Momentami zabawna i mam wrażenie, że Dean Koontz zawarł w niej więcej filozoficznych przemyśleń-drogowskazów. Trochę męcząca przez długie opisy, ale warto je przegryźć, bo na pewno wzbogacą słownictwo. Osobiście niestety gubię się w opisach pomieszczeń i przestrzeni, co gdzie jest, co stoi za czym, a co jest po lewej, co nad tym wszystkim figuruje. Czarne charaktery jak zwykle ciekawe.

Momentami zabawna i mam wrażenie, że Dean Koontz zawarł w niej więcej filozoficznych przemyśleń-drogowskazów. Trochę męcząca przez długie opisy, ale warto je przegryźć, bo na pewno wzbogacą słownictwo. Osobiście niestety gubię się w opisach pomieszczeń i przestrzeni, co gdzie jest, co stoi za czym, a co jest po lewej, co nad tym wszystkim figuruje. Czarne charaktery jak...

Niestety nie przeczytałam całej. Bo nic się nie działo. Jakieś smuty.

Niestety nie przeczytałam całej. Bo nic się nie działo. Jakieś smuty.

"Ostatnie drzwi przed niebem" Deana Koontza zdecydowanie mnie zaskoczyła. Bo nie jest to to, czego się spodziewałam.
Leilani i Curtis. Dwoje dzieci, których zarówno dużo dzieli jak i łączy. Leileni wychowuje się w dysfunkcyjnej rodzinie. W sumie to nawet mało powiedziane. Matka wiecznie pod wpływem narkotyków a ojczym planuje ją uśmiercić przed jej dziesiątymi urodzinami. A do tego ma fioła na punkcie kosmitów. Na szczęście dziewczynka trafia na kogoś, komu zaczyna na niej zależeć.
Curtis jest ścigany niemal przez całe Stany Zjednoczone przez bezlitosnych zabójców, których z kolei ściga FBI. Do końca nie wiadomo dlaczego. Ale, uwaga - niespodzianka. Curtis nie pochodzi z Ziemi. A jego misją jest ratowanie światów.
Ok, przebrnęłam przez obszerną powieść. W trakcie czytania kilkakrotnie zerwałam na okładkę, był sprawdzić nazwisko autora. Bo nie kupuję tej historii. Sorry... To nie jest to, czego się spodziewałam. Może zbyt wysoko postawiłam poprzeczkę. Ale cała ta historia nie trzyma się kupy. Jest tak mocno naciągana, przewidywalna aż do bólu, bohaterowie sztuczni (no może poza Leilani i ciotką Genevieve) i to bajkowe zakończenie... Pomysł może i fajny ale realizacja nie za bardzo. Ale to tylko moje zdanie. Tym, którzy pierwszy raz sięgają po Koontza będzie się podobać. I dobrze, bo wtedy sięgną po jego wcześniejsze powieści. Ale wiecie co? Mimo wszystko mam ochotę zadać jedno pytanie... A Wy co znajdziecie za ostatnimi drzwiami przed niebem?

"Ostatnie drzwi przed niebem" Deana Koontza zdecydowanie mnie zaskoczyła. Bo nie jest to to, czego się spodziewałam.
Leilani i Curtis. Dwoje dzieci, których zarówno dużo dzieli jak i łączy. Leileni wychowuje się w dysfunkcyjnej rodzinie. W sumie to nawet mało powiedziane. Matka wiecznie pod wpływem narkotyków a ojczym planuje ją uśmiercić przed jej dziesiątymi urodzinami. A...

Trochę ją męczyłam przyznam, ale nie umiałam jej odłożyć. Taki suspens ciągnący się przez 400 stron. Na plus i to wielki, kreacje bohaterów. Geneva Davis- moja ulubiona postać tej książki. Chciałabym mieć jej hart i pogodę ducha, jej ciepło i uśmiech. Opisy więzi człowieka z psem- majstersztyk. Warto doczytać do końca i przebrnąć przez te nudy pośrodku.

Trochę ją męczyłam przyznam, ale nie umiałam jej odłożyć. Taki suspens ciągnący się przez 400 stron. Na plus i to wielki, kreacje bohaterów. Geneva Davis- moja ulubiona postać tej książki. Chciałabym mieć jej hart i pogodę ducha, jej ciepło i uśmiech. Opisy więzi człowieka z psem- majstersztyk. Warto doczytać do końca i przebrnąć przez te nudy pośrodku.

No niestety tym razem Koontz całkowicie mnie zawiódł . Książka bardzo ciężka w odbiorze . Akcja poprowadzona bardzo nierówno i chaotycznie . Skoki rytmu , raz długie nużące wywody i opisy , które przechodzą w wartką akcje . Takie zmiany są męczące . Sama fabuła też nie do końca taka z jakiej słynie Autor .

