, że jest to swoisty zbiór opowiadań autora. Akurat szczęśliwie się złożyło, że książek i publikacji, z których zaczerpnięto owe opowiadania, nie znałem. Nie jest to jednak moje pierwsze zetknięcie z prozą quasi-reportażową Stasiuka i muszę podkreślić, że jest to zetknięcie do tej pory najlepsze. Podoba mi się intencjonalny i tematyczny charakter tego zbioru. Tak jak czasami potrafiło mnie zmęczyć roztrzepanie wątkowe we "Wschodzie", tak tutaj wszystko wydaje się być na swoim miejscu i elegancko się dopełnia. Czytanie tych krótkich projekcji autora, jest jak oglądanie filmowego slajdu przez szkło powiększające. To doświadczenie niemal medytacyjne.

Dopiero po lekturze dowiedziałem się, że jest to swoisty zbiór opowiadań autora. Akurat szczęśliwie się złożyło, że książek i publikacji, z których zaczerpnięto owe opowiadania, nie znałem. Nie jest to jednak moje pierwsze zetknięcie z prozą quasi-reportażową Stasiuka i muszę podkreślić, że jest to zetknięcie do tej pory najlepsze. Podoba mi się intencjonalny i tematyczny...

Jak wszystko Stasiuka. Rewelacja.

Jak wszystko Stasiuka. Rewelacja.

To jedna z tych książek, które wymagają od człowieka całkowitego skupienia. Nie przychodzi mi to łatwo, dlatego też długo wykręcałem się od właściwego czytania. Teraz jednak, nie żałuję czasu spędzonego nad tym utworem. Nie jestem żadnym krytykiem literatury, ale wiem, że twórczość Stasiuka zostanie ze mną na długo, nie tylko podczas czytania jego tekstów!

To jedna z tych książek, które wymagają od człowieka całkowitego skupienia. Nie przychodzi mi to łatwo, dlatego też długo wykręcałem się od właściwego czytania. Teraz jednak, nie żałuję czasu spędzonego nad tym utworem. Nie jestem żadnym krytykiem literatury, ale wiem, że twórczość Stasiuka zostanie ze mną na długo, nie tylko podczas czytania jego tekstów!