Kucając
literatura piękna
128 str.
- Data wydania:
- 2015-10-07
- Data 1. wyd. pol.:
- 2015-10-07
- Liczba stron:
- 128
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380491458
- Seria:
- Poza serią
- Wydawnictwo:
- Czarne
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- dzieciństwo eseje góry literatura polska poszukiwanie sensu życia przemijanie refleksja refleksje uczucie wspomnienia zwierzęta
1 nagroda
- Data wydania:
- 2015-10-07
- Liczba stron:
- 128
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788380491458
- Seria:
- Poza serią
- Wydawnictwo:
- Czarne
- Kategoria:
- literatura piękna
- Tagi:
- dzieciństwo eseje góry literatura polska poszukiwanie sensu życia przemijanie refleksja refleksje uczucie wspomnienia zwierzęta
Zebrane w zbiorze fragmenty prozy Andrzeja Stasiuka, pełne uważnego namysłu, pokazują świat, w którym człowiek jest tylko jednym z wielu mieszkańców. Ten nieobjęty mikrokosmos flory i fauny dostępny jest tylko dla tego, kto przystanie na chwilę, kucnie i rozejrzy się wokół.
Z ilustracjami Kamila Targosza.
Oceń przeczytaną książkę
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Oficjalna recenzja
No bo powinniśmy zawieszeni i pogodzeni kucać w cieple zwierząt
Podoba mi się koncepcja najnowszego zbioru krótkich form prozatorskich Andrzeja Stasiuka. Dlatego koncepcja, że jest to wybór jego prozy. Jak dobrze czytelnikom jego pisarstwa wiadomo, twórca „Tekturowego samolotu” najlepiej czuje się właśnie jako pisarz fragmentu i autor – co tu dużo mówić – najprecyzyjniej oraz w sposób najbardziej literacki poruszający się po orbicie prozy, którą moglibyśmy określić mianem hybrydycznej, quasi-reportażowej, bez wątpienia wyrosłej z doświadczenia autobiograficznego. Podmiot jego tekstów w tych zebranych fragmentach niejednokrotnie ów autotematyczny wymiar akcentuje. Czarne wyszło zatem naprzeciw oczekiwaniom odbiorców Stasiukowej twórczości i przygotowało jej wybór, który w moim odczuciu nie daje „Stasiuka w pigułce” przeznaczonego na przykład na pierwsze czytelnicze spotkanie z prozą autora „Murów Hebronu”, lecz stanowi przemyślaną i złożoną literacką refleksję nad naszym miejscem w przyrodzie.
W czasie lektury „Kucając” w świadomości czytelniczej odbiorcy obeznanego z prozatorskim dorobkiem beskidzkiego pisarza pobrzmiewają echa „Dukli”, „Jadąc do Babadag”, „Fado” czy „Grochowa”. I nic w tym dziwnego, bowiem większość tekstów składających się na „Kucając” stanowią selektywnie dobrane fragmenty jego najlepszej afabularnej prozy, ściśle stematyzowane wokół zagadnienia, którym w literaturoznawstwie w ostatnich latach zwykła się zajmować ekokrytyka, mówiąc najprościej – strategia lektury i metodologia jej badań wysuwająca na pierwszy plan relację pomiędzy istotami ludzkimi a środowiskiem naturalnym. Cieszę się z tej skromnej pod względem objętościowym książki również dlatego, że namysł pisarza nad przyrodą, obecny przecież w jego twórczości od „Białego kruka” począwszy, zazwyczaj – że tak powiem – znajdował się na drugim miejscu, przytłumiony przez wykładnię tematów dla Stasiuka typowych i z pozoru ważniejszych: wielowarstwowych, quasi-reportażowych, podszytych melancholią refleksji nad Europą Środkową, czy współzależności pomiędzy pamięcią, wyobraźnią i przestrzenią.
Stasiuk nie potrzebuje epickiego rozmachu (rzadko go zresztą potrzebował), aby dotknąć sedna, by wskazać to, co istotne i godne pogłębionego namysłu. Sztafaż interesującej nas książki stanowi otaczająca nas przyroda. I bardzo istotne, by pamiętać, że nasza – co również akcentuje pisarz – z nią relacja rzadko by(wa)ła nieskażona. Innymi słowy, nie mamy powodów, by czuć się niewinnie w stosunku do sarny, jaskółki, owiec czy bezdomnych psów, bo niejedno wobec zwierząt mamy na sumieniu. Pod tym względem wymowa ostatniej książki Stasiuka zbliża ją w jakimś stopniu do „Momentu niedźwiedzia” Olgi Tokarczuk.
W „Kucając” czytamy o zachwycie nad oszronionymi i pokrytymi warstwą lodu drzewami, bezszelestnie spadającymi liśćmi, spływającym śniegu, szaroburym obliczu nadchodzącej wiosny, monotonnym, ale i urzekającym horrorze przyrody. Otrzymujemy także niemal filozoficzny namysł nad życiem owcy (tytułowy fragment; bo przecież los zwierząt takiego zastanowienia jest godzien), dostajemy literackie sprawozdanie z choroby kota (znakomite opowiadanie „Wasyl”), wzruszający zapis zdychania psa („Suka”, wydana wcześniej nie tak dawno, bo w 2012 roku w „Grochowie”; w moim odczuciu bezbłędnie przywodząca Kunderowski wątek związany z psem Kareninem z „Nieznośnej lekkości bytu”), czytamy o zderzeniu dzikiego z oswojonym oraz o wpisanej w prawa natury brutalności i śmierci. Stasiuka od zawsze interesowało skonfrontowanie świadomości z bezkresem przestrzeni. I tej dzikiej beskidzko-bieszczadzkiej przestrzeni mamy w „Kucając” pod dostatkiem, dochodzi tutaj także do głosu – rozwijany również we „Wschodzie” – problem mineralizacji materii, powrotu próchniejących, rozpadających się ciał do natury w odwiecznym jej cyklu.
