Nakarmić kamień

Dla nowej twarzy i dla niewielkiej, niepozornej książki. To zbiór urwanych form z codzienności, na którą patrzy dziecko. Własną rodzinę widzi jako bycie, trwanie tu. Tylko prababka tak naprawdę żyje. Stara schorowana kobieta z alzheimerem i demencją, stara której wydaje się że jest dzieckiem i czasem z walizką i w kapciach staje w ogrodzie i czeka na pociąg. Stoi przy torach, ktore istnieją tylko w jej glowie by po trwaniu w miejscu wrócić do domu. może czeka na śmierć? Moze pociąg mija jej stację bo to nie jej czas? Dziecko trzyma kamień w kieszeni i próbuje mu dać życie, nakarmić go by zyl. A o co w tym świecie chodzi...czy on ma jakiś sens? Czytalam o progu, o szafie-skrytce prababki, o płaczu do wewnątrz i smutku na leżaku obok. Strony tej książki zaprzątają umysł w bardzo dziwny sposób. Najpierw chciałam zrozumieć więcej niż moglam, jakbym sama sobie narzucała intelektualne wyzwanie, jakbym chciała znaleźć drugie dno. Ale tu chyba nie zawsze o to chodzi. To nasz świat, ja jestem dorosła a patrzy na mnie dziecko, wokoło którego toczy sie ten sam świat lecz jakby inny. Trudno szybko przejść, trudno trzasnąć drzwiami, a może latwiej ubrać się w sukienkę trumnę?
Smutne, nie dla każdego choć każdy zrozumie Bronkę inaczej. Dlatego nie ocenię

Dla nowej twarzy i dla niewielkiej, niepozornej książki. To zbiór urwanych form z codzienności, na którą patrzy dziecko. Własną rodzinę widzi jako bycie, trwanie tu. Tylko prababka tak naprawdę żyje. Stara schorowana kobieta z alzheimerem i demencją, stara której wydaje się że jest dzieckiem i czasem z walizką i w kapciach staje w ogrodzie i czeka na pociąg. Stoi przy...

Intrygujące, niepokojące obrazy.

Intrygujące, niepokojące obrazy.

Słowa bolą. Zaskakują. Wywołują zadumę. Słowa rebusy. Kamienie. Przebłyski. Przypływy i odpływy. Słowa jak krzyk. Jak szept. Aż po płacz.

Osobne. Bezbronne. Pisklęta, które wykluć się nie chciały. Lecz nie miały wyboru.

Słowa bolą. Zaskakują. Wywołują zadumę. Słowa rebusy. Kamienie. Przebłyski. Przypływy i odpływy. Słowa jak krzyk. Jak szept. Aż po płacz.

Osobne. Bezbronne. Pisklęta, które wykluć się nie chciały. Lecz nie miały wyboru.

Dla mnie zbyt efemerycznie. Na pewno pisana emocjami. Jest w tym dużo ujmującej spostrzegawczości, wrażliwości estetycznej, czułości. Forma na wstępie intrygująca, potem jak worek rozsypanych przedmiotów. A że w poszczególnych rozdziałach też się od nich roi, to sam koncept traci, nie spina ani nie zostaje ostatecznie niczym spięty poza osobą narratorki. Nie powiem, miałam momenty zachwytu, lubię prozę literacka. Jednak lubię przez nią płynąć i te krótkie rozdziały widziałabym jako wstępy. Tymczasem czytało mi się w sposób szarpany zdanie, kropka, nowe, kropka, kolejne. Szybko też wpada się w rutynę- to nie my przedmioty, istoty świat, a one nas - odwracane sensy w końcu przestają działać. Tematyka wpisującą się w trend, rozumiem potrzebę, widoczną traumę, żałobę, pragnienie tego, co przedmioty dla bohaterki znaczą, ale czym nie są. I w drugą stronę - pragnienie zachowania wspomnień w tych przedmiotach, ale też czasem lęk przed tym co symbolizują i chęć schowania tych lęków w przedmiotach. Zastanawiam się, czy to już nurt nurt charakteryzujący moje millenialskie pokolenie? Nie mam nic przeciwko. Najwyraźniej tez trzeba te znane juz motywy przepracować w słowach. Ostatecznie w moim odbiorze ksiazka daje zbyt wiele i zbyt mało jednocześnie. Być może właśnie w tym dla wielu tkwi jej urok.

