Są sytuacje, w których czytelnik ma już serdecznie dość czytania wciąż tego samego gatunku i zaczyna poszukiwać nowych wrażeń. Ale co, jeżeli przeczytana wcześniej książka nie pozwala o sobie zapomnieć? Właśnie taką sytuację miałam zaraz po zakończeniu lektury „Klejnotu”, który pokochałam z całego serca. Ta powieść naprawdę mnie zaskoczyła, ponieważ zwykle unikam książek, którymi inni zachwycają się do obrzydzenia. To właśnie zakończenie rozerwało moje serce. Czułam wtedy, jakby ktoś dźgnął mnie nożem i wyjął jeden z najważniejszych organów. Historia opowiedziana przez Amy Ewing naprawdę mną poruszyła.

„Biała róża” zaczyna się dokładnie w momencie zakończenia historii z poprzedniej części. Violet Lasting w końcu ucieka z centralnego punktu na wyspie, zwanego Klejnotem. Razem z nią wydostaje się również jej ukochany Ash, oraz najlepsza przyjaciółka Raven. Tajni współpracownicy Czarnego Klucza doprowadzają ich w niezwykłe miejsce, gdzie Violet odkrywa jak potężnymi mocami włada. Jednak, czy jest ona gotowa na zmierzenie się z prawdą o świecie, w którym przyszło jej żyć?

Drugi tom różni się nieco od poprzedniego. Dowiadujemy się więcej o losie surogatek, oraz niebezpieczeństw związanych z przebywaniem w Klejnocie. Tak naprawdę dopiero „Biała róża” dokładnie opisuje społeczeństwo zamieszkujące pięć okręgów Samotnego Miasta. Ma się wrażenie, że jest to antyutopijny świat, który mimo wszystko jest bardzo realistyczny. Muszę też podkreślić, że ta część zawiera więcej elementów fantastycznych, co bardzo przypadło mi do gustu, jako wielbicielce tego gatunku. Wreszcie miałam szansę przekonać się, jak wielką wyobraźnię posiada autorka tej powieści.

Również postacie zostały ukazane bardziej wyraziście. Garret został moim ulubieńcem. Pomimo tego, że trochę denerwowała mnie jego osobowość, to jego sarkazm i poczucie humoru sprawiały, że książkę czytało mi się nieco lżej. Nie zamierzam wiele pisać o Lucianie, ponieważ przez cały czas tylko grał mi nerwach. Wystarczy bliżej go poznać i od razu człowiek się zniechęca. Za to Raven, moim zdaniem, to najlepsza bohaterka w całej tej powieści. Jest najmniej dramatyczną osobą, dzięki czemu jej wątki czytało się z czystą przyjemnością. Natomiast sama Violet pozostaje nadal odważna i bezinteresowna. Przechodzi przez wiele traumatycznych wydarzeń, które jednak nie załamały dziewczyny, a wręcz przeciwnie zahartowały jej ducha walki. Potrafiła wyjść z każdej sytuacji obronną ręką i za to jeszcze bardziej ją polubiłam. Zostało również wprowadzonych wiele nowych postaci, które tylko upiększyły świat stworzony w książce.

I ponownie zakończenie było jak mocne uderzenie w brzuch, ale poniekąd można było się go spodziewać. Nie oznacza to jednak, że było to złe! Po raz drugi złamało mi serce, także nie mogę się doczekać kolejnego tomu, aby być może scalić je w jedną całość (albo jeszcze bardziej mnie dobije!). Jak najbardziej polecam przeczytać kontynuację! Na pewno po tej części niektórzy zmienią zdanie na temat tej trylogii.

Agnieszka Michalska
http://jar-of-books.blogspot.com/

Są sytuacje, w których czytelnik ma już serdecznie dość czytania wciąż tego samego gatunku i zaczyna poszukiwać nowych wrażeń. Ale co, jeżeli przeczytana wcześniej książka nie pozwala o sobie zapomnieć? Właśnie taką sytuację miałam zaraz po zakończeniu lektury „Klejnotu”, który pokochałam z całego serca. Ta powieść naprawdę mnie zaskoczyła, ponieważ zwykle unikam książek,...