Nostalgia anioła

"Nostalgia anioła" Alice Sebold, wydana przez Albatros, to głęboko poruszająca powieść o życiu po śmierci, której unikalna narracja odkrywa złożoność ludzkich emocji i żalu. Książka, będąca podstawą filmu "Nostalgia anioła" z 2010 roku, zachwyca swoim emocjonalnym ładunkiem i wnikliwym spojrzeniem na temat odkupienia i pamięci.

"Nostalgia anioła" Alice Sebold, wydana przez Albatros, to głęboko poruszająca powieść o życiu po śmierci, której unikalna narracja odkrywa złożoność ludzkich emocji i żalu. Książka, będąca podstawą filmu "Nostalgia anioła" z 2010 roku, zachwyca swoim emocjonalnym ładunkiem i wnikliwym spojrzeniem na temat odkupienia i pamięci.

Książka, którą przeczytali już pewnie wszyscy, a o której istnieniu ja dowiedziałam się niedawno, ze zdziwieniem przyjmując informację, że umieszczono ją na utworzonej w roku 2003 liście najlepszych książek wg BBC, obejmującej utwory literackie powstałe w ciągu poprzednich 300 lat (nie wiem tylko co w związku z tym na tej liście robi Biblia…).
Abstrahując już od tego, że przytłaczająca większość książek z listy pochodzi z europejskiego kręgu kulturowego oraz, że jak każda lista ma charakter subiektywny (patrz ogłoszona niedawno lista najlepszych książek XXI wieku wg New York Timesa),naprawdę nie mam pojęcia czym książka Sebold mogła sobie zasłużyć na taką nobilitację. Nie twierdzę przy tym, że jest książką złą – czyta się ją dość dobrze (o ile pominie się sposób przetłumaczenia tytułu: „The lovely bones” nijak nie wymieniają się na „Nostalgię anioła”, ale rozumiem, że ta druga wersja rokuje wyższą sprzedaż),jednak ani nie jest dziełem wybitnym, ani – o ile mi wiadomo – jej pojawienie się nie było bardzo głośnym wydarzeniem na miarę światową (w każdym razie w przypadku wspomnianego wyżej kręgu kulturowego).
Książka Sebold jest opowieścią snutą przez zamordowaną przez sąsiada czternastoletnią Susie, znajdującą się w czymś w rodzaju przednieba (nie mylić z czyśćcem). Razem z nią przyglądamy się jak jej śmierć wpłynęła na jej rodzinę i inne osoby, które były z nią jakoś związane. Nie ma tu nic literacko odkrywczego ani nowatorskiego (obraz owego przednieba jest dość naiwny),choć historia bywa momentami przejmująca. Nie mogłam jednak oprzeć się wrażeniu jednowymiarowości przedstawionego świata, a właściwie jego bohaterów. Pojawia się ich wielu, pierwszo i drugoplanowych, jednak żadna postać nie została pogłębiona w sposób, który pozwoliłby czytelnikowi naprawdę zrozumieć jej postępowanie czy motywacje. Najbardziej obiecujące były tu wątki nieco ekscentrycznej babci (ewidentnie mającej problem z samoakceptacją) oraz matki Susie (uświadamiającej sobie, że nie chce dłużej żyć swoim aktualnym życiem),jednak zostały poprowadzone w sposób mało przekonywujący, w każdym razie przy podanych przez autorkę danych.
Zatem: nie żałuję, że przeczytałam, ale gdybym nie przeczytała, też bym nie żałowała.

Książka, którą przeczytali już pewnie wszyscy, a o której istnieniu ja dowiedziałam się niedawno, ze zdziwieniem przyjmując informację, że umieszczono ją na utworzonej w roku 2003 liście najlepszych książek wg BBC, obejmującej utwory literackie powstałe w ciągu poprzednich 300 lat (nie wiem tylko co w związku z tym na tej liście robi Biblia…).
Abstrahując już od tego, że...

