Przewóz

Odpadłem na 1/3. Przeczytałem parę książek Stasiuka i bardzo mi się podobały. Ta jednak mnie nie przekonuje. Jest ciężka i brudna. Umiejscowiona w mrocznych czasach (wojna), gdzieś na zapadłej wsi. Parafrazując samego autora: "pachnąca kurzem, końskim potem i końskimi pierdami". Fabuła gdzieś mi się zgubiła po drodze pomiędzy szlachtowaniem świni a patroszeniem człowieka.
Po co o tym czytać? Może dalej jest lepiej, ale teraz nie starczy mi ochoty, by się o tym przekonać.

Odpadłem na 1/3. Przeczytałem parę książek Stasiuka i bardzo mi się podobały. Ta jednak mnie nie przekonuje. Jest ciężka i brudna. Umiejscowiona w mrocznych czasach (wojna), gdzieś na zapadłej wsi. Parafrazując samego autora: "pachnąca kurzem, końskim potem i końskimi pierdami". Fabuła gdzieś mi się zgubiła po drodze pomiędzy szlachtowaniem świni a patroszeniem człowieka....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam ambiwalentny stosunek do nowej książki Andrzeja Stasiuka. Czekałam na nią z niecierpliwością, znam wszystkie książki Stasiuka i lubię jego szorstkie i zarazem czułe spojrzenie na rzeczywistość i ludzi. Zaczęłam więc z wielkim kredytem zaufania. I od razu wsiąkłam w sensualny świat. Jak to jest napisane! Świat w "Przewozie” jest boleśnie konkretny, nasycony barwami, duszny od zapachów, dotykalny, parzący.
A jednak nijak nie mogłam wciągnąć się w opowieść… szło mi jak po grudzie. Wątki rwały się jak wata cukrowa, bohaterowie mieszali i mylili, plany czasowe nachodziły na siebie, nagle jak diabeł z pudełka wyskakiwał narrator w pierwszej osobie. Moim zdaniem, „Przewóz” Stasiuka cierpi na nadmiar. Ta powieść jest jak dojrzała gruszka, napęczniała sokami, brązowa, przelewająca się pod skórką, ledwo trzymająca się gałęzi. Pyszna, ale jakby za pyszna, oferująca zbyt wiele smaku. Ten nadmiar mnie męczył, momentami ocierałam się o metafizykę, by po chwili wylądować w krzyczącej krytyce rzeczywistości, refleksja o przemijaniu i odchodzeniu splatała się z drastycznymi scenami bezsensownej przemocy. Bohater odwiedza starzejącego się ojca, usiłuje dokonać niemożliwego, złożyć siebie ze strzępów pamięci: swojej i uciekającej w ciemność pamięci ojca oraz strzępów tragicznej historii miejsca, rodzinnej wioski nad rzeką. Jest to również, jak to u Stasiuka, powieść o Polsce, jak zwykle gorzka, ostra, pozbawiona złudzeń. Wielką rolę gra w niej przyroda, i chyba właśnie opisy rzeki, jej zapachów i szeptów, najbardziej mnie w „Przewozie” urzekły.

Mam ambiwalentny stosunek do nowej książki Andrzeja Stasiuka. Czekałam na nią z niecierpliwością, znam wszystkie książki Stasiuka i lubię jego szorstkie i zarazem czułe spojrzenie na rzeczywistość i ludzi. Zaczęłam więc z wielkim kredytem zaufania. I od razu wsiąkłam w sensualny świat. Jak to jest napisane! Świat w "Przewozie” jest boleśnie konkretny, nasycony barwami,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałem wszystkie książki Andrzeja Stasiuka i ta jest najlepsza.

Przeczytałem wszystkie książki Andrzeja Stasiuka i ta jest najlepsza.

Pokaż mimo to

Gęsta, tłusta proza.

Gęsta, tłusta proza.

Pokaż mimo to