Przyznaję, że to nie moja bajka. Coś we mnie jest, co stwarza barierę między mną jako czytelnikiem, a tekstem w którym para nie jest parą, ale jest trójkątem. I tak sobie myślę, że nie ma specjalnie znaczenia, ile w tej parze jest kobiet, a ile mężczyzn. Tu nie o skład płciowy chodzi, ale o ilość. Partnerstwo dla mnie to jednak jeden na jeden, a nie jeden na dwa, czy dwa na jeden czy jakoś znowu inaczej.
Skłamałabym gdybym powiedziała, że omijam sceny seksu wszędzie gdzie to jest możliwe. To nie jest prawda. Omijam tam, gdzie są beznadziejne, nudne, nieinteresujące, upchnięte na siłę, lub napisane tak, że miewam większe emocje podczas patrzenia na padający deszcz. Niby tutaj powinno być coś odmiennego, bo to jednak trójka w jednym łóżku. A nie było. W sumie było nijako. Jedno dominujące, drugie mniej i kobieta, którą trzeba utemperować w środku.
Ale nie samym seksem człowiek żyje, więc powiem co mi się jeszcze nie podobało (tak jakoś wyszło, że zaczęłam od tej ciemniejszej strony). Uczucia i emocje. Pewnie znowu dla mnie nie zrozumiałe, ale nie wiem, jak w tym samym czasie kobieta może pożądać dwóch facetów i z dwoma sypiać – póki co oddzielnie. Znowu powiedziałabym, że to raczej moje postrzeganie związku, niż wina książki, która podejrzewam, że zgodnie z nakreślonymi ramami historii, spisywała się całkiem dobrze. Słowa? Brat wspominający, że żadna kobieta nie smakuje tak dobrze kiedy nie bierze się jej z bratem. Było tego trochę. Elementów, które same w sobie, w ujęciu zamysłu książki, były spójne i logiczne, ale mi w głowie nie układały się w całość.
A przecież lubię zmiennych. Lubię ich zachowania, zaborczość, opiekuńczość. I to tutaj też znalazłam. Znalazłam stado połączone, opiekuńczość wobec nie tylko zmiennych, ale i ludzi przez lata współżyjących w jednym miejscu ze zmiennymi, troskę, ciepłą przynależność, nawet samca alfa, z którym wszystko byłoby może ok, gdyby nie potrzeba dzielenia się z bratem.
O ile treść nie wydawała mi się zbytnio odkrywcza, o tyle już konstrukcja świata zmiennych bardziej. Wioska starszych, zgromadzenia w sumie międzygatunkowe, ukryte miejsca. To było dla mnie chyba największym plusem tej książki. Miałam spory problem ze sposobem pozyskania zmienności przez bohaterkę, ale moje obiekcje zniknęły w konfrontacji ze starym zmiennym i jego księgarnią.
Podsumowując, musze przyznać, że trójkąty nie stanowią lubianego przeze mnie motywu literackiego. Na tyle jest on niezgodny z moimi potrzebami literackimi (bo w sumie kto wie jakbym zachowała się przy takich dwóch zmiennych w życiu codziennym), że ciężko mi patrzeć na historię bez dystansu. A dystans w moim przypadku nie sprzyja lubieniu opowieści.
To nie tak, że żałuję, że przeczytałam, bo jak widać przeczytałam i to w sumie całkiem szybko, bez zbytniego przymusu, w sumie bez łez i rzucania czytnikiem. Wcale nie było źle, choć jak dla mnie, o jedną sztukę za dużo.
Rzeczywiście ta książka to było to dla mnie wyzwanie. Z jednej strony przypomniało mi, że są jakieś granice w moim czytelniczym lubieniu, z drugiej natomiast pokazało, że nadal temat zmiennych może być otwarty i jeśli nie całkiem nowy, to przynajmniej z elementami nowymi.

Przyznaję, że to nie moja bajka. Coś we mnie jest, co stwarza barierę między mną jako czytelnikiem, a tekstem w którym para nie jest parą, ale jest trójkątem. I tak sobie myślę, że nie ma specjalnie znaczenia, ile w tej parze jest kobiet, a ile mężczyzn. Tu nie o skład płciowy chodzi, ale o ilość. Partnerstwo dla mnie to jednak jeden na jeden, a nie jeden na dwa, czy dwa na...