Poezja pisana prozą, takie cuda. Krótkie teksty na pół strony, na stronę, opisujące pewną rzeczywistość i jak mi się wydaje, w głównej mierze z punktu widzenia dziecka. Dziecka, które widzi więcej i w sposób bardziej niezwykły, surrealistyczny. Czytając "Nakarmić kamień" odczuwałam jakieś niejasne podobieństwo do książki "Guguły" Wioletty Grzegorzewskiej. Może dlatego, że właśnie perspektywa dziecka, chyba w podobnych czasach, podobnym miejscu, a przynajmniej tak wnioskuję z tego, co pojawia się między wierszami, czyli np. mycie się w kuchni w misce, mieszkanie z prababką, itd. Ogólnie nie mogę powiedzieć, żeby porwały mnie te utwory, ale było kilka takich, które wydały mi się interesujące. M.in. utwór jak ojciec nieruchomieje po wyjściu matki z domu, drugi kiedy to bohaterka zastanawiała się, co dzieje się z martwymi ptakami, bo przecież nikt ich nie zakopuje, ale też nigdzie nie leżą, a także ten, w którym prababka czekała na śmierć jak na pociąg i jak odczuwała, że trawa się porusza, a motyle podfruwają z trawy, jakby taki pociąg naprawdę wjeżdżał do ogrodu. Książka nie jest długa, więc myślę, że warto przeczytać. Chociażby po to, żeby - tak jak ja - znaleźć chociaż te trzy fragmenty, które się spodobają. Jednak czy książka zasłużyła aż na Nagrodę Nike? W moim odczuciu nie, ale nie ja tu jestem krytykiem i znawcą.

Poezja pisana prozą, takie cuda. Krótkie teksty na pół strony, na stronę, opisujące pewną rzeczywistość i jak mi się wydaje, w głównej mierze z punktu widzenia dziecka. Dziecka, które widzi więcej i w sposób bardziej niezwykły, surrealistyczny. Czytając "Nakarmić kamień" odczuwałam jakieś niejasne podobieństwo do książki "Guguły" Wioletty Grzegorzewskiej. Może dlatego, że...