Przejmująca powieść o miłości oraz samotności. Historia wręcz powolna, pełna melancholii oraz skłaniająca do refleksji. Historia pokazuje nie tylko siłę miłości, ale również to jak bardzo samotny może być człowiekiem pośród innych ludzi. Napisana pięknym językiem. Naprawdę warta polecenia.

Przejmująca powieść o miłości oraz samotności. Historia wręcz powolna, pełna melancholii oraz skłaniająca do refleksji. Historia pokazuje nie tylko siłę miłości, ale również to jak bardzo samotny może być człowiekiem pośród innych ludzi. Napisana pięknym językiem. Naprawdę warta polecenia.

Wspomnienia zakochanego młodego człowieka, który nie jest pewien, czy jego ukochana do końca odwzajemnia jego uczucie. Taki natłok myśli, które trawią jego umysł, doprowadziłby do szaleństwa lub depresji niejednego człowieka, co też czyni z czytelnikiem. Dobrze, że książka niedługa, bo nie wiem ile jeszcze bym wytrzymała.

Wspomnienia zakochanego młodego człowieka, który nie jest pewien, czy jego ukochana do końca odwzajemnia jego uczucie. Taki natłok myśli, które trawią jego umysł, doprowadziłby do szaleństwa lub depresji niejednego człowieka, co też czyni z czytelnikiem. Dobrze, że książka niedługa, bo nie wiem ile jeszcze bym wytrzymała.

Pisarze z mniej popularnych krajów zawsze budzą moją ciekawość.
Do tej książki dorwanej gdzieś w antykwariacie przyciągnęła mnie nostalgiczna okładka i enigmatyczny tytuł.
Okazała się perełką autorstwa tureckiego pisarza Sabahattina Alego.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza to w miarę współczesna turecka rzeczywistość - niezbyt ciekawa.
Druga to pamiętnik - wspomnienia z młodości spędzonej w międzywojennym Berlinie.
Berlin do dziś jest trudny do odkrycia. Ma wiele warstw i twarzy a wszystkie się przenikają. Sama byłam tam raz i to o wiele za mało.

Berlin na początku lat dwudziestych XX wieku to miasto otwarte, nowoczesne i nowatorskie. Kwitnie towarzysko i kulturalnie: teatry i kabarety, muzea i galerie.
Międzynarodowe towarzystwo czerpie z siebie nawzajem, a to wszystko tworzy wartość dodaną składającą się na atmosferę tego miasta. Łatwo tam tworzyć, bo każdy może się wyrazić nawet w bardzo nowatorski sposób. Łatwo też się zakochać, bo mieszka tam wiele ciekawych osób.
Taką miłość przeżywa też nasz bohater.
Los zetknął ze sobą zupełnie odmienne dwie osoby.
Pokazuje jednak, że prawdziwa miłość nie patrzy na granice i nie pozwala zapomnieć o sobie przez całe życie.

Krótkie (wszak autor znany jest z krótkich form) acz wnikliwe studium psychologiczne miłości i Berlina będącego dla niej nieodłącznym tłem.
Ciekawa i niestandardowa.

Pisarze z mniej popularnych krajów zawsze budzą moją ciekawość.
Do tej książki dorwanej gdzieś w antykwariacie przyciągnęła mnie nostalgiczna okładka i enigmatyczny tytuł.
Okazała się perełką autorstwa tureckiego pisarza Sabahattina Alego.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza to w miarę współczesna turecka rzeczywistość - niezbyt ciekawa.
Druga to pamiętnik -...

To taka książka, którą bardzo trudno ocenić. Czytało mi się ją naprawdę dobrze jak na tego typu literaturę, ale historia aż tak bardzo (jak chyba powinna) nie chwyciła mnie za serce.
PS. Czytałam ją dlatego, że czytali ją bohaterowie serialu „Zapukaj do moich drzwi“ 💖

To taka książka, którą bardzo trudno ocenić. Czytało mi się ją naprawdę dobrze jak na tego typu literaturę, ale historia aż tak bardzo (jak chyba powinna) nie chwyciła mnie za serce.
PS. Czytałam ją dlatego, że czytali ją bohaterowie serialu „Zapukaj do moich drzwi“ 💖

https://czytomania.wordpress.com/2022/08/06/madonna-w-futrze/

Kilka miesięcy temu dzięki Twitterowi odkryłam „Zapukaj do moich drzwi” (Sen Çal Kapımı),turecki serial, w którym się zakochałam bez reszty. Podczas oglądania w kilku odcinkach przewinęły się fragmenty klasycznej tureckiej prozy znanego pisarza – wiedziałam, że muszę dorwać tę książkę.

