Ten subtelny, intelektualny humor Lema: trochę Dyla Sowizdrzała, nieco wolteriańskiej powiastki filozoficznej i spora dawka nowoczesnego purnonsensu w XX-wiecznym wydaniu. Trudno o bardziej wyrafinowane zacięcie satyryczne niż to należące do naszego wielkiego mistrza z Krakowa. Dziennikom bliżej do Cyberiady i Bajek robotów niż do klasycznych powieści SF takich jak Eden, Niezwyciężony czy Solaris i jest to z pewnością jedno z bardziej osobnych dzieł w dorobku autora, gdzie najpełniej zabłysły jego humor i ironia. Ale jak zauważa prof. Jastrzębski, te śmieszne i groteskowe powiastki podszyte są najpoważniejszą refleksją nad kondycją ludzką. Tylko Dick i Lem potrafili jak inny uczynić fantastyki narzędziem filozofowania.

Wszystkie opowiadania w tym tomie skrzą się nie tylko oryginalnym dowcipem, ale i błyskotliwymi pomysłami fabularnymi, wynalazczością językową, jakiej nie powstydziliby się najwprawniejsi adepci poezji lingwistycznej i podaną w tle egzystencjalną zadumą nad człowiekiem i jego kulturą. Ach, te wszystkie poronione cywilizacje i plemiona kosmiczne, subtelne aluzje do komunistycznego totalitaryzmu(kto lepiej niż Lem potrafił grać na nosie cenzurze?), wszystkie te językowe gry i wymyślne skrótowce. To książka jedyna w swym gatunku.

Mój ulubiony fragment Dzienników gwiazdowych to Podróż dwudziesta: utwór ten nie tylko przyprawia mnie o spazmy śmiechu ale i rozbraja mnie morzem cymesików, których tutej nie zliczę. Polski fantasta utkał tak misterną konstrukcję, że wręcz nie śmiem dotknąć jej swą nieudolną próbą streszczenia. W każdym razie trudno o coś równie zabawnego i mądrego zarazem jak opis wprowadzania w czyn projektu TEOHIPHIP. Bo oprócz śmiechu tekst przynosi także filozoficzną definicję ludzkich niedoskonałości na tle dziejów. Czytając to, ma się wrażenie jakby autor mówił: ”popatrz jakimi jesteśmy małpami” i poprzez śmiech roni się łzy nad głupotą ludzkiego rodu.

Ech, co tu jeszcze gadać, Lem to geniusz jakich mało, chapeau bas!

Ten subtelny, intelektualny humor Lema: trochę Dyla Sowizdrzała, nieco wolteriańskiej powiastki filozoficznej i spora dawka nowoczesnego purnonsensu w XX-wiecznym wydaniu. Trudno o bardziej wyrafinowane zacięcie satyryczne niż to należące do naszego wielkiego mistrza z Krakowa. Dziennikom bliżej do Cyberiady i Bajek robotów niż do klasycznych powieści SF takich jak Eden,...