"Co się stało z moją siostrą" stanowi kontynuację historii, jaką poznaliśmy w książce "Emma i ja", którą czytałam ponad 5 lat temu. Kim była Emma z tamtej powieści nie dane było mi się dowiedzieć do końca; czy była wspomnieniem siostry siedmioletniej wówczas Carrie, czy wyimaginowaną postacią w jej samotnym, traumatycznym dzieciństwie?

Prawda, którą wreszcie poznaje Carrie jest zaskakująca i niesamowita, i pewnie nigdy nie wyszłaby na jaw, gdyby nie przypadkowe jej spotkanie z Honor Ford i jej córką Cricket, do którego doszło po przeprowadzce Carrie i jej matki do Hartsville w Karolinie Północnej. Dziewczynka jest tak łudząco podobna do zmarłej trzy lata wcześniej córki państwa Ford, że kobieta pragnie poznać ją bliżej, poznać jej los, matkę; dziewczynka staje się częstym gościem w ich domu. Ale Carrie tę znajomość ukrywa przed matką, ukrywa też prawdę o sobie i swojej rodzinie, zresztą sama nie za bardzo wie co jest prawdą, a co jej wymysłem. Boi się, że gdy będzie mówić o pewnych faktach, zostanie "oddana do domu wariatów dla dzieci", jak wciąż powtarza matka. Jednak sympatia i ciepło, jakie okazuje jej Cricket i jej mama powodują, że Carrie postanawia się zwierzyć swojej nowej przyjaciółce. Kiedy w rzeczach matki odnajduje zdjęcie małej Emmy, a Cricket w internecie znajduje dokument, potwierdzający urodzenie dziewczynki wie, że siostrzyczka nie jest tworem jej wyobraźni.
Pewnego wieczoru Carrie zostaje wyrzucona przez matkę, która - jak sama mówi - "jej nie cierpi", zostaje zaatakowana przez jakiegoś pijanego faceta, przed którym udaje jej się uciec; późnym wieczorem, wystraszona i pokieraszowana, pojawia się w domu Cricket. Zaistniała sytuacja oraz dotarcie do faktów z przeszłości doprowadza do aresztowania matki Carrie, a ona sama trafia pod opiekę Fordów; tam znajduje prawdziwą rodzinę, ciepło i miłość, choć rozstanie z matką było dla niej ogromnym traumatycznym przeżyciem. Czeka tam na nią jeszcze jedna, wprost niewyobrażalna, niespodzianka, ale tego nie ujawnię.

To piękna, a zarazem skomplikowana powieść. Jej głównym motywem jest ludzka tożsamość, rodzinne więzi, codzienne życie, które w wyniku splotu okoliczności czy nieporozumień możemy przegrać, ale to też opowieść o przeznaczeniu, które - jak z nici kobierzec - tkamy własne życie i szczęście. To książka o rodzinie, tej w której się rodzimy i tej, którą sami sobie możemy wybrać, a może przede wszystkim opowieść o matkach i córkach, ich relacjach i uczuciach. Przez większość powieści czekamy na odkrycie skrywanych tajemnic Libby Parker, a gdy już je poznajemy odczuwamy wzruszenie i prawdziwą ulgę.

"Co się stało z moją siostrą" stanowi kontynuację historii, jaką poznaliśmy w książce "Emma i ja", którą czytałam ponad 5 lat temu. Kim była Emma z tamtej powieści nie dane było mi się dowiedzieć do końca; czy była wspomnieniem siostry siedmioletniej wówczas Carrie, czy wyimaginowaną postacią w jej samotnym, traumatycznym dzieciństwie?

Prawda, którą wreszcie poznaje Carrie...

Kontynuacja losów bohaterek powieści „Emma i ja”- dziewięcioletniej Carrie i jej mamy Libby.
Pierwszą część czytałam dość dawno. Podobał mi się wtedy ten mroczny klimat, a zakończenie było zaskakujące. Druga część mniej mi przypadła do gustu.
Nie mogłam znieść zachowania Libby w stosunku do córki, zwłaszcza już po uwolnieniu się przemocowego związku. Całe szczęście w powieści jest też druga rodzina- Cricket i jej mama Honor. Rodzina z wieloma problemami: finansowymi, kryzysem małżeńskim, zmagająca się z żałobą. Ale jednak rodzina, w której jest miłość, a dorośli opiekują się dziećmi i o nie dbają.
Chyba jednak wolałabym, aby ta książka nie powstała. Zakończenie pierwszej części naprawdę mnie zaskoczyło, zaciekawiło i wolałabym, aby tak zostało. Tu zakończenie było takie zwyczajne i szybko się wszystkiego domyśliłam.

Kontynuacja losów bohaterek powieści „Emma i ja”- dziewięcioletniej Carrie i jej mamy Libby.
Pierwszą część czytałam dość dawno. Podobał mi się wtedy ten mroczny klimat, a zakończenie było zaskakujące. Druga część mniej mi przypadła do gustu.
Nie mogłam znieść zachowania Libby w stosunku do córki, zwłaszcza już po uwolnieniu się przemocowego związku. Całe szczęście w...

Nie jestem w stanie przebrnąć przez ten sposób narracji.

Nie jestem w stanie przebrnąć przez ten sposób narracji.

Pierwszy tom ("Emma i ja") był naprawdę zachwycający, jednak drugi - "Co się stało z moją siostrą" - mocno mnie rozczarował.

