...Coś jednak sprawia, że drugi tom trochę odbiega poziomem od pierwszego. Żeby jednak uściślić – Zelazny pisze lepiej, wyeliminował sporo irytujących zwyczajów w warsztacie, powieści są językowo bogatsze i nie rażą już zbyt kwiecistymi opisami (np. podczas wędrówek przez Cienie – to pozwoliło jeszcze bardziej zdynamizować akcję). Jest jednak coś innego, o czym napomknąłem już wcześniej: chaos! Nie ten fantastyczny, ale fabularny. Autor wprowadza mnóstwo postaci drugoplanowych i nie rozwija ich losów, pozwalając im znikać z kart powieści równie prędko, jak się pojawiły, nie życząc nawet szerokiej drogi. Akcja jest szybka i ciekawa, lecz mimo sporej objętości przeładowana wątkami, nowymi faktami, które chce się śledzić tylko do czasu, gdy ma się nadzieję na ich prawidłowy rozwój. Zdarzają się świetne rozwiązania – w tym choćby pomysłowość Zelaznego w sięganiu do znanych tekstów kultury – ale też zupełnie nietrafione, przez co otrzymujemy historię mocno nierówną (co jednak przy tak epickiej opowieści było trudne do uniknięcia). Chwilami kuleje także płynność biegu wydarzeń – zauważyłem pewien schemat fabularny: dzieje się dużo, a wtedy na scenę wchodzi bohater, któremu trzeba o tym opowiedzieć. Zatem Merlin opowiada w formie krótkich zdań („I opowiedziałem mu wszystko od tego do tego czasu, pomijając jednak to i to”). Potem dochodzą kolejne zdarzenia i znów – inna osoba. Takie stopniowe zbieranie opinii i wplątywanie w intrygę następnych osób wydaje się drogą na skróty, jakby autorowi brakowało oryginalnych pomysłów na upiększenie cyklu.

A jednak to wciąż fantasy, które onieśmiela swym ogromem i oferuje świetną rozrywkę na długie wieczory. Zelazny pisze swobodniej, częściej żartuje w sposób, który wywołuje szczery chichot, i po prostu wie, jak i o czym pisać, by pozostawić przy sobie odbiorców do ostatnich stron. Tym bardziej szkoda, że zakończenie rozczarowuje, a w nowym polskim wydaniu im dalej w las, tym więcej językowych potknięć, literówek i znikających znaków. Jeśli pragniecie wreszcie poznać Dworce Chaosu, to nawet chaos fabularny nie przeszkodzi wam w dobrej zabawie. Ja stawiam na przygody Corwina, ale i Merlin miewał chwile niezwykle elektryzujące. W końcu co rodzina, to rodzina...

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2015/08/z-zakurzonej-polki-przez-cienie-ku-barwnym-krainom-tom-ii.html

...Coś jednak sprawia, że drugi tom trochę odbiega poziomem od pierwszego. Żeby jednak uściślić – Zelazny pisze lepiej, wyeliminował sporo irytujących zwyczajów w warsztacie, powieści są językowo bogatsze i nie rażą już zbyt kwiecistymi opisami (np. podczas wędrówek przez Cienie – to pozwoliło jeszcze bardziej zdynamizować akcję). Jest jednak coś innego, o czym napomknąłem...