W najbliższy weekend zamierzam udać się do Azji – na razie tylko „palcem po mapie”, a właściwie – za pośrednictwem lektury książki „7736 km. Pomiędzy Koreą Południową a Polską”. Autorką tej publikacji jest Mijin Mok. To pochodząca właśnie z Korei absolwentka marketingu kultury, nauczania języka koreańskiego, ale również filologii polskiej na Hankuk University of Foreign Studies w Seulu. Mijin Mok od trzech lat mieszka w Polsce (a konkretnie we Wrocławiu), gdzie prowadzi szkołę języka koreańskiego. To również twórczyni popularnego na YouTube kanału Koreanka, ma ona także swój profil m.in. na Instagramie, gdzie publikuje jako koreanka.mijinka.

Tytuł książki Mijin Mok określa liczbę kilometrów dzielących Koreę Południową i Polskę – informacja dotycząca tej odległości znajdowała się przy wejściu do budynku uniwersyteckiego, w którym odbywały się na seulskiej uczelni zajęcia z polonistyki. Mijin zaznacza jednak, że choć – jeśli o te kilometry chodzi – dzieli nas tak wiele, to między Koreą a Polską jest niemało podobieństw. Mok, jak wskazuje spis treści w jej książce, pisze o polskiej i koreańskiej mentalności, pyta, czy znamy się jak łyse konie, i zastanawia się, czy Koreańczyk i Polak to dwa bratanki. Już same tytuły tych rozdziałów dowodzą, że autorka „7736 km…” niemało wie o naszym kraju, przynajmniej jeśli chodzi o przysłowia! W książce znajduje się też wiele ciekawostek o Korei, a także rozdziały o różnicach między dwoma krajami.

Nastawiam się na wciągającą lekturę, tym bardziej że zachęca do niej już sama okładka, a także ilustracje w książce, które naprawdę robią wrażenie. Jak przeczytałam na profilu autorki „7736…”, ich twórczynią jest Natalia Zych, artystka sama również zainteresowana kulturą Korei (co zdecydowanie widać w jej pracach!). Całość estetycznie zachwyca i mocno podejrzewam, że merytorycznie również.

Ten weekend będzie wyjątkowy, bo częściowo spędzę go na Targach Książki. W mojej głowie już układam sobie, które stoiska odwiedzę, jakie nowości uda mi się ze sobą przywieźć i jak bardzo nie mam na te książki miejsca w swoim małym mieszkaniu. Pomijając już fakt, że będę musiała jakoś te nowości ze sobą zabrać, a do tego zapewne przyda się ogromny kontener. Ale zanim ogarnie mnie targowe szaleństwo, to przede mną jeszcze 6 godzin w pociągu w tę i z powrotem. To daje w sumie aż 12 godzin na czytanie! A to oznacza, że wybór musi być naprawdę staranny i dobrze przemyślany.

Wiadomo, że w walizce musi zostać jak najwięcej miejsca na książki, które dopiero ze sobą wezmę, dlatego najlepszym rozwiązaniem będzie czytnik. A tam perełek jest naprawdę niemało. Ale na podróż wybieram konkretną, którą ostatnio udało mi się nawet zacząć. A mowa o „Jednym z nas”. To reportaż, który już od dawna leżał na mojej półce „chcę przeczytać”. Polowałam na fizyczny egzemplarz, ale jak na razie nie trafiłam na żaden. Dlatego nie mogę się już dłużej opierać, tym bardziej że Celestyna gorąco mi go poleca. A pozostały czas zagospodaruję sobie z pomocą mojej biblioteczki z Legimi.

Przeglądając sobie YouTube, trafiłem kiedyś na zwiastun filmu „Wielki strach” Pawliny Carlucci-Sforzy. Jest to opowieść mieszkańców wiosek graniczących z lasem Dębrzyna (województwo podkarpackie), którzy jako dzieci byli świadkami zbrodni dokonywanych na powracających z robót w Niemczech do swoich domów.

Temat niezwykle ciekawy i budzący wiele kontrowersji. Przyznam, że po obejrzeniu tego dokumentu obiecałem sobie jeszcze wrócić do tej historii, ale w wyniku codziennego zabiegania wątek gdzieś mi uleciał.

Los chciał, że ostatnio trafiła do mojej ręki książka Rafała Hetmana „Las zbliża się powoli” Wydawnictwa Czarne. Jest to próba śledztwa przeprowadzonego przez autora na temat historii opisanej w filmie „Wielki strach”. Jak czytamy w opisie od wydawcy: „Próbując odpowiedzieć na pytanie, kto mordował w Dębrzynie, Hetman drobiazgowo rekonstruuje pełny chaosu i lęku czas tuż po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski, a śledząc ponad sto lat historii niewielkiego lasu, zastanawia się nad istotą procesów, które składają się na naszą zbiorową (nie)pamięć”.

W naszej świadomości zaraz po zakończeniu działań wojennych nastąpiła szybka odbudowa kraju i powrót jako takiej normalności.

Niestety czas po zakończeniu działań wojennych to prawdziwy dziki zachód na terenie Polski. Nowe granice kraju, przemieszczanie się milionów ludzi z utraconych terenów ze wschodu na zachód. W drugą stronę powrót tysięcy ludzi z przymusowych prac w Rzeszy. Powracająca Armia Czerwona plus mnóstwo różnego rodzaju polskich band czujących się bezkarnie.

W takim kotle i po latach okupacji człowieczeństwo było wielokrotnie wystawione na próby, niektórzy Polacy zdali z niego egzamin, inni wręcz przeciwnie. Zabiorę się z przyjemnością w najbliższy weekend za książkę Hetmana i mam nadzieję, że autorowi udało się pokazać prawdę o tych skomplikowanych wydarzeniach na tle lasu w Dębrzynie.

Ofiary, o których wciąż nie mamy odwagi mówić – jeśli interesuje was ten temat, to koniecznie zajrzyjcie w ten weekend na Ciekawostki Historyczne.

[kk]