{Q} A czy Wy chcielibyście obserwować swoich bliskich z zaświatów?
Powiem tak, "Nostalgia anioła" od Alice Sebold to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Książkę poleciła mi sąsiadka, mówiąc że będę potrzebować opakowania chusteczek, bo to bardzo smutna opowieść. No i miała rację, popłakałam się na niej, jednak trochę późno jak na całą historię.
#spojleralert
Historia opowiada o czternastoletniej Suzie Salmon, która wracając po zmroku zostaje zaproszona przez sąsiada do "klubu" który zbudował rzekomo dla młodzieży. Szybko jednak wychodzą na jaw jego prawdziwe intencje i dziewczyna nie ma szans na ucieczkę. Mężczyzna po wszystkim złym co uczynił, zabiera ciało dziewczyny w torbę i zanosi do siebie, by kilka dni później pozbyć się dowodów.
Suzie widzi wszystko już z zaświatów i tylko tak może zobaczyć co się dzieje z jej rodziną i jak sobie radzą ze stratą.
Dziewczyna chciałaby, by to jednak jej oprawca był martwy, a nie ona, ale nie da się tego zmienić.
W tej książce bardzo szybko dowiadujemy się kto jest mordercą. Nie jest to #kryminał tylko #literaturapiekna
Swoją drogą nie chciałabym z zaświatów patrzeć na swoją rodzinę i wiedzieć, że nic już dla nich zrobić nie mogę. Nie mogłabym się tak katować, w szczególności gdybym wiedziała, że nie dadzą rady poradzić sobie z tą sytuacją.
Książka sama w sobie napisana jest dobrze, choć czasem miałam wrażenie, że jeszcze do niej nie dojrzałam.
Kilka razy zastanawiałam się czy odłożyć książkę, ale jednak wracałam do niej, bo chciałam poznać losy rodziny Salmon.
Moja ocena to 3.5☆/5☆
Gdyby nie styl, którym jest napisana, byłoby więcej, ale nie wszystko mi się musi podobać.

{Q} A czy Wy chcielibyście obserwować swoich bliskich z zaświatów?
Powiem tak, "Nostalgia anioła" od Alice Sebold to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Książkę poleciła mi sąsiadka, mówiąc że będę potrzebować opakowania chusteczek, bo to bardzo smutna opowieść. No i miała rację, popłakałam się na niej, jednak trochę późno jak na całą historię.
#spojleralert...

Mnie bardzo książka wzruszyła, choć uważam, że czasami była lekko męcząca przez użycie wielu porównań i takiego powiedzmy poetyckiego języka. Aczkolwiek naprawdę dużo można sobie przemyśleć i uświadomić dzięki tej lekturze.

Mnie bardzo książka wzruszyła, choć uważam, że czasami była lekko męcząca przez użycie wielu porównań i takiego powiedzmy poetyckiego języka. Aczkolwiek naprawdę dużo można sobie przemyśleć i uświadomić dzięki tej lekturze.

Na wstępie mojej opinii, pragnę zaznaczyć, że oceniam książkę, kompletnie odcinając się od autorki oraz afery z nią związanej.
Wiele lat temu widziałam film na podstawie tej książki. Widziałam go kilkukrotnie, zważywszy na to jakie poruszenie we mnie wywołał. Książka nie ustępuje adaptacji filmowej na krok, a jestem skłonna napisać, że delikatnie przebija film. Nostalgia Anioła wywołała we mnie całe spektrum emocji. Czułam radość, złość, żal, smutek, wzruszenie, rozpacz, współczucie i ukojenie. Niesamowite jest to, jak każdy z członków rodziny przeżywa stratę bliskiej osoby. Warto zaznaczyć, że to także historia o przebaczaniu, dorastaniu emocjonalnym również już dorosłych osób oraz na pozwoleniu by bliska nieżyjąca osoba zaznała w naszym sercu spokoju.

Na wstępie mojej opinii, pragnę zaznaczyć, że oceniam książkę, kompletnie odcinając się od autorki oraz afery z nią związanej.
Wiele lat temu widziałam film na podstawie tej książki. Widziałam go kilkukrotnie, zważywszy na to jakie poruszenie we mnie wywołał. Książka nie ustępuje adaptacji filmowej na krok, a jestem skłonna napisać, że delikatnie przebija film. Nostalgia...

