Autorka podejmuje ważny i niestety wciąż aktualny problem traumy żołnierzy wracających z wojny i ich rodzin. Jedni i drudzy obciążeni są wspomnieniami, lękami. Przeżywają swoje koszmary. Czy są w stanie pomóc sobie nawzajem w „odcinaniu” się od przeszłości, w budowaniu „tu i teraz”? Czy miłość pomoże zabliźnić rany, nawet wówczas, gdy blizny zostaną widocznym dowodem minionych zdarzeń? I pytanie, które blizny są bardziej dotkliwe: te widoczne czy pojawiające się w naszej psychice jako konsekwencja tragicznych doświadczeń? A może to nie są blizny? Może są to rany, które wciąż się jątrzą…
Czworo głównych bohaterów musi odnaleźć się w realiach życia po zakończeniu I wojny światowej. Poradzić sobie z przeszłością, odnaleźć się w teraźniejszości, budować, naprawiać relacje. Czy podołają tym zadaniom?

Autorka podejmuje ważny i niestety wciąż aktualny problem traumy żołnierzy wracających z wojny i ich rodzin. Jedni i drudzy obciążeni są wspomnieniami, lękami. Przeżywają swoje koszmary. Czy są w stanie pomóc sobie nawzajem w „odcinaniu” się od przeszłości, w budowaniu „tu i teraz”? Czy miłość pomoże zabliźnić rany, nawet wówczas, gdy blizny zostaną widocznym dowodem...

Niedoczytane, jedna z najsłabszych książek, jakie kiedykolwiek trzymałam w swoich rękach.

Niedoczytane, jedna z najsłabszych książek, jakie kiedykolwiek trzymałam w swoich rękach.

Ta książka jest po prostu nudna i bezbarwna.
Czuć, że to są same opisy. Bez emocji, bez uczuć.
Pełen opis. Bez wyrazu.
I mimo, że książka opowiada o rzeczach ciężkich - ranach fizycznych, ale też psychicznych to nie ma w niej głębi. Oczekiwałam duużo, duuuuuuuuuuuuuuuuużo więcej.

Ta książka jest po prostu nudna i bezbarwna.
Czuć, że to są same opisy. Bez emocji, bez uczuć.
Pełen opis. Bez wyrazu.
I mimo, że książka opowiada o rzeczach ciężkich - ranach fizycznych, ale też psychicznych to nie ma w niej głębi. Oczekiwałam duużo, duuuuuuuuuuuuuuuuużo więcej.

Znam wiele książek traktujących o przeżyciach weteranów II wojny światowej z prespektywy żołnierza polskiego, amerykańskiego, czy też niemieckiego. Czytałam kilka książek o pierwszej wojnie światowej, oglądałam fotografie czy filmy traktujące o roli propagandy filmowej w tamtym czasie. Do tej pory nie miałam jednak okazji spotkać się z tak osobistym opisem traumy żołnierza, który powrócił z tej pierwszej wielkiej wojny do domu i cywilów, jego najbliższych, którzy w tym domu niecieprliwie go oczekiwali. Jest to zaiste niepowtarzalna książka, oszczędna w opisach i kiczowatych porównaniach. Ukończywszy tą niełatwą lekturę zdałam sobie sprawę, że od początku XX wieku do dnia dzisiejszego zmieniło się właściwie bardzo niewiele. Zmiany w postaci profesionalnej opieki nie tylko natury leczacej ciało, lecz i psychologicznej , postepując niezwykle powolnie. Patrząc na historię minionego stulecia, słyszę jak te same słowa powtarza żołnież z I wojny światowej, z II wojny światowej, z wojny w Wietnamie, z wojny na Bałkanach i z wojny w Iraku. Wszyscy odnieśli mniej lub bardziej poważne rany ciała, to widać na pierwszy rzut oka. Czy ktoś jednak pyta ich o rany duszy? Czy żony, dziewczyny, kochanki wracających z wojny chcą słuchać o ich wewnętrznym bólu, o smutku i samotności? O wyrzutach sumienia, żalu za złe decyzje, tęsknocie za przyjaciółmi, którzy nigdy już nie wrócą do domu? Z drugiej strony warto jednak zapytać, czy tylko ci, którzy walczyli mają prawo cierpieć, bo doświadczyli piekła od wewnątrz. Tutaj z kolei należy się zastanowić nad wpływem wojny na psychikę rodzin żołnieży. Przecież one także cierpiały i doświadczyły bólu psychicznego i fizycznego. Zapomina się jednak o ich doświadczeniach, ba, problemy kobiet są wciąż bagatelizowane, bo co takiego robiła taka jedna czy druga BABA w czasie wojny poza czekaniem na swojego bohatera? Nic, zupełnie nic...oprócz przejęcia wszytkich domowych obowiązków, wychowania dzieci, radzenia sobie z codziennymi trudnościami w postaci niedoborów jedzenia...słuchania wiadomosci o kolejnych ofiarach, uczestniczenia w pochówkach sąsiadów, braci, przyjaciół...odpisywania na oszczędne w słowach i uczuciach listy....Warto przeczytać tą książkę m.in. po to, aby po jej lekturze raz jeszcze zastanowić się nad tym, jak ogromne spustoszenie niesie ze sobą wojna. Jej przeklęte żniwo trwa o wiele dłużej niż same walki.

