Romans w opactwie, między córką kucharki a nowicjuszem. Legenda związana z lokalną świętą. Rodzinna tajemnica, zagadkowe samookaleczenia. Brzmi ciekawie? Prawdopodobnie by mogło. Po Sue Monk Kidd spodziewałam się jednak czegoś więcej. Z „Sekretnym życiu pszczół” podziwiałam jej sposób przedstawienia problemu rasowego i wprawne pociąganie nici tajemnicy związanej z życiem i małżeństwem matki Lily. W historii Jessie wydaje się tego brakować.

Zanim Jessie wyruszy w podróż do stron dzieciństwa, dowiadujemy się o niej życiu zaledwie pobieżnych informacji. Dorastająca, rzadko odwiedzająca ją córka. Mąż, z którym coraz bardziej się oddalają. A zaraz potem pojawia się mieszkając przy opactwie matka, do której Jessie zmuszona jest jechać z ofertą opieki, po tym, jak matka odcięła sobie palec.

Fabuła toczy się zwarcie, choć w dość sennej aurze. Klimatem nasuwa wprawdzie na myśl „Sekretne życie pszczół”, jednak romans z nowicjuszem opactwa nie wypada bardzo przekonująco, raczej jak wizja senna, rozgrywana gdzieś w podświadomości kobiety. Powody, dla których matka obcięła sobie palec z góry są odczytywane jako nieracjonalne. Tym bardziej nie przekonuje zawziętość Jessie w parciu do odkrywania tajemnicy. Legenda o zmyślonej świętej Senarze, autentyczna eskimoska legenda o Sednie, która została pozbawiona wszystkich placów rąk, oraz okaleczenia świętej Eudorii, być może są bardzo ciekawymi wątkami, lecz na moje oko za mało rozwiniętymi. Motyw matki wydaje się niestety w tym kontekście zbyt pobieżny, jako że pozostaje jedynie domysłem. Podobnie pobieżne wydaje się rozwiązanie skrywanej tajemnicy, dotyczącej śmierci ojca Jessie.

Powieść ma prawdopodobnie wszystko, co może zainteresować przeciętnego czytelnika i gwarantować ciekawie spędzony z czas lekturą. W porównaniu jednak z innymi powieściami Sue Monk Kidd, wypada nawet blado i można mieć śmiałe przypuszczenia dlaczego ta właśnie powieść odniósł o wiele mniejszy sukces, niż „Sekretne życie pszczół”. Wygląda na to, że klimat i inspiracje autorki nie do końca wypełniły fabułę. Czy wobec tego jest aż tak słabo? Absolutnie nie. Bez porównań, pozostaje nam niewymagająca lektura z nutką tajemnicy i aurą niecodziennych legend – w sam raz na długie, zimowe wieczory.

Monika Samitowska-Adamczyk