Opinie o tej książce są różne, nie dziwię się, bo sama jestem rozdarta. Z jednej strony doświadczyłam urokliwej podróży, pełnej miłości, bólu, a z drugiej miałam poczucie, że najlepsze fragmenty zostały wykorzystane w serialu.

Sabahattin Ali, przepięknie wykreował emocje i wewnętrzny chaos Efendiego, jednocześnie przy tak krótkiej formie nie pominął emocji i przemian, jakie doświadczyła też główna bohaterka Maria. Autor uwypuklił, w jaki sposób miłość nas dopełnia, uszlachetnia, porządkuje nasze życie oraz jak bardzo uzależnia i niszczy. Według mnie to wszystko składa się na wyjątkowość tej powieści.

Wiem, że jeżeli sięgnę po tę książkę drugi raz, to zacznę od pamiętnika, on niesie w sobie największą wartość. Czuję, że to jedna z tych powieści, z której za każdym razem wyniosę coś nowego. Podczas kolejnego czytania nabierze innego znaczenia i inne wartości z niej wyciągnę, szczególnie gdy wymyślone zakończenie przez czytelnika nijak ma się do tego wykreowanego przez autora.

https://czytomania.wordpress.com/2022/08/06/madonna-w-futrze/

https://czytomania.wordpress.com/2022/08/06/madonna-w-futrze/

Kilka miesięcy temu dzięki Twitterowi odkryłam „Zapukaj do moich drzwi” (Sen Çal Kapımı),turecki serial, w którym się zakochałam bez reszty. Podczas oglądania w kilku odcinkach przewinęły się fragmenty klasycznej tureckiej prozy znanego pisarza – wiedziałam, że muszę dorwać tę książkę.

Opinie o tej książce są...