Znam wiele książek traktujących o przeżyciach weteranów II wojny światowej z prespektywy żołnierza polskiego, amerykańskiego, czy też niemieckiego. Czytałam kilka książek o pierwszej wojnie światowej, oglądałam fotografie czy filmy traktujące o roli propagandy filmowej w tamtym czasie. Do tej pory nie miałam jednak okazji spotkać się z tak osobistym opisem traumy...

"Walka w obronie cywilizacji może odebrać człowiekowi umiejętność życia w cywilizowanym społeczeństwie". (str 169)
Kontynuacja powieści "Kochanie, chcę Ci powiedzieć".
Wojna się skończyła. Dla naszych bohaterów stanowiło to wyzwanie stworzenia nowego świata, zadomowienia się w nim i zaakceptowania go.Pragnęli nowego życia pełnego radości, miłości i zrozumienia, bez oglądania się w przeszłość. Nie było to jednak łatwe zadanie.Kłamstwa dla uszczęśliwienia innych,płonne nadzieje, ucieczka w samotność i alkohol,dręczenie najbliższych,bezradność,obsesja na punkcie swojego cierpienia, urazy fizyczne i psychiczne to pokłosie wojny.Życie jednak musi toczyć się dalej,życie w którym goszczą szczęścia i nieszczęścia.Wydarzenia losowe wobec, których człowiek jest bezradny.Podejmowanie decyzji pod wpływem emocji i przemyśleń.
Pokonywanie swoich słabości po uświadomieniu sobie, że są rzeczy dla których warto żyć. Zdawanie sobie sprawy ze swoich pomyłek i błędów, a także świadomość wywinięcia się z rąk śmierci, by powrócić do życia gwarantującego względne bezpieczeństwo. Czasem niewiele trzeba by przejrzeć na oczy, spojrzeć na siebie od wewnątrz i zrozumieć co było niewłaściwe w naszym postępowaniu i zobaczyć świat na nowo.
Arkadia i Utopia.
"Arkadia to utracony raj z przeszłości. Utopia zaś to ewentualne niebo przyszłości" (str 288),o które trzeba walczyć dla zapewnienia sobie względnego spokoju i harmonii, oraz pogrzebania demonów wojny.
Książka jest rewelacyjnym studium traumy powojennej, z którą jedni potrafią się uporać,a inni pogrążają się coraz bardziej, bo nie potrafią się otrząsnąć i zapomnieć.

"Walka w obronie cywilizacji może odebrać człowiekowi umiejętność życia w cywilizowanym społeczeństwie". (str 169)
Kontynuacja powieści "Kochanie, chcę Ci powiedzieć".
Wojna się skończyła. Dla naszych bohaterów stanowiło to wyzwanie stworzenia nowego świata, zadomowienia się w nim i zaakceptowania go.Pragnęli nowego życia pełnego radości, miłości i zrozumienia, bez...

Książka "Wciąż czekam" jest kontynuacją "Kochanie, chcę Ci powiedzieć". Uważam, że część druga jest nieco lepsza niż jedynka. Książki tej pani są porywające. Opowiadają historię ludzi, którzy przeżyli okropności wojny i ich bliskich.
Tego typu książki przyjemnie się czyta jeśli akurat macie ochotę na historię o miłości, ale nie tej słodkiej i przerysowanej.

Książka "Wciąż czekam" jest kontynuacją "Kochanie, chcę Ci powiedzieć". Uważam, że część druga jest nieco lepsza niż jedynka. Książki tej pani są porywające. Opowiadają historię ludzi, którzy przeżyli okropności wojny i ich bliskich.
Tego typu książki przyjemnie się czyta jeśli akurat macie ochotę na historię o miłości, ale nie tej słodkiej i przerysowanej.

Nie wystarczy wygrać wojny, trzeba jeszcze wygrać pokój.Cytując autorkę,
"Nikt nigdy nie wygrywa wojny, a wojny nigdy się nie kończą."

Nie wystarczy wygrać wojny, trzeba jeszcze wygrać pokój.Cytując autorkę,
"Nikt nigdy nie wygrywa wojny, a wojny nigdy się nie kończą."

Ciekawa, pogłębione postacie, choć okładka sugeruje łzawy melodramat. Brakowało mi jednak początku, warto byłoby przeczytać wcześniej poprzednią część.

Ciekawa, pogłębione postacie, choć okładka sugeruje łzawy melodramat. Brakowało mi jednak początku, warto byłoby przeczytać wcześniej poprzednią część.

Fajna kontynuacja poprzedniej części, jednak nie tak dobra jak część pierwsza.

Fajna kontynuacja poprzedniej części, jednak nie tak dobra jak część pierwsza.

Jestem pod wrażeniem po przeczytaniu. Wspaniała i wzruszająca książka. Ciesze się , że przeczytałem tę fascynująca powieść. Jest to piękna książka o walce z koszmarami wojny, o walce o siebie i o miłość, która wszystko przetrzyma.
Polecam

Jestem pod wrażeniem po przeczytaniu. Wspaniała i wzruszająca książka. Ciesze się , że przeczytałem tę fascynująca powieść. Jest to piękna książka o walce z koszmarami wojny, o walce o siebie i o miłość, która wszystko przetrzyma.
Polecam