1. Przede wszystkim opowieść o tym, jak niezależne od nas zdarzenia wpływają na nasze całe życie.
2. Pojawia się sporo tematów: wyobcowanie społeczne i kulturowe, relacje międzypokoleniowe i mocno skomplikowane – uczuciowe. A także odrobina historii politycznej i obyczajowej Finlandii: przedwojenne zasady moralne i religie, traumy z wojny, zmiany obyczajowe po wojnie, współczesna wielokulturowość (próby asymilacji, związki międzykulturowe, bycie zawsze obcym z powodu koloru skóry).
3. Po raz kolejny powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym określana jest jako kryminał obyczajowy.
4. Przydałaby się dokładniejsza redakcja tekstu. Oto przykład, niech mi ktoś wyjaśni, co to znaczy: "piosenkarze country, którzy mieli fryzurę wysoką jak piłka nożna".

1. Przede wszystkim opowieść o tym, jak niezależne od nas zdarzenia wpływają na nasze całe życie.
2. Pojawia się sporo tematów: wyobcowanie społeczne i kulturowe, relacje międzypokoleniowe i mocno skomplikowane – uczuciowe. A także odrobina historii politycznej i obyczajowej Finlandii: przedwojenne zasady moralne i religie, traumy z wojny, zmiany obyczajowe po wojnie,...

Ciekawa, dziwna historia, w której przypadek sprawia, że dwie kobiety, które dzieli 60 lat różnicy, ruszają we wspólną drogę donikąd... Stopniowo dowiadują się o sobie więcej, jednocześnie dając początek pewnej nietypowej relacji... Dobrze się czyta, jest ciekawie, a zakończenie... No cóż... Nie takie jakbym chciała, ale w pełni zrozumiałe dla końca tej historii. Polecam 😉

Ciekawa, dziwna historia, w której przypadek sprawia, że dwie kobiety, które dzieli 60 lat różnicy, ruszają we wspólną drogę donikąd... Stopniowo dowiadują się o sobie więcej, jednocześnie dając początek pewnej nietypowej relacji... Dobrze się czyta, jest ciekawie, a zakończenie... No cóż... Nie takie jakbym chciała, ale w pełni zrozumiałe dla końca tej historii. Polecam 😉

Zgrabny kryminał utkany z atrybutów fińskiej literatury. Rozważania nad równouprawnieniem pod każdym względem: płci, seksualności i pochodzenia, jakimś cudem nie przytłoczyły wartkiej, niebanalnej akcji i charyzmy pochaterów.

Zgrabny kryminał utkany z atrybutów fińskiej literatury. Rozważania nad równouprawnieniem pod każdym względem: płci, seksualności i pochodzenia, jakimś cudem nie przytłoczyły wartkiej, niebanalnej akcji i charyzmy pochaterów.

Nie przebrnęlam. Nudyyy. Odradzam.

Nie przebrnęlam. Nudyyy. Odradzam.

https://taka-jest-agata.blogspot.com/2019/01/leena-parkkinen-ps-nie-szukajcie-mnie.html

