Moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki Sue Monk Kidd. "Opactwo świętego grzechu" nie jest całkowitym rozczarowaniem, ale absolutnie do mnie nie przemówiło. Wiem, że autorka napisała jeszcze dwie inne powieści bardzo dobrze przyjęte przez czytelników. Ponieważ ich nie czytałam, trudno mi o jakiekolwiek porównanie.

Z całą pewnością jest to dobrze napisane, jakby pamiętnik odnaleziony po latach, z narracją w pierwszej osobie. Autorka wnika w głąb duszy kobiecej, skupia się na pragnieniach, także tych erotycznych, tworząc bardzo intymną atmosferę.
Wartości lekturze dodają też znakomite autentyczne opisy krajobrazu wysp Karoliny Południowej, flory i fauny.

Poważniejsze tematy wypadają blado. Trudno pojąć motywy kierujące głównymi bohaterami powieści. Wszytko jest dla mnie mało spójne.
Mogę zrozumieć intencje adwokata, który po tragicznej śmierci ciężarnej żony ucieka byle dalej od cywilizacji, by w samotności, w celi zapomnianego przez świat opactwa, w mnisim habicie, kontemplować ciszę i mierzyć się z własną boleścią.

Ale nawiązanie z nim romansu przez główną bohaterkę, która, w swoim przekonaniu, po dwudziestu latach małżeństwa i wyjeździe córki na studia, tkwi w bezruchu i stagnacji, zmaga się z codzienną pustką i chce odmiany, wcale do mnie nie dociera. Dla mnie to chyba jakiś typowy kobiecy kryzys wieku średniego. Nie rozumiem jej intencji, nie znajduję przyczyn, dla których zdradziła wielokrotnie przystojnego, dobrego, wykształconego męża, który dawał jej przez lata poczucie stabilizacji i bezpieczeństwo. Tego męża, który w zakończeniu wspaniałomyślnie jej przebacza, a życie rodzinne z powrotem wraca na swoje utarte tory. Nie przemawia to do mnie. Podobnie jak szybko nadeszła ta miłość, która ponoć była dla bohaterki niepowtarzalna, jak szybko pożądanie znalazło swój upust, podobnie szybka była decyzja o rozstaniu z mnichem.

Mocno pogmatwany, może niepotrzebnie, jest także wątek samookaleczania się matki bohaterki, za którym kryje się prawdziwa przyczyna śmierci jej męża, skrywana przez ponad trzydzieści lat przed córką.

Autorka, dla dodania smaczku i tajemniczości, przybliża też czytelnikowi lokalne legendy o świętej Senarze, o syrenim tronie (które notabene pochodzą nie z Karoliny Południowej, a z Kornwalii). Niezbyt mnie one zaintrygowały, ani tym bardziej wciągnęły.

Szybko przeczytałam tę pozycję, bo 340 stron dużą czcionką to żadne wyzwanie, ale bez większego zainteresowania. Leniwa akcja, brak jakichkolwiek zwrotów spowodowały, że gdzieś w połowie powieści złapałam się na myśli: Ale ta książka jest nudna.
I to jest najważniejsze clou mojej opinii: nuda.
Ale to opinia tylko moja. Dlatego nie odradzam, ale chyba także nie polecam.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki Sue Monk Kidd. "Opactwo świętego grzechu" nie jest całkowitym rozczarowaniem, ale absolutnie do mnie nie przemówiło. Wiem, że autorka napisała jeszcze dwie inne powieści bardzo dobrze przyjęte przez czytelników. Ponieważ ich nie czytałam, trudno mi o jakiekolwiek porównanie.

Z całą pewnością jest to dobrze napisane, jakby...