Szorstki i raczej stroniący od bycia miłym, Kane okazuje się dla mnie największym zaskoczeniem tej serii. Jakże mylne bywają pozory. Potrafiący podjąć dojrzałe decyzje, etapowo otwierający się na szykowane przez los wyzwania, w moim osobistym rankingu pobił na łeb na szyję nie tylko Dominica, ale także Aleca. Jego postać to nie tylko obecne problemy, ale także skrywane w rękawie asy sekretów przeszłości, a działo się kiedyś w jego życiu, oj działo. Aideen pasuje do niego jak ulał, jak na bohaterki serii przestało, potrafi pokazać pazurki, ale jest najbardziej okrzesana spośród wszystkich dziewczyn i podobnie jak Kane, ma wielkie serce. Tylko Keela działała mi na nerwy, ale na szczęście to nie ona stoi na pierwszym planie trzeciego tomu. Pod względem bohaterów więc czekało mnie pozytywne poruszenie i nie przeszkadzały mi ani szalone decyzje ani też nietuzinkowe wypowiedzi postaci. Już zdążyłam się do nich przyzwyczai i zaakceptować ich odmienność.

Książka nie jest idealna, żeby nie było, że nie ostrzegałam. Niektóre z czyhających za rogiem problemów sprawiały wrażenie naciąganych, urastających do rangi niewyobrażalnej katastrofy – będąc zaledwie trudnym etapem, przez który po prostu trzeba i da się przejść. Mam tutaj na myśli pierwsze rozdziały powieści, pobyt w szpitalu, diagnoza, absurdalne zamieszanie z testami ciążowymi. Z czasem akcja nabiera dobrego tempa, ale i ogłady. Wątki zdają się dopracowane i zdecydowanie mają swój klimat. Jest etapowo rozwijające się uczucie, nie od razu będące w stanie stawić czoła wszystkim problemom, jest i mroczny wątek kryminalny, zdecydowanie nadający książce smaczku. To wszystko sprawia, że Kane stał się nie tylko moim ulubionym spośród wszystkich braci, ale i najlepszym, dotychczas wydanym w Polsce tomem tej serii.

Na szczęście cięty język bohaterów nabrał łagodności, co nie znaczy, że treść została pozbawiona wulgaryzmów. Nie dusiłam się rzucanymi na prawo i lewo wiązankami mało wyszukanych słów, co z pewnością miało wielki wpływ na całokształt i moją ostateczną opinię. Mimo mankamentów, książkę czytało się szybko. Naprawdę nie żałuję, że pomimo lichych początków z tą serią przełamałam się i sięgnęłam po dalszy ciąg. „Kane” jest moim zdecydowanym faworytem, choć tym, którzy chcieliby po książkę sięgnąć, przypominam, że wypada zacząć od początku.

Przy okazji zapraszam do zapoznania się z moim debiutem: http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/05/pynac-ku-przeznaczeniu-nareszcie-u-mnie.html

Szorstki i raczej stroniący od bycia miłym, Kane okazuje się dla mnie największym zaskoczeniem tej serii. Jakże mylne bywają pozory. Potrafiący podjąć dojrzałe decyzje, etapowo otwierający się na szykowane przez los wyzwania, w moim osobistym rankingu pobił na łeb na szyję nie tylko Dominica, ale także Aleca. Jego postać to nie tylko obecne problemy, ale także skrywane w...