Bardzo ładna, krótka historia nieszczęśliwej miłości dwojga ludzi, których podzieliły brak porozumienia i różnice kulturowe. Głownie jednak niemożność nawiązania jakiejkolwiek rozmowy.
Bohater, młody Turek, przyjeżdża do Berlina by zdobyć nowe doświadczenia nie tyle życiowe, co rzemieślnicze, jego ojciec prowadzi mydlarnię i pragnie by syn na zachodzie nauczył się czegoś więcej o branży, w której specjalizuje się rodzinny biznes. Niestety syn zanurzony w książkach i filozoficznych dywagacjach wcale nie kwapi się do codziennych wizyt w fabrykach mydła. Woli wizytować księgarnie, biblioteki, muzea, ogrody botaniczne. Czas przyjemnie mu płynie na czytaniu, przesiadywaniu w kawiarniach i obserwowaniu ludzi. W czterech ścianach wynajmowanego pokoju snuje zaś niekończące się rozważania na temat sensu i bezsensu własnej egzystencji. Rozważania tyleż wygodne, bo nic go nie kosztujące, wszak pobyt młodzieńca w Berlinie finansuje rzecz jasna, ojciec.
W tym punkcie na scenę wkracza heroina, najpierw w postaci portretu, który oczarowuje bohatera, potem już jako kobieta z krwi i kości. Nasz młodzieniec od pierwszego zerknięcia na portret owej Madonny w futrze jest oczarowany, jej urodą, tajemniczością, tym że początkowo jest nieosiągalnym, nieziemskim zjawiskiem. Kobieta z portretu staje się jego obsesją, pragnie odnaleźć ją w prawdziwym życiu.
W myśl powiedzenia "uważaj czego pragniesz, bo może Ci to być dane" młodzieniec spotyka swoją nemezis. Kobieta w futrze nie do końca jest taka jak w jego wyobraźni. To istota z krwi i kości, ma swoje poglądy, upodobania, przyzwyczajenia. Dla niej młody mężczyzna okazuje się...po prostu mężczyzną, który również ma swoje pragnienia, potrzeby. I tak oto stoją naprzeciw siebie, on zagubiony w obcym mieście i w obcej kulturze, poplątany wewnętrznie i ona, emocjonalna, rozchwiana, niepewna swoich pragnień, rozdarta między niechęcią do wszystkich mężczyzn a silną potrzebą bycia kochaną i pożądaną. Jak dwa magnesy to się przyciągają, to znów odpychają, żadne niezdolne do podjęcia jakiegokolwiek dialogu. Czy to się może dobrze skończyć? Raczej nie.
Nieszczęście dotyka naszego bohatera, kurek z pieniędzmi zostaje zakręcony i trzeba pakować manatki i wracać do domu. Kochankowie zostają rozdzieleni. Młodzieniec widzie raczej marne życie w Turcji, nie idzie mu w interesach, wciąż jest nieszczęśliwy, tęskni, pisze łzawe listy ale jakoś nie robi zdecydowanych kroków, by połączyć się z ukochaną. Nie ma w nim odwagi by zawalczyć o to uczucie, by złamać kulturowe i obyczajowe tabu, by sprzeciwić się oczekiwaniom rodziny. Grzęźnie w marnej, niesatysfakcjonującej egzystencji, emocjonalnie zamrożony, wciąż rozrywany żalem za utraconą miłością. Szczerze mówiąc chętnie bym nim potrząsnęła i powiedziała weź się chłopie w garść i zrób coś ze swoim życiem.
"Madonna w futrze" jest ładnie napisana, historia jest dosyć zajmująca, choć głębszych emocji we mnie nie wzbudziła. Nie współczułam bohaterom, ich losy średnio mnie obeszły, bardziej mnie irytowali swoją niemocą, jakimś takim rozmemłaniem aniżeli wzruszali, bo przecież nieszczęśliwie zakochani. W życiu trzeba umieć o siebie i swoje szczęście zawalczyć, a nie czekać, płacząc po kątach, aż problemy rozwiążą się same. Być może przeszkadza mi we właściwym odbiorze tego tekstu współczesna perspektywa, bo dzisiaj w zglobalizowanym świecie bariery kulturowe łamie się i przekracza znacznie łatwiej niż w czasach bohaterów "Madonny w futrze". Tak czy owak warto przeczytać.

Bardzo ładna, krótka historia nieszczęśliwej miłości dwojga ludzi, których podzieliły brak porozumienia i różnice kulturowe. Głownie jednak niemożność nawiązania jakiejkolwiek rozmowy.
Bohater, młody Turek, przyjeżdża do Berlina by zdobyć nowe doświadczenia nie tyle życiowe, co rzemieślnicze, jego ojciec prowadzi mydlarnię i pragnie by syn na zachodzie nauczył się czegoś...

Piękna.

Piękna.

Nie ukrywam, że sięgnęłam po tę książkę dzięki popularnemu ostatnio tureckiemu serialowi, w którym fragmenty z tej powieści są często używane dla podkreślenia dramaturgii scen między głównymi bohaterami.
Być może nie jest to najbardziej porywająca fabuła na świecie, jednak ma to coś, coś, co sprawiło, że nie chciałam przeczytać wszystkiego na raz, tylko dawkowałam sobie po kilka stron. Książka jest napisana w taki sposób, że słowa są starannie dobrane, jednak nie mamy tu nadmiernej egzaltacji-dzięki czemu czyta się ją lekko.
Zaskakująco najbardziej podobały mi się nie te fragmenty, gdy bohater był szczęśliwy, w trakcie relacji z kobietą, lecz te, kiedy uświadamia sobie, jak wiele ta miłość zmieniła w jego życiu, jakie uczucia się w nim obudziły i jakim stał się człowiekiem. Po raz kolejny dzięki tej historii przekonujemy się, że w życiu najważniejsza jest miłość, nawet ta nie do końca spełniona może dać nam tak wiele, pokazać prawdę o nas samych i zmienić nasze życie.