Odniosłam wrażenie, że bohaterka i jej matka kompletnie zmieniły osobowość. Zupełnie, jakby książka dotyczyła kogoś innego. Bystra, zaradna i bardzo dojrzała (jak na swój wiek) Caroline Parker staje się nagle nic nierozumiejącą, głupiutką dziewczynką z wizjami. A matka? Do tej pory obojętna na wszystko - nagle zaczyna knuć jakieś teorie spiskowe i ukrywać przeszłość.

Jeśli chodzi o samą narrację - teoretycznie prowadzą ją dwie, zupełnie od siebie różne bohaterki: dziecko i kobieta. Jednak nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że wszystko opowiadała jedna osoba. Narracja prowadzona przez dziewczynkę brzmiała niemal identycznie, jak ta tworzona przez panią Chaplin.

Rozwinięcie tej całej historii wydaje mi się banalne i mało zaskakujące, a ten "cudowny happy end" kompletnie mnie rozczarował.

Raczej nie polecam, no chyba, że dla porównania z "Emma i ja" - przy niej pierwszy tom wypada jeszcze lepiej.

Pierwszy tom ("Emma i ja") był naprawdę zachwycający, jednak drugi - "Co się stało z moją siostrą" - mocno mnie rozczarował.

Odniosłam wrażenie, że bohaterka i jej matka kompletnie zmieniły osobowość. Zupełnie, jakby książka dotyczyła kogoś innego. Bystra, zaradna i bardzo dojrzała (jak na swój wiek) Caroline Parker staje się nagle nic nierozumiejącą, głupiutką...

"Co się stało z moją siostrą" Elizabeth Flock to poruszająca opowieść o silnej dziewczynce, krzywdzonej przez swą patologiczną rodzinę.
Pomimo tego, że jest to kontynuacja historii z powieści "Emma i ja", to nie nie trzeba jej znać, by zagłębić się i zrozumieć kolejną część. Nawet więcej - bez znajomości początku, pozycja "Co się stało z moją siostrą" staje się bardziej intrygująca i zaskakująca.
Minus jaki przeszkadzał mi podczas czytania to sposób wysławiania się kilkuletniej dziewczynki tak, jak byłaby to dorosła, inteligentna osoba. Mam nadzieję, że to wina tłumaczenia, a nie autorki.
Polecam.

"Co się stało z moją siostrą" Elizabeth Flock to poruszająca opowieść o silnej dziewczynce, krzywdzonej przez swą patologiczną rodzinę.
Pomimo tego, że jest to kontynuacja historii z powieści "Emma i ja", to nie nie trzeba jej znać, by zagłębić się i zrozumieć kolejną część. Nawet więcej - bez znajomości początku, pozycja "Co się stało z moją siostrą" staje się bardziej...

Nie oceniaj książki po okładce - prawda !!

Po Książkę sięgnęłam bo w pierwszej kolejności zwróciłam uwagę na okładkę, do tego pozytywne opinie więc warta przeczytania. Myślałam że będzie wyciskacz łez - bo zawsze się wzruszam jak czytam o złym losie dzieci które nie są niczemu winne. Niestety przebrnęłam kilkadziesiąt stron i nie mogę - po prostu nie da się tego czytać - opisane z perspektywy dziecka i jakże nużące. Nie lubię nie doczytać książki jednak jest to pierwsza pozycja książkowa którą odkładam nie przeczytawszy bo szybciej chyba umrę z nudów i zirytowana kiepskim opisem.

Nie oceniaj książki po okładce - prawda !!

Po Książkę sięgnęłam bo w pierwszej kolejności zwróciłam uwagę na okładkę, do tego pozytywne opinie więc warta przeczytania. Myślałam że będzie wyciskacz łez - bo zawsze się wzruszam jak czytam o złym losie dzieci które nie są niczemu winne. Niestety przebrnęłam kilkadziesiąt stron i nie mogę - po prostu nie da się tego czytać -...

Pewne historie po prostu nie powinny mieć kontynuacji... Druga część losów Carrie skutecznie niszczy dobre wspomnienie o pierwszej części...

Pewne historie po prostu nie powinny mieć kontynuacji... Druga część losów Carrie skutecznie niszczy dobre wspomnienie o pierwszej części...

Kontynuacja "Emma i ja" bardziej pozytywna od poprzedniczki. Bohaterka w końcu odnajduje szacunek i miłość w swoim życiu. Obcy ludzie czasami są lepsi i kochają bardziej, niż własna rodzina. Książka zmusza do refleksji.

Kontynuacja "Emma i ja" bardziej pozytywna od poprzedniczki. Bohaterka w końcu odnajduje szacunek i miłość w swoim życiu. Obcy ludzie czasami są lepsi i kochają bardziej, niż własna rodzina. Książka zmusza do refleksji.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
https://4.bp.blogspot.com/-2fivaSz1i8E/XCtzpbb3uoI/AAAAAAAAIkw/SKwZ506uxbccWekR_egTMYi8WwzDDe_9QCLcBGAs/s1600/olimpiada2019.jpg

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
https://4.bp.blogspot.com/-2fivaSz1i8E/XCtzpbb3uoI/AAAAAAAAIkw/SKwZ506uxbccWekR_egTMYi8WwzDDe_9QCLcBGAs/s1600/olimpiada2019.jpg

Bardzo się wciągnęłam. Zawsze dzięcięcy bohaterowej zawsze są mi bliscy,a jak dziecku dzieje się krzywda zawsze mnie serducho boli. A tak poza mną świetna narracja, autorka wybrała ku temu dwie spośród bohaterek. Polecam

Bardzo się wciągnęłam. Zawsze dzięcięcy bohaterowej zawsze są mi bliscy,a jak dziecku dzieje się krzywda zawsze mnie serducho boli. A tak poza mną świetna narracja, autorka wybrała ku temu dwie spośród bohaterek. Polecam