Nasz – jak Stasiuk go nazywa – środkowoeuropejski spleen również związany jest z podporządkowaniem się człowieka przyrodzie. Innymi słowy na tożsamość Europejczyków z naszej części kontynentu w przeświadczeniu autora „Dziewięciu” wpływa przyroda, która bynajmniej nie czyni z ludzi korony stworzenia, lecz smutną aberrację. I za tego rodzaju konstatacje cenię go najbardziej. Stasiuk nie tylko w tym stwierdzeniu podmywa z gruntu wątłe (chyba tylko dla niektórych) ludzkie przeświadczenie na temat naszej wydumanej wyjątkowości w świecie pojętym jako pewna całość. Bo przecież jesteśmy zwierzętami, chociaż ze wszystkich sił staramy się o tym zapomnieć. (…) A jesteśmy bydlętami i czasem powinniśmy zakosztować ciszy i samotności. Takiej, jakiej doświadcza zwierzę, które nie wie, że się narodziło, i nie wie, że umrze. Staje o świcie naprzeciw świata i nie ma pojęcia, że ktoś oprócz niego jeszcze jest. Tej konstatacji pochodzącej z ostatniego tekstu zatytułowanego „Wcześnie” komentować chyba nie trzeba. Uważam ją za idealne podsumowanie. Nic dodać, nic ująć.
Justyna Anna Zanik
22 Popieram
Link do recenzji
2672
112
66
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- Przeczytane 445
- Chcę przeczytać 407
- Posiadam 145
- Ulubione 28
- Teraz czytam 18
- Chcę w prezencie 13
- 2018 10
- 2016 7
- 2016 6
- 2015 5
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Każdego roku nieodmiennie nie mogę oderwać wzroku od tej przemiany. Wciąż nadchodzi i wciąż jest tak, jakby przyszła pierwszy raz. Być może to jest sposób, by wyrwać nas z monotonii dni, któ...
Rozwiń
Zobacz więcej
(…) nigdy nie widać życia lepiej niż jesienią. Nigdy nie jest piękniejsze i nigdy nie przychodzi łatwiej zgodzić się na śmierć niż w karnawale jesieni.
Zobacz więcejTo jest środkowoeuropejski spleen czterech pór roku, gdy zimne bez przerwy zamienia się w ciepłe, mokre w suche, a jasne w zachmurzone, a potem odwrotnie i tak do samej śmierci, bez żadnej n...
Rozwiń
Zobacz więcej
Opinie [51]
Bardzo ładne to "Kucając". Nie skierowane do wszytskich, oczywiście, bo tę stasiukową poetykę trzeba jednak lubić. To trochę jak z tofu czy wędzonym węgorzem. Jedni odrzucą precz, inni skosztują ze smakiem. I dobrze, bo chyba nie ma nic gorszego w sztuce, jak kotlet schabowy, wspólny mianownik dla jak największej rzeszy odbiorców. Stasiuk ewidentnie nie myśli w ten sp...
więcej14/52/2019
Pokaż mimo toNie wiem co o tym sądzić. Autor starał się zgrabnie i zrozumiale opisać rzeczywistość. Ale czasami nie widziałam sensu w niektórych opisach. Czytałam pojedynczy akapit kilka razy i nic. Przekombinowane,a mogło być naprawdę pięknie.
Pokaż mimo toPoczątek mi się dłużył, ale stwierdziłam że się przemęczę.. potem zaczęło się ciekawie i nagle się skończyło. Takie trochę nic.
Pokaż mimo toTrzymam w rękach Kucając, ale mam wrażenie, że czytam Wschód. Obszar zainteresowań Stasiuka pozostaje niezmienny (i dobrze), pisze o tym, co zwykle, używając coraz to nowych słów i zwrotów. Człowiek, jego relacje z naturą, przemijanie, zmienność przyrody, obserwacje fauny, tęsknota za prostym życiem, bezwzględność tego, co nieoswojone, dzikie, naturalne, ułomność (wypaczenie) c...
więcejZbiór krótkich literackich impresji, w których głównym tematem jest krajobraz (przede wszystkim Beskidu Niskiego) i zamieszkujące go zwierzęta oraz relacje między ludźmi a "braćmi mniejszymi." W typowym dla siebie stylu, mieszając przyziemną biologię i kosmiczną metafizykę, Stasiuk zapisuje swoje odczucia, gdy konfrontuje się z siłami przyrody oraz snuje refleksje, do...
więcejCzyste, smutno-liryczne, impresje.
Pokaż mimo toDla mnie była to książeczka o tematyce egzystencjalnej. Mocna rzecz. Natura się z nikim nie pieści, mimo, że piękna i majestatyczna. Człowiek, jako istota specyficzna, ujarzmia naturę - ale czy na pewno?
więcejPodobała mi się, zwłaszcza pod względem językowym. Stasiuk jest mistrzem niebanalnych opisów. Każdy obraz ma swój sens, wystarczy kucnąć i dobrze się przyjrzeć. Nie za...
Posthumanizm w wykonaniu Stasiuka brzmi zaskakująco dobrze i aktualnie.
Pokaż mimo toWspaniała podróż przez przemiany w przyrodzie, życie zwierząt, pory roku, refleksje człowieka nad tym wszystkim, co często pomijamy, a na co zwrócenie uwagi powoduje eksplozję subtelnych przemyśleń nad własnym miejscem w świecie. Szacunek wobec życia, bycie blisko niego i niezwykły pejzaż słowny prezentuje Stasiuk w tych krótkich opowieściach - krótkich, lecz głębokich i silnie...
więcej