Wydaje mi się, że nie ma potrzeby pisać o samej fabule książki bo ta jest pobieżnie znana nawet tym, którzy jej nie czytali. Nie trzeba też mówić o perspektywie, z jakiej całą historię poznajemy ani miejscu, z którego prowadzona jest narracja, bo to żadna nowość, raczej schemat chętnie powielany w literaturze.

Trzeba jednak powiedzieć, że "Nostalgię..." czyta się jednym tchem, ze wzruszeniem i zrozumieniem. A zasadniczo akcja powieści do wartko toczących się nie należy. Po intensywnym początku ulega nawet istotnemu spowolnieniu. I bardzo dobrze.Prosty i jednocześnie bardzo piękny język powieści (bez brutalizmów ale i zbędnych ozdobników) prezentuje historię zbrodni, która mogła wydarzyć się kiedykolwiek, w dowolnym miejscu. Ale przede wszystkich ukazuje proces przeżywania żałoby, godzenia się ze śmiercią i wracania do życia, które uległo nieodwracalnej zmianie. Zarówno dla rodziny i przyjaciół , jak i samej Susie. To studium emocji, wobec których ciężko zachować dystans. Ja dałam się wciągnąć bez reszty.

Choć do końca liczyłam, że ciało się odnajdzie a zbrodniarza uda się schwytać. To chyba jednak dobrze, że tak się nie stało, bo w życiu nie wszystkie sprawy znajdują odpowiednie zamknięcie, a czas leczy rany. Nawet te najgłębsze. Pozostaje pamięć serca i ...pamięć papieru. Bo tej książki długo nie zapomnę.



I jeszcze kilka słów o ekranizacji - efektownej, z fantastyczną rolą Saoirse Ronan. Została spłycona do absolutnego minimum, odbierając historii wiele cennych emocji i niuansów , natomiast niebiańska muzyka i twarz Susie Salmon wycisnęły ze mnie morze łez. Raczej jako dodatek po lekturze, nigdy zamiast!

Wydaje mi się, że nie ma potrzeby pisać o samej fabule książki bo ta jest pobieżnie znana nawet tym, którzy jej nie czytali. Nie trzeba też mówić o perspektywie, z jakiej całą historię poznajemy ani miejscu, z którego prowadzona jest narracja, bo to żadna nowość, raczej schemat chętnie powielany w literaturze.

Trzeba jednak powiedzieć, że "Nostalgię..." czyta się jednym...