Nie ukrywam, że sięgnęłam po tę książkę dzięki popularnemu ostatnio tureckiemu serialowi, w którym fragmenty z tej powieści są często używane dla podkreślenia dramaturgii scen między głównymi bohaterami.
Być może nie jest to najbardziej porywająca fabuła na świecie, jednak ma to coś, coś, co sprawiło, że nie chciałam przeczytać wszystkiego na raz, tylko dawkowałam sobie po...

Krótka, lecz niezwykle ciekawa powieść Sabahattina Alego, jednego z klasyków tureckiej literatury. Mało bowiem kto wie, że jest ona bardzo młoda - standard języka oraz zapis w alfabecie łacińskim liczy mniej niż 100 lat. Mimo to nie widać tego, jak i w ogóle faktu, że to książka z peryferiów kultury europejskiej.
Wstęp narratora oraz początek opowieści Raifa Effendiego to jedyne elementy wskazujące na bliskowschodnie pochodzenie autora i jego dzieła. Gdyby akcje tych epizodów rozgrywały się np. na pograniczu Austro-Węgier, a bohaterowie nosili neutralnie europejskie imiona, nie znając autora można byłoby wręcz sądzić, że jest nim Stefan Zweig.
Zasadnicza fabuła rozgrywa się bowiem w Berlinie, na początku lat dwudziestych. I jest to zupełnie inne miasto, niż przyszłą stolica III Rzeszy. Bardziej przypomina pierwsze sceny z filmu „Kabaret”. Kwitnie życie towarzyskie i kulturalne, w tym kabarety oraz muzea i galerie, opisane w książce jako tło ważnych wydarzeń. Malarze obojga płci tworzą swoje dzieła nieskrępowani jakimikolwiek ograniczeniami, a całkowicie wolna prasa może je komentować w dowolny sposób. Przybysze z innych krajów nikogo nie dziwią, a czytelnika co najwyżej przytoczone w książce niskie koszty utrzymania w takim mieście.
I w takich to kulisach dochodzi do spotkania dwojga ludzi z różnych kultur. I to na kilka sposobów, ciekawie pokazanych w książce. Los zetknął zatem dwie osoby, które się wzajemnie przyciągały, ale i odpychały. A już na pewno to ostatnie podsycały wydarzenia zewnętrzne. I akcja przynosi zarówno spodziewane jak i zaskakujące rozstrzygnięcia. Pokazuje natomiast, że prawdziwa miłość uskrzydla i kto jej zaznał, nigdy o niej nie zapomni. Zaś wrażliwość może tak zakochanym pomagać, ale i przeszkadzać.
Wnikliwe studium psychologiczne. Czerpiące co najlepsze w obu kultur – niemieckiej i tureckiej, powstałe na długo przed masowym zetknięciem obu społeczeństw w dawnej RFN.

Krótka, lecz niezwykle ciekawa powieść Sabahattina Alego, jednego z klasyków tureckiej literatury. Mało bowiem kto wie, że jest ona bardzo młoda - standard języka oraz zapis w alfabecie łacińskim liczy mniej niż 100 lat. Mimo to nie widać tego, jak i w ogóle faktu, że to książka z peryferiów kultury europejskiej.
Wstęp narratora oraz początek opowieści Raifa Effendiego...

Taka niewakacyjna książka, pełna pięknych przeżyć, czystych uczuć, rozmów, miłości takiej na zawsze i na śmierć. Te rozmowy, opisy odczuć i samotności to również bohaterki tej książki. Piękna proza przypominająca mi klasyczną literaturę rosyjską, Dostojewskiego, Bułhakowa. Milczenie mnie ogarnęło po skończeniu tej opowieści.
Długo nie umiałam zdobyć tej książki, wreszcie się udało i cieszę się.

Taka niewakacyjna książka, pełna pięknych przeżyć, czystych uczuć, rozmów, miłości takiej na zawsze i na śmierć. Te rozmowy, opisy odczuć i samotności to również bohaterki tej książki. Piękna proza przypominająca mi klasyczną literaturę rosyjską, Dostojewskiego, Bułhakowa. Milczenie mnie ogarnęło po skończeniu tej opowieści.
Długo nie umiałam zdobyć tej książki, wreszcie...