Chyba jak każdy , czytywałam dużo „literatury skandynawskiej”, czyli bardzo popularnych powieści kryminalnych rodem ze Szwecji bądź Norwegii.
Pierwszy raz miałam jednak okazję zapoznania się z książką fińskiej autorki Leeny Parkkinen.
Zapraszam do przeczytania, na temat moich wrażeń po lekturze „PS Nie szukajcie mnie”
Karen jest starszą Panią, ma ponad 80 lat i niewiele życia przed sobą.
Zwykle ludzie w takiej sytuacji, pragną pozałatwiać wszystkie swoje, nawet najbardziej zaległe i bolesne sprawy.
Podobnie jest z bohaterką omawianej powieści. Pewnego dnia zostawia rodzinie karteczkę na stole, informującą że musi załatwić ważną sprawę, zabiera pieniądze i kluczyki do auta- Ogromnego, niebieskiego, Plymoutha fury(motyw tego samochodu został wykorzystany również przez Stephena Kinga w książce pt. „Christine”),będącego wielką dumą i miłością kobiety. Tak, tak, Karen miała specyficzny gust jeśli chodzi o samochody(i nie tylko).
Niestety, stare amerykańskie maszyny dużo palą, toteż starsza kobieta jest zmuszona do zatrzymania się na stacji benzynowej.
Jest tam świadkiem napadu, którego dokonują mężczyzna i nastolatka. Dziewczyna jest w zaawansowanej ciąży.
Karen udaje się przekonać młodą kobietę by oszukała swojego wspólnika i udaremniła napad.
W zamian zabiera ją ze sobą i postanawia uczynić swoją asystentką.
W ten sposób na kartach opowieści autorstwa Leeny Parkkinen, poznajemy dwie historie, dwóch nieznanych sobie, kompletnie różnych kobiet.
Zacznijmy od tej młodszej-Azar.
Jest to 17-stolatka pochodzenia perskiego. Jej ojciec jest naukowcem. Zawsze twierdził, że Finlandia to lepszy, bardziej cywilizowany świat. Pragnął aby cała jego rodzina się zeuropeizowała. Niestety, jego żona tęskniła za Iranem, zdecydowała się na rozwód i powrót do kraju. Azar została z ojcem w Finlandii.
Jak dziewczyna radzi sobie z rozwodem rodziców? Jakie ma relacje z drugą żoną ojca? Jak asymiluje się w środowisku swoich rówieśników? Czy również, podobnie jak matka, tęskni za ojczyzną? Co sprawiło, że znalazła się w sytuacji, w której poznała Karen?
No właśnie, wróćmy do głównej bohaterki.
Dzieciństwo i wczesną młodość spędziła na fińskiej wyspie Fetknoppen.
Wychowywała się w małej społeczności, gdzie wszyscy się znali i każdy, wytykał każdemu błędy.
Kobieta wspomina swoje życie tuż przed wojną, w czasie jej trwania i zaraz po jej zakończeniu.
Karen miała ukochanego brata Sebastiana. Niestety, chłopak nie został ochrzczony, przez co, rodzina była wyszydzana na wyspie.
Rodzeństwo łączyła mocna, specyficzna więź.
Dziewczyna miała też przyjaciółkę-Kersti. Choć dziewczęta bardzo się różniły, kochały się niczym rodzone siostry.
Gdy dorosły Kersti została dziewczyną Sebastiana. Wcale nie ucieszyło to Karen. Była zazdrosna.
Pewnego dnia Kersti zostaje uduszona i wrzucona do morza. Jako główny podejrzany, aresztowany zostaje Sebastian.
Ten jednak wiesza się w celi.
Gdy Karen dowiaduje się, o tym, że Kersti była w ciąży, wie już, że to nie jej brat dokonał zabójstwa. On nie mógł być ojcem tego dziecka! Skąd to przekonanie?
Przez całe życie kobietę dręczyło pytanie: Kto zabił jej przyjaciółkę? Kto jest odpowiedzialny za śmierć Sebastiana?
Teraz gdy jej czas dobiega końca, powraca na wyspę by znaleźć odpowiedzi. Czy jej się to uda? Czego dowie się o życiu swego ukochanego brata?
Odpowiedzi na te pytania, znajdziecie w powieści „PS Nie szukajcie mnie”.
Nie nazwałabym tej książki kryminałem. Nie, to zdecydowanie zbyt mocno powiedziane. Dla mnie jest to raczej bardzo dobra obyczajówka z zagadką w tle.
Serdecznie polecam!

https://taka-jest-agata.blogspot.com/2019/01/leena-parkkinen-ps-nie-szukajcie-mnie.html

Chyba jak każdy , czytywałam dużo „literatury skandynawskiej”, czyli bardzo popularnych powieści kryminalnych rodem ze Szwecji bądź Norwegii.
Pierwszy raz miałam jednak okazję zapoznania się z książką fińskiej autorki Leeny Parkkinen.
Zapraszam do przeczytania, na temat moich wrażeń po...

Skandynawska literatura kojarzyła mi się z głównie z kryminałami i moim, co ty dużo kryć, dość nieudanym romansem z Mankellem. Za każdym razem, gdy miałam przeczytać książkę szwedzkiego, fińskiego, czy też norweskiego autora przesuwałam ją na koniec listy i wybierałam inne tytuły. Po dłuższym czasie przeprosiłam się z literaturą powstającą w tamtej szerokości geograficznej i sięgnęłam po powieść obyczajową, bo jakże nie dać się urzec takiemu opisowi:
Starsza pani, ciężarna nastolatka, błękitny krążownik szos i morderstwo sprzed pół wieku,
oraz cudownej okładce będącej dziełem Mariusza Banachowicza (mamaius.blogspot.com)?

Karen jest po osiemdziesiątce i ma ostatnią szansę na wyrwanie się z rąk nadopiekuńczego syna i synowej, by odkryć tajemnicę morderstwa z 1947 roku. Już podczas pierwszego postoju jest świadkiem napadu i zauważa, że jeden z włamywaczy to nastoletnia dziewczyna w zaawansowanej ciąży. Wskutek zbiegu okoliczności Karen zabiera ją w dalszą drogę, w trakcie której kobiety dzielą się ze sobą swoimi historiami, pokazanymi poprzez retrospekcje z dawnych wydarzeń dotyczących zarówno Karen i Azar (ciężarnej włamywaczki).

