22 lipca 2011. Data, która wyryła się w pamięci Norwegów i całego świata. To właśnie tego dnia jeden człowiek zabił prawie 80 osób. Większość na wyspie Utoya. Większość strzałami w głowę i plecy. Większość nie miała nawet 20 lat....
Dlaczego? Jak mogło do tego dojść? Autorka w tej książce próbuje nakreślić historie sprawcy oraz jego kilku ofiar na tle przemian w Norwegii.
Muszę przyznać, że z początku czytało mi się tę książkę bardzo ciężko. Sprawca masakry budził we mnie wyjątkową odrazę i nie mogłam przebrnąć przez opisy smutnego i nieszczęśliwego dzieciństwa małego chłopca. Bałam się, że autorka będzie próbowała wzbudzić we mnie litość nad Breivikiem. Na szczęście opowieść o jego życiu przeplata się z historiami życia jego ofiar.
Autorka wykonała kawał dobrej roboty. Musiała przebrnąć przez ogrom materiałów i publikacji, i streścić to w strawnej dla czytelnika formie. Czy po przeczytaniu tego można zrozumieć dlaczego? Nie wiem. Odrzucenie przez ojca, dziwna matka, która nie dawała sobie rady, możliwy autyzm i zespół Aspargera (według późniejszych opinii biegłych), samotność, totalny brak empatii. Wszystko to rozumiem. Może to być jakąś próbą zrozumienia, ale ja jednak nie pojmuję. Co było tą iskierką w głowie Breivika? Czy rzeczywiście jest jednym z nas? Czy można było jakoś temu zaradzić?
W trakcie czytania dwa razy ogarniała mnie bezsilność. Za każdym razem związane to było z działaniem Państwa. Czy gdyby w jego wczesnym dzieciństwie ktoś lepiej zareagował i Brevik trafił do rodziny zastępczej - czy to by mu w przyszłości pomogło? Tego nie wie pewnie nikt.
Pewne jest natomiast to, że gdyby w Policji norweskiej były przygotowane właściwe procedury i odpowiednio stosowane, to ofiar śmiertelnych mogłoby być o wiele, wiele mniej. Opis z dnia masakry jest straszny. Szczegółowy opis, jak kat zabija po kolei niewinnych ludzi zostaje w głowie. A najbardziej porażający jest fakt, że głupie, ludzkie błędy uniemożliwiły powstrzymanie Breivika. A można to było zrobić kilkakrotnie!
22 lipca 2011 roku. Ten dzień został zapamiętany na zawsze. Nam pewnie z czasem wypadnie z głowy (obawiam się, że człowiek zapełni je nowymi strasznymi datami). Zostanie jednak na zawsze w życiu tych co masakrę przeżyli i tych co wtedy najbliższych stracili. Ich życie po tym dniu już jest zupełnie inne...

22 lipca 2011. Data, która wyryła się w pamięci Norwegów i całego świata. To właśnie tego dnia jeden człowiek zabił prawie 80 osób. Większość na wyspie Utoya. Większość strzałami w głowę i plecy. Większość nie miała nawet 20 lat....
Dlaczego? Jak mogło do tego dojść? Autorka w tej książce próbuje nakreślić historie sprawcy oraz jego kilku ofiar na tle przemian w...