Najpierw poznałam tę historie poprzez film który mocno mną wstrząsnął.
Po raz pierwszy sięgnęłam po nią kiedy sama byłam w wieku Susie, ale nie zabrnęłam za daleko. Tym razem przeczytałam ją do końca.
Nie jest to łatwa lektura już pierwszy rozdział okazał się brutalny.
Przez dużą cześć odczuwałam ogromną frustracje i żal. Dopiero pod koniec przestałam skupiać się na szukaniu sprawiedliwości. Miałam jedynie nadzieję, że w końcu rodzina Suzy jak i ona sama dozna jakiegoś ukojenia.
Moim zdaniem książka w bardziej rzeczywisty sposób oddaje życie rodziny, ich wewnętrzne konflikty i przemyślenia. Oraz różne etapy żałoby na przestrzeni lat.
Gdy książka nabierała tempa i wątek mnie zaciekawił następowała zmiana tematu i powtórzyło się to kilkukrotnie.
Podobała mi się przedstawiona koncepcja nieba.
Trochę zdziwiło mnie zniknięcie jednej z postaci w niebie, nie było to wytłumaczone jednocześnie nie wiem czy można oczekiwać pod tym względem logiki biorąc pod uwagę okoliczności.
Ogromnie zaskoczyła mnie też postać mamy Suzy jej charakter i postępowanie.
Książka zachęca do docenienia życia, do zauważania tych małych rzeczy wokół nas o których na codzień zapominamy.
To ciekawa jednakże trudna historia.

Najpierw poznałam tę historie poprzez film który mocno mną wstrząsnął.
Po raz pierwszy sięgnęłam po nią kiedy sama byłam w wieku Susie, ale nie zabrnęłam za daleko. Tym razem przeczytałam ją do końca.
Nie jest to łatwa lektura już pierwszy rozdział okazał się brutalny.
Przez dużą cześć odczuwałam ogromną frustracje i żal. Dopiero pod koniec przestałam skupiać się na...

Książka na pewno mniej spektakularna niż film. Ale warto sięgnąć.

Książka na pewno mniej spektakularna niż film. Ale warto sięgnąć.

Na początku niebyt porywająca ale po 100 stronach nie można się od niej oderwać

Na początku niebyt porywająca ale po 100 stronach nie można się od niej oderwać

Film obejrzany kilka lat temu, wstrząsnął mną tak samo,jak książka. Pokazuje ona jak łatwo jest znaleźć się w złym miejscu,i czasie. Susie Salmon padła ofiarą gwałciciela i mordercy,który miał już na sumieniu kilka istnień. Z nieba próbuje dać znać i naprowadzić swoją rodzinę i policjantów na trop sprawcy .

Film obejrzany kilka lat temu, wstrząsnął mną tak samo,jak książka. Pokazuje ona jak łatwo jest znaleźć się w złym miejscu,i czasie. Susie Salmon padła ofiarą gwałciciela i mordercy,który miał już na sumieniu kilka istnień. Z nieba próbuje dać znać i naprowadzić swoją rodzinę i policjantów na trop sprawcy .

Tę książkę trudno mi ocenić. Zaczęłam ją czytać blisko rok temu, ale kompletnie mnie nie porwała. I tak przeleżała miesiące, aż zdecydowałam się do niej wrócić i drugą połowę przeczytałam w dwa dni… Nagle zachowania i rozterki bohaterów bardzo do mnie przemówiły, a ich emocje sprawiły, że i ja przy niektórych fragmentach miałam wilgotne oczy. Książka pokazuje, z jak ogromnym cierpieniem wiąże się śmierć dziecka i jak wiele bólu przynosi rodzicom fakt, że zostało ono zamordowane… Co ciekawe, narracja jest prowadzona z perspektywy tytułowego anioła, czyli duszy zmarłej dziewczynki. Dużo tu emocji, sporo analizy dotyczącej kondycji psychicznej rodziny, która doświadczyła tragedii. Myślę, że warto po nią sięgnąć.

Tę książkę trudno mi ocenić. Zaczęłam ją czytać blisko rok temu, ale kompletnie mnie nie porwała. I tak przeleżała miesiące, aż zdecydowałam się do niej wrócić i drugą połowę przeczytałam w dwa dni… Nagle zachowania i rozterki bohaterów bardzo do mnie przemówiły, a ich emocje sprawiły, że i ja przy niektórych fragmentach miałam wilgotne oczy. Książka pokazuje, z jak...