No niestety tym razem Koontz całkowicie mnie zawiódł . Książka bardzo ciężka w odbiorze . Akcja poprowadzona bardzo nierówno i chaotycznie . Skoki rytmu , raz długie nużące wywody i opisy , które przechodzą w wartką akcje . Takie zmiany są męczące . Sama fabuła też nie do końca taka z jakiej słynie Autor .

Cięgnie się nie miłosiernie, przez ponad 400 stron trzeba przebrnąć, aby coś się zaczęło dziać. Masa opisów, które lubię, ale jak dla mnie, nic nie wnoszą ciekawego do fabuły książki.

Cięgnie się nie miłosiernie, przez ponad 400 stron trzeba przebrnąć, aby coś się zaczęło dziać. Masa opisów, które lubię, ale jak dla mnie, nic nie wnoszą ciekawego do fabuły książki.

Koonz wywołujący wzruszenie i opowiadający bajki? A jednak... . Do znanych wcześniej atutów - wartkiej akcji, ciekawych pomysłów i intrygującej dramaturgii, tu Autor dokłada jeszcze uroczych młodych bohaterów. Fantastycznego dzieciaka z wybitnym psem i kaleką dziewczynkę sypiącą grepsami przy których spadają kokardki. To chyba najlepsza książka Deana jaką poznałem.

Koonz wywołujący wzruszenie i opowiadający bajki? A jednak... . Do znanych wcześniej atutów - wartkiej akcji, ciekawych pomysłów i intrygującej dramaturgii, tu Autor dokłada jeszcze uroczych młodych bohaterów. Fantastycznego dzieciaka z wybitnym psem i kaleką dziewczynkę sypiącą grepsami przy których spadają kokardki. To chyba najlepsza książka Deana jaką poznałem.

Co ma wspólnego uciekający chłopiec z psem, skrzywdzona w dzieciństwie Michy i niebezpieczeństwo grożące dziewczynce? Okazuje się, że wiele. Duży plus za dowcipne dialogi i postać Leilani :) Minusy za rozwlekłe opisy, elementy nadprzyrodzone i nierzeczywiste, ociekające słodyczą zakończenie. Było to moje pierwsze spotkanie z Koontzem i w mojej ocenie, niezbyt udane...

Co ma wspólnego uciekający chłopiec z psem, skrzywdzona w dzieciństwie Michy i niebezpieczeństwo grożące dziewczynce? Okazuje się, że wiele. Duży plus za dowcipne dialogi i postać Leilani :) Minusy za rozwlekłe opisy, elementy nadprzyrodzone i nierzeczywiste, ociekające słodyczą zakończenie. Było to moje pierwsze spotkanie z Koontzem i w mojej ocenie, niezbyt udane...

Dean Koontz skończył się na "Kill'em all", czyli gdzieś w jego przypadku będzie to rok 1990.
Olaboga, co ja żem właśnie skończył czytać. Ni to bajka, ni to dreszczowiec, są kosmici, standardowy zestaw koontzowych wykolejeńców i popieprzeńców życiowych, jakieś gonitwy, jakieś przemyślenia, ważki (zdaniem autora) problem bioetyczny, wszystko to podlane sosem przerażającego wodolejstwa, gdzie laną wodą są gargantuiczne opisy pierdół wszelakich, w tym niestety wewnętrzne przemyślenia poszczególnych bohaterów. Serio, Koontz cierpi na syndrom późnego Kinga, miałka fabuła, rozdęta do rozmiarów Ryszarda Kalisza, przyduszona zostaje zwałami niezdrowego bajdurzenia, gdzie autor niewątpliwie obdarzony naturalnym talentem narratorskim dawno zjada swój ogon, a jednocześnie nie ma w redakcji odważnej korekty, która wyrzuciłaby do kosza połowę zbędnej treści. W 540 stronach niezdrowo tłustego tekstu, jest tutaj może z 200 stron mięsiwa, reszta to niekończące się opisy.
Bohaterowie i świat przedstawiony to typowy zestaw Koontza, więc z litości przemilczę.
Akcja, pomimo pozornej dynamiki, wlecze się jak wóz z węglem, linia fabularna tylko odrobinę ciekawsza od życiorysu Artura Barcisia. Przemęczyłem tylko dlatego, że z przyczyn mi kompletnie nieznanych miałem tę książkę w domowej bibliotece, a nie chciałem się jej pozbywać, uprzednio nie zaliczywszy. Teraz z ulgą mogę wydalić.

Dean Koontz skończył się na "Kill'em all", czyli gdzieś w jego przypadku będzie to rok 1990.
Olaboga, co ja żem właśnie skończył czytać. Ni to bajka, ni to dreszczowiec, są kosmici, standardowy zestaw koontzowych wykolejeńców i popieprzeńców życiowych, jakieś gonitwy, jakieś przemyślenia, ważki (zdaniem autora) problem bioetyczny, wszystko to podlane sosem przerażającego...

stary dobry Koontz - warto sobie odświezyć po latach.

stary dobry Koontz - warto sobie odświezyć po latach.