Dla mnie zbyt efemerycznie. Na pewno pisana emocjami. Jest w tym dużo ujmującej spostrzegawczości, wrażliwości estetycznej, czułości. Forma na wstępie intrygująca, potem jak worek rozsypanych przedmiotów. A że w poszczególnych rozdziałach też się od nich roi, to sam koncept traci, nie spina ani nie zostaje ostatecznie niczym spięty poza osobą narratorki. Nie powiem, miałam...

Bardzo wymagająca lektura. Książka porusza tematykę traumy, przemijania i warto czytać ją powoli, na raty.

Bardzo wymagająca lektura. Książka porusza tematykę traumy, przemijania i warto czytać ją powoli, na raty.

Tak to prawda, że wody nie można się złapać, ale z drugiej strony,
stare czasy zalegają w człowieku jak fusy na dnie szklanki,
więc znacznie lepiej jest tę szklankę wciąż napełniać czystą wodą.
Napełniać, na świeżo wypijać i pamiętać, że kula smutku pasie się na mroźnym słowie „niemożliwe”.

O niedzielnym poranku poezja Bronki Nowickiej trochę mnie przygnębiła, więc postanowiłem ulepić z niej taki eklektyczny i z lekka kiczowaty, ale jednak pozytyw - żeby czuć się z nią w głowie dobrze, przez cały dzień:)

Tak to prawda, że wody nie można się złapać, ale z drugiej strony,
stare czasy zalegają w człowieku jak fusy na dnie szklanki,
więc znacznie lepiej jest tę szklankę wciąż napełniać czystą wodą.
Napełniać, na świeżo wypijać i pamiętać, że kula smutku pasie się na mroźnym słowie „niemożliwe”.

O niedzielnym poranku poezja Bronki Nowickiej trochę mnie przygnębiła, więc...

Bardzo niepokojąco ukazana jest cielesność w tej książce. Powieść jakby mająca być dziecinnie ciepła, ale dojrzale twarda, a przez to jak przedstawiana jest fizyczność porażająco nieprzyjemna. Ogólnie ciężkie to jest. Jeden człowiek napisał że to pensjonarskie, chyba nie można się bardziej mylić.

Bardzo niepokojąco ukazana jest cielesność w tej książce. Powieść jakby mająca być dziecinnie ciepła, ale dojrzale twarda, a przez to jak przedstawiana jest fizyczność porażająco nieprzyjemna. Ogólnie ciężkie to jest. Jeden człowiek napisał że to pensjonarskie, chyba nie można się bardziej mylić.

Skomplikowana treść. Pewnie, gdyby nie NIKE nigdy bym po nią sięgnął.

Skomplikowana treść. Pewnie, gdyby nie NIKE nigdy bym po nią sięgnął.

Rzeczywiście autorka kierowała się sobie tylko znaną logiką. Jaj jej jednak znalazłam. Może to wina pogody, może nastroju, jednak książka do mnie nie przemówiła. Tak bywa.

Rzeczywiście autorka kierowała się sobie tylko znaną logiką. Jaj jej jednak znalazłam. Może to wina pogody, może nastroju, jednak książka do mnie nie przemówiła. Tak bywa.

To naprawdę poezja wysokich lotów. Autorka jest doskonałym obserwatorem życia, które nie zawsze usłane jest różami. Mamy tu dużo surrealizmu tańczącego na przemian z naturalizmem. Co do wydania książki brakło choćby jednej ilustracji.

To naprawdę poezja wysokich lotów. Autorka jest doskonałym obserwatorem życia, które nie zawsze usłane jest różami. Mamy tu dużo surrealizmu tańczącego na przemian z naturalizmem. Co do wydania książki brakło choćby jednej ilustracji.