Opowieść starszej pani skupia się na wizji wyspiarskiej społeczności. Kobieta szczegółowo opisuje relacje panujące między sąsiadami w Fetknoppen tuż przed i w czasie II-giej wojny światowej. Jak to w takich społecznościach bywa, bardzo często jest się tam osądzanym i w mgnieniu oka można zostać wykluczonym. Zdawałoby się, że bogobojna ludność wiedzie życie wolne od grzechu, w trakcie poznawania historii okazuje się jednak, że pewne zachowania są jedynie przykrywką i ukazują obłudę mieszkańców.

Leena Parkkinnen zadziwiająco lekko wplata i porusza tematy uwierające współczesną Europę, tematy, które nieustannie stanowią zarzewie konfliktów i sprzeczek. Są to miedzy innymi: miłość homoseksualna, kazirodztwo, morderstwo, samobójstwo, czy też asymilacja muzułmanów. Tę ostatnią kwestię poznajemy z punktu widzenia Azar, której rodzice są irańskimi emigrantami.

"PS Nie szukajcie mnie", nie jest lekturą łatwą, nie jest to kolejna, przyjemna pozycja niosąca za sobą optymistyczną zawartość, idealnie nadającą się na jedno upalne popołudnie. Powieść jest pozycją niezwykle złożoną, w którą trzeba się dogłębnie wgryźć, niejednokrotnie zatrzymać i zastanowić nad postępowaniem bohaterów. Główne antagonistki są bardzo ludzkie, ich charakterystyka nie jest w żaden sposób wydumana, a im daleko od kryształowej czystości, bowiem są postaciami z krwi i kości. Azar i Karen ukazane zostały jako kobiety silne, zdające sobie sprawę z własnej wartości, ale też przyznające się do popełnionych błędów. Są osobami dość apodyktycznymi, momentami nie wykazującymi się krztą empatii, zatem często miewa się problem ze zrozumieniem ich postępowania.

Powieść Parkkinen jest dla mnie dowodem, że warto czytać skandynawską literaturę. Autorka odczarowała mi ją na nowo, a ja z chęcią zagłębię się w jej meandry. Obym tylko trafiła na tak dobre pozycje, jak "PS Nie szukajcie mnie".

Skandynawska literatura kojarzyła mi się z głównie z kryminałami i moim, co ty dużo kryć, dość nieudanym romansem z Mankellem. Za każdym razem, gdy miałam przeczytać książkę szwedzkiego, fińskiego, czy też norweskiego autora przesuwałam ją na koniec listy i wybierałam inne tytuły. Po dłuższym czasie przeprosiłam się z literaturą powstającą w tamtej szerokości geograficznej...

Nudna jak flaki z olejem. Od pierwszej strony do ostatniej byłam zawiedziona. Nie działo się w niej nic co przyciągnęłoby moją uwagę. Przyjaźń kobiet w literaturze daje duże pole od popisu, ale tutaj-dno. Może zbyt ostro oceniłam tę książkę, ale nie sądzę by znalazło się w niej coś godnego polecenia.

Nudna jak flaki z olejem. Od pierwszej strony do ostatniej byłam zawiedziona. Nie działo się w niej nic co przyciągnęłoby moją uwagę. Przyjaźń kobiet w literaturze daje duże pole od popisu, ale tutaj-dno. Może zbyt ostro oceniłam tę książkę, ale nie sądzę by znalazło się w niej coś godnego polecenia.

Starsza pani,nastolatka w ciąży i mała fińska wysepka kryjąca mroczne tajemnice,to wszystko znajdziemy w tym interesującym połączeniu powieści obyczajowej z kryminałem.Karen główna bohaterka postanawia uciec z domu syna i w miejscu gdzie się wychowała rozwiązać sprawę morderstwa swojej koleżanki Kerstin.O morderstwo to został oskarżony brat Karen Sebastian.W śledztwie pomaga jej właśnie Azar,młoda Iranka,która wpakowała się w kłopoty.
Warto poznać tą powieść.Polecam!

Starsza pani,nastolatka w ciąży i mała fińska wysepka kryjąca mroczne tajemnice,to wszystko znajdziemy w tym interesującym połączeniu powieści obyczajowej z kryminałem.Karen główna bohaterka postanawia uciec z domu syna i w miejscu gdzie się wychowała rozwiązać sprawę morderstwa swojej koleżanki Kerstin.O morderstwo to został oskarżony brat Karen Sebastian.W śledztwie...

ciekawe pomieszanie czasów, poglądów, doświadczeń i przeżyć głównych bohaterek, a ponad tym wszystkim cień tajemniczego brata...

ciekawe pomieszanie czasów, poglądów, doświadczeń i przeżyć głównych bohaterek, a ponad tym wszystkim cień tajemniczego brata...

Jak dla mnie nuda, ostatnie strony przelecialam wzrokiem, zakonczenie wogole nie zaskakujące, zadnego wow. Stracony czas w mojej opini.

Jak dla mnie nuda, ostatnie strony przelecialam wzrokiem, zakonczenie wogole nie zaskakujące, zadnego wow. Stracony czas w mojej opini.